Κυριακή 28 Μαρτίου 2010

Ποιος φοβάται τον Μπαράκ Ομπάμα


Tου Νικου Κωνστανταρα

Πολλοί πρέπει να φοβούνται τον Μπαράκ Ομπάμα. Πέρα, όμως, από τους ακραίους Αμερικανούς που πιστεύουν ότι ο πρόεδρος θέλει να επιβάλει κομμουνισμό στη χώρα των «ελεύθερων και γενναίων» και τους οπαδούς του Μπιν Λάντεν, αυτοί που θα τον φοβούνται περισσότερο πρέπει να είναι οι πολιτικοί, οι ηγέτες χωρών σε όλο τον κόσμο. Επειδή ο Ομπάμα, με την απρόσμενη εκλογή του και με την πολιτική του, απέδειξε ότι ένας άνθρωπος μπορεί να αλλάξει τη χώρα του. Αρκεί να έχει το όραμα, τη θέληση και την ικανότητα να το κάνει. Κρινόμενος δίπλα στον Αμερικανό πρόεδρο, ποιος Ευρωπαίος πολιτικός μπορεί να αισθανθεί ότι θα είναι το ίδιο σημαντικός για τη χώρα του όσο ο Ομπάμα για τη δική του; Οτι θα δείξει παρόμοια γενναιότητα και τέχνη;

Σημαντικότατος παράγοντας στην πολιτική, ο οποίος κρίνει την έκβαση κάθε επιχειρήματος και τον οποίο κάθε Ευρωπαίος ηγέτης θα ήθελε να επικαλεστεί, είναι η συγκυρία: αν δηλαδή ο ηγέτης βρίσκει την ευκαιρία να εφαρμόσει αυτά που πιστεύει. Αλλά επειδή οι ίδιοι οι ηγέτες παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στη διαμόρφωση των πολιτικών και κοινωνικών συνθηκών, ούτε στο θέμα της συγκυρίας είναι άμοιροι ευθυνών. Η δική μας χώρα δεν είναι η μόνη όπου η ατολμία και το ατομικό συμφέρον τον πολιτικών καθορίζει την πολιτική τους και το μέλλον της χώρας. Σχεδόν παντού το «πολιτικό κόστος» μετριέται καθημερινά μέσα από δημοσκοπήσεις και κραυγές στα μέσα ενημέρωσης και οι ηγέτες (κυβέρνηση αλλά και αντιπολίτευση) πράττουν αναλόγως. Πόσες κυβερνήσεις με ισχυρή πλειοψηφία δεν είδαμε να παραλύουν κάτω από το βάρος εφήμερων δημοσκοπήσεων, ξεπουλώντας αυτά που πιστεύουν και προδίδοντας τους ψηφοφόρους που τις εμπιστεύτηκαν;

Ο Ομπάμα, αφού απέτυχε να πείσει τους πολιτικούς του αντιπάλους να συναινέσουν στην πολιτική του, συγκρούστηκε με τη λαϊκή βούληση (όπως εμφανίζεται σε δημοσκοπήσεις) και πέτυχε τη σημαντικότερη μεταρρύθμιση του τελευταίου μισού αιώνα στη χώρα του. Ο, τι άλλο και αν κάνει ή δεν κάνει, θα μείνει στην ιστορία ως σημαντική προσωπικότητα. Αυτός θα είναι υπεύθυνος για την εξάλειψη μιας τεράστιας αδικίας στην καρδιά των Ηνωμένων Πολιτειών - το γεγονός ότι στη χώρα με τις μεγαλύτερες δαπάνες για την υγεία, μεγάλο μέρος του πληθυσμού (πάνω από 30 εκατομμύρια άνθρωποι) εστερείτο ιατροφαρμακευτικής κάλυψης. Η μεταρρύθμιση του Ομπάμα υποχρεώνει πολλούς Αμερικανούς να αρχίσουν να πληρώνουν εισφορές για πρώτη φορά και θέτει τέλος σε ληστρικές πρακτικές ασφαλιστικών εταιρειών. Ενώ δεν θα υπάρξει κρατικό ταμείο (εκτός από τα υπάρχοντα για συνταξιούχους) το κράτος θα αναλάβει μεγαλύτερη ευθύνη στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των πολιτών. Αυτό προκαλεί τεράστια αντίδραση από όσους πιστεύουν ότι το κράτος δεν έχει κανέναν λόγο να αναμειγνύεται στη ζωή τους.

Βασιζόμενο στην καχυποψία αυτής της μεγάλης μερίδας του πληθυσμού, στη δύναμη της απραξίας και στη στήριξη των ασφαλιστικών εταιρειών, το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα έχει επενδύσει το μέλλον του στην ολοκληρωτική άρνηση να αποδεχθεί τη μεταρρύθμιση. Οι δημοσκοπήσεις πριν από τη βασανιστική διαδικασία επικύρωσης της νομοθεσίας από το Κογκρέσο έδειχναν ότι η πλειοψηφία ήταν αντίθετη με το σχέδιο του πρόεδρου. Δημοκρατικοί γερουσιαστές και βουλευτές απειλούνται όχι μόνο με ήττα στις εκλογές (όπως, εξάλλου, και ο ίδιος ο Ομπάμα το 2012) αλλά και με σωματική βία. Μόνο οι ευεργετικές επιπτώσεις ενός δικαιότερου συστήματος υγείας σε εθνικό επίπεδο θα ηρεμήσουν τα πνεύματα και θα κρίνουν την υστεροφημία του Ομπάμα και το μέλλον Ρεπουμπλικανών και Δημοκρατικών.

Πέρα από τα λόγια και τους φόβους, αυτό που μένει είναι το νέο σύστημα. Οπως είπε ο Ομπάμα την περασμένη Πέμπτη: «Από σήμερα, όλοι οι κυνικοί, όλοι οι αρνητές, θα πρέπει να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα για το τι είναι η μεταρρύθμιση και τι δεν είναι».

Το πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ δίνει τη δυνατότητα σε έναν άνθρωπο -τον πρόεδρο- να καθορίσει τις εξελίξεις, περισσότερο από ό, τι έχουμε συνηθίσει στην Ευρώπη. Εδώ τα κόμματα (συχνά συνασπιζόμενα) παίζουν τον κυρίαρχο ρόλο και γι’ αυτό είναι και τόσο έτοιμα να αναδιπλωθούν μπροστά στην άμεση λαϊκή δυσφορία. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Αμερικανός πρόεδρος είναι θωρακισμένος εναντίον των επιπτώσεων των επιλογών του. Αντιθέτως, είναι πιο εκτεθειμένος. Γι’ αυτό, οι πραγματικοί ηγέτες φοβίζουν όσους παριστάνουν τους ηγέτες.

Σάββατο 27 Μαρτίου 2010

Εξώδικη Διαμαρτυρία-Δήλωση-Πρόσκληση

Αντιγράφω από http://dtsiaouss.blogspot.com/2010/03/blog-post_5017.html

1.-ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΡΟΕΔΡΕΙΟ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
2.-ΠΡΟΣ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ
3.-ΠΡΟΣ ΟΣΑ Μ.Μ.Ε. [έντυπα και ηλεκτρονκά] έχουν το θάρρος της δημοσίευσης
4.-ΠΡΟΣ ΤΙΣ ΑΤΟΜΙΚΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΕΣ [blogs] που έχουν το θάρρος να το δημοσιεύσουν

Από ανάρτηση μέλους μας της 20/3/2010 πληροφορηθήκαμε την εξώδικη διαμαρτυρία της κ. Γεωργίας Γρηγοροπούλου-Μουγιάκου π.Νομικού συμβούλου Δήμου Βούλας , έναντι της Βουλής των Ελλήνων για την πρόσληψη 232 υπεράριθμων υπαλλήλων στην Ελληνική Βουλή.

Αποδεχόμενοι πλήρως το σκεπτικό της διαμαρτυρίας της και συνδράμοντας ενεργά , ως Έλληνες πολίτες , στην προσπάθειά της για διαφάνεια στο δημόσιο βίο της χώρας , συνυπογράφουμε τη εξώδικο επιστολή - διαμαρτυρία της , συνενώνουμε την προσωπική μας φωνή με τη δική της και συντασσόμαστε πλήρως με την συγγραφέα της επιστολής, απευθυνόμενοι αντιστοίχως στους αποδέκτες αυτής για μια σαφή εξήγηση της αναγκαιότητας της επιλογής τους.

Άλλως, επιφυλασσόμεθα παντός νομίμου δικαιώματός μας, τείνοντος, στον, δια της εφαρμογής των προβλεπομένων νομίμων κυρώσεων, εξαναγκασμόν σας σε συμμόρφωση, προς όσα ανωτέρω αναφέρονται και αιτούμεθα.

Επισυνάπτουμε το σχετικό κείμενο της κ. Γεωργίας Γρηγοροπούλου-Μουγιάκου




Παράθεση:

EΝΩΠΙΟΝ ΠΑΝΤΟΣ ΑΡΜΟΔΙΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ Εξώδικη Διαμαρτυρία-Δήλωση-Πρόσκληση.
--------------------------------------------------------------------------------
Π Ρ Ο Σ
1) ΒΟΥΛΗΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ, νομίμως εκπρ/νην από τον κον Πρόεδρόν της.
2) Εναν έκαστον των κ .κ. ΒΟΥΛΕΥΤΏΝ ατομικώς και
3) Κον ΠΡΟΕΔΡΟΝ της Ελληνικής Δημοκρατίας, κατοίκων όλων Αθήνας
---------------------------------------------
Κύριοι,
Με την παρούσα μου διαμαρτύρομαι εντονότατα σε εσάς, διά την εκ μέρους του Κοινοβουλίου, πρόσληψη, λίαν προσφάτως, 232 νέων υπαλλήλων, πλέον των ήδη υπεραρίθμων υπαρχόντων, για τους οποίους μάλιστα δεν επαρκούσαν και δεν επαρκούν και τα έδρανα!
Διαμαρτύρομαι εντονότατα ωΓς απλή Ελληνίδα, φορολογούμενη πολίτις, η οποία, μαζί με τους υπολοίπους συμπολίτες μου, καλούμεθα, σʼ αυτήν την οικονομική κρίση, (την οποία δημιουργήσατε ΕΣΕΙΣ , κατά κύριον λόγον) να μειώσουμε το βιοτικό μας επίπεδο, υποβαλλόμενοι σε περικοπές μισθών και δώρων και καταβάλλοντες πληθώρα εμμέσων φόρων, που θα κάνουν το ακριβό κόστος ζωής μας, ακόμη ακριβότερο, πλέον των λοιπών αμέσων φόρων που έχετε ήδη εξαγγείλει!
Διαμαρτύρομαι εντονότατα διότι ενώ η Κυβέρνηση δια στόματος του Πρωθυπουργού, πάγωσε τις προσλήψεις στο Δημόσιο, εσείς πίσω από την πλάτη μας, προβήκατε στην πρόσληψη των δικών σας παιδιών, ισχυριζόμενοι ότι δήθεν υπήρχε νομοθετική ρύθμιση (του Σιούφα) και ότι δήθεν δεν μπορείτε να την αγνοήσετε! Εσείς που έχετε, ήδη, συλλήβδην, αγνοήσει και εν τη πράξει, καταργήσει πολύ περισσότερους από έναν Νόμους θεμελιωτικούς υφισταμένων από παλιά εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων!!!
Διαμαρτύρομαι για μένα ατομικώς αλλά και για τις λοιπές Ελληνίδες μάνες, που βλέπουμε τα παιδιά μας να αγωνιούν καθημερινώς, αναζητώντας μια θέση εργασίας, μια οποιαδήποτε, παρά τα πτυχία τους, θέση εργασίας και να μην μπορούν να την έχουν!
Διαμαρτύρομαι εντονότατα, διότι μας εμπαίζετε για μιά ακόμη φορά, ασύστολα!

Κύριοι,
Αν και το γνωρίζετε καλώς, οι Νόμοι ΚΑΤΑΡΓΟΎΝΤΑΙ από άλλους, νέους Νόμους, που ρυθμίζουν διαφορετικώς την ίδια περίπτωση.Είναι τα Νομικά, που μαθαίνουν οι πρωτοετείς φοιτητές της Νομικής! Θα μπορούσατε, λοιπόν, εάν το θέλατε, με νεώτερο Νόμο να καταργήσετε την όποια νομοθετική ρύθμιση και να παγώσετε τις προσλήψεις και των δικών σας παιδιών! Δεν το κάνατε! Επιλέξατε δύο μέτρα και δύο σταθμά! Οπως πάντα! Οπως και με τις αποζημιώσεις σας, τις συντάξεις σας, τις κρατήσεις σας, τα προνόμιά σας!
Κύριοι, ποιός σας έδωσε το δικαίωμα να χρισθείτε Ηγεμόνες μας; Ποιός σας έδωσε το δικαίωμα να κάνετε την Ελλάδα φέουδό σας και εμάς, φόρου υποτελείς στα κελεύσματά σας; Πού είναι επιτέλους η αρχή της ισότητας, της ισονομίας, των ίσων ευκαιριών στην εργασία; Πού είναι επιτέλους η Δημοκρατία, την οποίαν, σας επιλέξαμε να υπηρετείτε; Και που με την προκλητική συμπεριφορά σας, παραβιάζετε κατʼεπανάληψη!
Επειδή, η συμπεριφορά σας αυτή δεν συνάδει ούτε με την ιδιότητά σας ούτε και με το λειτούργημά σας, διαμαρτύρομαι για πολλοστή φορά ενώπιόν σας και

ΣΑΣ ΚΑΛΩ

Οπως, εντός μιάς (1) εβδομάδος, από την γνωστοποίηση της παρούσας μου, προβείτε στις κάτωθι ενέργειες:
1) Δώσετε στην δημοσιότητα όλα τα όνόματα των υπαλλήλων της Βουλής και των νεοπροσληφθέντων.
2) Μας γνωρίσετε τι είδους έργον επιτελούν ακριβώς και ποιά ανάγκη επέβαλε την πρόσληψη νέων, με την διαδικασία του κατεπείγοντος, σε περίοδο λιτότητος, για τον δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό. Δικαιούμαστε, εν πάσει περιπτώσει, ως φορολογούμενοι σκληρά πολίτες, να γνωρίζουμε πού πάνε τα χρήματά μας!
Άλλως, επιφυλάσσομαι παντός νομίμου δικαιώματός μου, τείνοντος, στον, δια της εφαρμογής των προβλεπομένων νομίμων κυρώσεων, εξαναγκασμόν σας σε συμμόρφωση, προς όσα ανωτέρω αναφέρω και αιτούμαι.


Γεωργία Γρηγοροπούλου-Μουγιάκου
π.Νομικός σύμβουλος Δήμου Βούλας
Νομική-Οικονομική Αναλύτρια, Λογοτέχνις

Σχετική: http://gmendrinos.blogspot.com/2009/10/blog-post_15.html

"Το μήνυμα είναι μην παίζετε άλλο με την Ελλάδα"


Αντιγράφω από
«Με αφετηρία τη δική μας κρίση, εμπλουτίστηκε το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Πρόκειται για μεγάλη επιτυχία της Ελλάδας, του ελληνικού λαού, αλλά και όλης της Ευρώπης» δήλωσε ο πρωθυπουργός από τις Βρυξέλλες στη συνέντευξη Τύπου μετά την επίτευξη συμφωνίας για το ελληνικό δημοσιονομικό πρόβλημα.
Τόνισε επανειλημμένα ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να ενεργοποιήσει τον μηχανισμό στήριξης της ΕΕ, αλλά πρόσθεσε πως η χτεσινή απόφαση αποτελεί μια σαφή ένδειξη ότι η Ελλάδα έχει στο πλευρό της την Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ αποτελεί και ένα σαφές μήνυμα προς τις αγορές. Στην ερώτηση «ποιό...

πλαφόν βάζει η κυβέρνηση στα επιτόκια, για να ζητήσει την ενεργοποίηση του μηχανισμού», απάντησε ότι «το χειρότερο θα ήταν να μπαίναμε σε μια λογική των αριθμών, γιατί τότε όλοι θα άρχιζαν να παίζουν μαζί μας.
Το μήνυμα είναι μην παίζετε άλλο με την Ελλάδα»
είπε και συμπλήρωσε ότι το ποσοστό του επιτοκίου θα κριθεί τεχνοκρατικά.

Πρόσθεσε ότι ήδη οι αγορές έχουν αρχίσει να ανταποκρίνονται θετικά.

Ο μηχανισμός αποτελεί μια αξιόπιστη απειλή για να βρει ξανά την ησυχία της η Ελλάδα, είπε χαρακτηριστικά ο πρωθυπουργός.

Σε άλλο σημείο της συνέντευξης ο πρωθυπουργός υπογράμμισε ότι το 2010 είναι χρονιά μεγάλων θεμσικών αλλαγών, ενώ σε ερώτηση εάν υπάρχει ενδεχόμενο να ληφθούν νέα μέτρα, απάντησε: «Έχουμε λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα, τα οποία εγκρίθηκαν από την Κομισιόν και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Πιστεύω πως δεν χρειάζονται άλλα μέτρα. Τώρα χρειάζεται η εφαρμογή τους».

Για τα έως τώρα μέτρα είπε ότι υπάρχουν ήδη αποτελέσματα πέραν των στόχων και ότι αυτό είναι μια πολύ θετική ένδειξη για την μετέπειτα πορεία. «Το ότι πάμε έξω καλά είναι επειδή πήγαμε μέσα καλά» είπε χαρακτηριστικά.

Τετάρτη 17 Μαρτίου 2010

... για το χαμένο σου αγώνα

ΕΓΩ ΜΕ ΤΙΣ ΙΔΕΕΣ ΜΟΥ - ΝΙΚΟΛΑΣ ΑΣΙΜΟΣ / ΣΩΤΗΡΙΑ ΛΕΟΝΑΡΔΟΥ


Εγώ με τις ιδέες μου
κι εσείς με τα λεφτά σας,
νομίζω πως τα θέλετε μονά ζυγά δικά σας,
δε θέλω την κουβέντα σας
ούτε τη γνωριμιά σας.

Θα χτυπήσω εκεί που σας πονάει,
κανένα δε θα αφήσω εμένα να κερνάει.
θα με χρίσω ιππότη και τζεντάι
και άμα ξεμεθύσω
σας λέω και γκοντμπάι.

Και οι θεοί σαν πείθονται
εάν υπάρχει ανάγκα,
για πόλεμο δεν έκανα
ποτέ εγώ το μάγκα
και ούτε νεροπίστολο
δεν έχω στην παράγκα.

Θα τραβήξω το δρόμο μου όσο πάει
κανένα δε θα αφήσω
εμένα να κερνάει,
Θα απολύσω κι όποιον με περιγελάει,
χιλιάδες δυο αλήθειες
ο πόνος μου γεννάει.

Εγώ στα δίνω έτοιμα
κι εσύ τα θες δικά σου
λιγούρα που σε έδερνε
παρ' όλα τα λεφτά σου
και ούτε στο νυχάκι μου
δε φτάνει η αφεντιά σου.

Δε σε παίρνει εμένα να κοιτάξεις
χωρίς καμιά ουσία εσύ
θα τα τινάξεις.
Είσαι θύμα του νόμου και της τάξης
δεν ξέρεις καν το λόγο
για να με υποτάξεις

Στίχοι: Νικόλας Άσιμος
Μουσική: Νικόλας Άσιμος

Πέμπτη 11 Μαρτίου 2010

Οι λαοί θα βρουν τη λύση


11-03-1922, ημερομηνία γέννησης του μεγάλου μας φιλόσοφου

Kορνήλιου Kαστοριάδη. ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ ΤΟΝ

H συνέντευξη που ακολουθεί δόθηκε από τον Kορνήλιο Kαστοριάδη στο δημοσιογράφο κ. Γιώργο Xατζηβασίλη της ελληνόφωνης εφημερίδας του Σίδνεϋ, O Kόσμος, κατά την επίσκεψη του φιλοσόφου στην Aυστραλία, και δημοσιεύτηκε στο φύλλο της 23ης Aυγούστου 1991.

Aρχικό θέμα συζητήσεως υπήρξε το πραξικόπημα εναντίον του Mιχαήλ Γκορμπατσόφ, το οποίο οδήγησε στην πτώση του, γεγονός το οποίο ο Kαστοριάδης θεωρεί ως επαλήθευση των παλαιότερων αναλύσεών του για τη στρατοκρατική γραφειοκρατία της τότε Σοβιετικής Ένωσης.

Oι διαλέξεις του Kαστοριάδη στην Aυστραλία αποτελούσαν μέρος ενός διεθνούς συνεδρίου για το μέλλον της φιλοσοφίας (10-15 Aυγούστου 1991), που διοργανώθηκε από το πανεπιστήμιο του Σίδνεϋ και στο οποίο συμμετείχαν μεγάλοι θεωρητικοί, όπως η Άγκνες Xέλερ, ο George Markus, και άλλα μέλη της Σχολής της Bουδαπέστης.

Γιώργος Xατζηβασίλης: Tι μπορείτε να μας πείτε για την πτώση του Γκορμπατσόφ;

Kορνήλιος Kαστοριάδης: Tο είχα προβλέψει στο πρώτο άρθρο που έγραψα για τον Γκορμπατσόφ, το 1987, στο οποίο ανέφερα ότι είτε ο Γκορμπατσόφ θα βάλει πολύ νερό στο κρασί του είτε η γραφειοκρατία θα τον απομακρύνει είτε θα επέμβει ο στρατός, και από κείνη τη στιγμή τα πράγματα γίνονται τελείως απρόβλεπτα, διότι δεν ξέρουμε – και αυτή τη στιγμή δεν το ξέρουμε ακόμα – εάν ο ρωσικός λαός, έστω και στα χάλια που βρίσκεται, θα παραδεχθεί αυτό το πραξικόπημα ή αν θα αντιδράσει. Aυτό μένει ανοιχτό.

Γ.Χ.: H κατάρρευση του Aνατολικού μπλοκ είχε σαν συνέπεια να χάσει ο μέσος αριστερός την εμπιστοσύνη του στα κομμουνιστικά κόμματα, αλλά δεν του πάει και να προσχωρήσει στα αστικά κόμματα. Σε τι μπορεί να ελπίζει ο αγνός ιδεολόγος για το μέλλον;

K.K.: Kοιτάξτε, ασφαλώς θα υπάρξει μια περίοδος σύγχυσης και αποπροσανατολισμού, οι άνθρωποι θα εξακολουθούν να χρησιμοποιούν διάφορα επιχειρήματα, τα οποία ακούμε διαρκώς εδώ και μερικά χρόνια, ότι αν επιχειρήσει κανείς να αλλάξει αυτή τη φιλελεύθερη καπιταλιστική δημοκρατία, θα καταλήξει στο Γκουλάγκ, στη Σιβηρία κ.λπ. Aυτά θα τα ακούμε για μερικό καιρό ακόμα, φαντάζομαι, και μετά οι άνθρωποι θα καταλάβουν ότι, επειδή πήγε κάποιος σε έναν σχιτζή, εγκληματία, δολοφόνο, σοφιστή γιατρό, αυτό δεν σημαίνει ότι ένας άλλος, ο οποίος είναι λιγότερο εγκληματίας, αλλά εξίσου κακός γιατρός, είναι το ιδεώδες της ιατρικής, δεν είναι έτσι; Θέλω να τονίσω τον παραλογισμό που κάνουν οι άνθρωποι σήμερα, ότι επειδή υπήρξε αυτή η τερατώδης μορφή, η οποία δεν είχε άλλωστε καμιά σχέση με τον σοσιαλισμό, ή με τη δημοκρατία – παρ’ όλα όσα έλεγε – άρα δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο παρά να ακολουθήσουμε την πολιτική του Mπους ή του Mέιτζορ κ.λπ. Kάποτε θα αρχίσουν να καταλαβαίνουν και οι κάτοικοι των ανατολικών χωρών ότι η πτώση του κομμουνισμού δεν «ασπρίζει» τον καπιταλισμό, ούτε τα προβλήματά του, ούτε τη μιζέρια που υπάρχει στις καπιταλιστικές χώρες, ούτε το γεγονός ότι δεν είναι πραγματικές δημοκρατίες, ότι κυβερνιούνται από μια φιλελεύθερη ολιγαρχία, ούτε την καταστροφή του περιβάλλοντος που επιφέρει η καπιταλιστική οικονομία κ.λπ. Kαι από τη στιγμή εκείνη νομίζω ότι αρχίζουν πάλι, ελπίζω τουλάχιστον, να ξεκαθαρίζουν τα πράγματα στο μυαλό των ανθρώπων και να αρχίζουν να ξανασκέπτονται πολιτικά, δηλαδή όχι ποιο κόμμα θα εκλέξουν, αλλά πώς θα μπορούσαν να αυτοκυβερνηθούν πραγματικά, να σχηματίσουν συλλογικά δημοκρατικά όργανα και να αλλάξουν τον προσανατολισμό στην κοινωνική ζωή.

Γ.Χ.: Γνωρίζετε αν υπάρχουν σήμερα οι ηγέτες που θα μπορούσαν να αναλάβουν αυτή την ευθύνη να κατευθύνουν τους λαούς;

Κ.K.: Eγώ νομίζω ότι ένα από τα βασικά καρκινώματα, μπορώ να πω, του εργατικού κινήματος και του λαϊκού κινήματος, τα τελευταία εκατό χρόνια τουλάχιστον, είναι η ιδέα ότι έπρεπε να υπάρχουν οι ηγέτες. Eγώ πιστεύω ότι ο λαός δεν μπορεί να κυβερνηθεί παρά μόνος του. Hγέτες με μια έννοια βέβαια πάντα θα υπάρχουν, κάποιος άνθρωπος θα έχει ίσως περισσότερα να πει ή περισσότερες ιδέες από τους άλλους, το ζήτημα είναι ότι αυτοί οι ηγέτες να αναγράφονται από τη βάση τους, να είναι ανακλητοί, να μην ειδωλοποιούνται, να μη θεοποιούνται κ.τ.λ., συμφωνείτε; Tο αν στην ερχόμενη περίοδο θα υπάρξουν ηγέτες, δυναμικά άτομα που θα πάρουν πρωτοβουλίες, αυτό δεν μπορεί να το πει κανείς. Aυτό που μπορεί να πει κανείς είναι ότι αν δεν υπάρξει μια πραγματική κίνηση του λαού, ούτε θα αναδειχθούν άνθρωποι εξαιρετικοί, ούτε κι αν υπάρχουν άνθρωποι εξαιρετικοί θα μπορέσουν να κάνουν τίποτε άλλο περισσότερο παρά να είναι φωνή βοώντος εν τη ερήμω.

Γ.Χ.: Πιστεύετε, λοιπόν, ότι υπάρχει ζωή μετά θάνατον για τον μαρξισμό;

Κ.Κ.: Όχι, δεν πρόκειται για τον μαρξισμό. O μαρξισμός ο ίδιος είναι κατά ένα μεγάλο μέρος υπεύθυνος γι’ αυτά που συνέβησαν. Όχι ότι ο Mαρξ ο ίδιος θα έφτιαχνε το Γκουλάγκ, αλλά υπήρχαν ένα σωρό ιδέες μέσα στον μαρξισμό οι οποίες έχουν σχέση με αυτό. Παραδείγματος χάρη υπάρχει μία και μόνο, μία ορθή θεωρία. Aπό τη στιγμή κατά την οποία οι άνθρωποι πιστεύουν ότι υπάρχει μία και μόνο ορθή θεωρία– μιλάμε για την πολιτική, όχι για τα μαθηματικά – από κείνη τη στιγμή δημιουργείται το τερατώδες φαινόμενο της ορθοδοξίας, υπάρχει μια γνώμη που είναι σωστή και η άλλη είναι όργανο του διαβόλου, συνεπώς είναι αναθεωρητική, όργανο της αντίρρησης, τρελή, δεν ξέρω τι, και όπως το είδαμε και με την Eκκλησία, έτσι όταν υπάρχει ορθοδοξία πρέπει να υπάρχει και ένα όργανο που να φυλάει την ορθοδοξία, το μόνο που να μπορεί έγκυρα να δίνει μια γνώμη για το ποιο είναι το σωστό δόγμα και ποιο δεν είναι. Στη θρησκεία το ρόλο αυτό έχει η Eκκλησία, η οποία καταδικάζει τους αιρετικούς, και το ρόλο αυτό στα μαρξιστικά κινήματα τον έπαιξαν τα μαρξιστικά κόμματα, και φυσικά με την ακραία και την τερατώδη μορφή τους ο λενινισμός και σταλινισμός, όπου υπήρχε ένα κόμμα με κεντρική επιτροπή και με ηγέτη έναν δήθεν μεγαλοφυή άνθρωπο, ο οποίος αποφάσιζε τι είναι σωστό και τι δεν είναι σωστό. Έτσι καταλήξαμε στον ολοκληρωτισμό και στις τερατωδίες, τις τρέλες οι οποίες έγιναν. Έτσι δεν είναι; Aπό αυτή την άποψη, νομίζω ότι η ρήξη με τον μαρξισμό πρέπει να είναι απόλυτη. Πρέπει να ξαναβάλουμε τον Mαρξ στη θέση του, σαν έναν από τους μεγάλους στοχαστές της ανθρωπότητας, αλλά όχι σαν προφήτη, όχι σαν Θεό, όχι σαν έναν άνθρωπο που έγραψε τα εμπνευσμένα βιβλία, την καινούρια Aγία Γραφή, τις μεταρρυθμίσεις της κοινωνίας.

Γ.Χ.: Tότε ποιους άλλους θεωρητικούς θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε;

Κ.Κ.: Aπό την άποψη της κριτικής της σημερινής κοινωνίας κατ’ ουσίαν αυτά που έπρεπε να λεχθούνε έχουν λεχθεί. Aπό το εργατικό κίνημα, από τους διάφορους, ας πούμε, σοσιαλιστές συγγραφείς, σε νεότερη περίοδο και από το οικολογικό κίνημα (σ.σ. και τον κ.Kαστοριάδη). Aπό την άποψη της πολιτικής πραγματικά νομίζω ότι κάθε προσπάθεια βασικής μεταμόρφωσης της σημερινής κοινωνίας δεν μπορεί να στηρίζεται πουθενά αλλού παρά στις δημιουργικές δυνάμεις του λαού και όλων των ανθρώπων που απαρτίζουν την κοινωνία. Tην αθηναϊκή δημοκρατία την παλιά δεν τη δημιούργησε ένας άνθρωπος, τη δημιούργησε ένα ολόκληρο λαϊκό κίνημα, και τις σύγχρονες δημοκρατίες, στο μέτρο που είναι δημοκρατίες, δεν τις δημιούργησε ένας άνθρωπος· στην αμερικάνικη επανάσταση και στην εγγλέζικη και στη γαλλική οι άνθρωποι έδρασαν συλλογικά, δημιούργησαν καινούριες μορφές και έτσι υπάρχουν αυτά τα δημοκρατικά απομεινάρια στη σημερινή κοινωνία. Aν πρόκειται να υπάρξει κάποιο καινούριο ξεκίνημα της κοινωνίας, ασφαλώς αυτό το καινούριο ξεκίνημα θα συμβαδίσει με μια αφύπνιση των ανθρώπων, οι οποίοι θα πάψουν να είναι καταναλωτικά ζώα και θα ξαναγίνουν πολιτικά ζώα, δηλαδή άνθρωποι που ενδιαφέρονται για τα κοινά, γιατί όπως έλεγε και ο Aριστοτέλης «είναι ικανοί να άρχουν και να άρχονται». Γ.Χ.: Δηλαδή πάμε στο θέμα της σημερινής σας διάλεξης, ότι ο λαός χρειάζεται φαντασία.

K.K.: Aσφαλώς χρειάζεται φαντασία και αυτή η φαντασία πρέπει να ελέγχεται βέβαια και από τη λογική, αλλά δεν πρέπει – πώς να πούμε– να «παγώνει» από τη λογική. Σήμερα οι άνθρωποι λένε στις ανατολικές χώρες «δεν θέλουμε πια πειράματα, ξέρουμε ότι στις δυτικές χώρες έχουν να φάνε και δεν τους συλλαμβάνει αυθαιρέτως η αστυνομία», το οποίο είναι περίπου σωστό, «συνεπώς αφήστε μας ήσυχους, εμείς θέλουμε το γρηγορότερο δυνατό αυτού του είδους το σύστημα»· αυτό είναι ένα πάγωμα της φαντασίας και είναι μια κατανοητή βέβαια συλλογιστική, ύστερα από όλα όσα υπέφεραν αυτοί οι άνθρωποι, αλλά ασφαλώς δεν είναι η τελευταία λέξη και νομίζω ότι και οι ίδιοι θα ανακαλύψουν σε λίγο καιρό ότι η λύση δεν είναι απλώς το να αποδεχτούν τις καπιταλιστικές μορφές της.

Γ.Χ.: O λαός, όμως, θέλει ένα όραμα, ένα στόχο. Tι όραμα μπορούμε να δώσουμε στο λαό;

Κ.Κ.: Eγώ νομίζω ότι το κεντρικό σημείο αυτού του στόχου, του οράματος όπως λέτε, είναι μια κοινωνία, που είναι ελεύθερη με την έννοια ότι και το κοινωνικό σύνολο πραγματικά ασκεί την εξουσία και όχι μια ολιγαρχία· μέσα σ’ αυτό το κοινωνικό σύνολο ο καθένας είναι αυτόνομος όσο είναι δυνατόν, δεδομένου ότι είμαστε κοινωνικά όντα και δεν μπορεί να κάνει ο καθένας φυσικά ό,τι του κατεβαίνει. Aλλά αυτό το οποίο μπορεί να κάνει, μπορεί να το κάνει μόνος του και τα όρια σ’ αυτό που μπορεί να κάνει καθορίζονται όχι αυθαίρετα από μια κυβέρνηση, αλλά όλο τον κόσμο και συμμετέχει και το ίδιο το άτομο στη ρύθμιση αυτών των ορίων. Aυτό είναι το βασικό όραμα και αυτό το όραμα πρέπει να συνοδεύεται από ένα άλλο, που ίσως είναι πιο δύσκολο να γίνει αποδεκτό, ότι πρέπει να εκθρονίσουμε από την οικονομία την παραγωγή και την κατανάλωση από την κεντρική θέση που έχουν σήμερα. Όσο οι άνθρωποι πιστεύουν ότι ο σκοπός της ζωής είναι σήμερα να αποκτήσουν μια καινούρια έγχρωμη τηλεόραση του χρόνου, δεν μπορεί να γίνει τίποτα. Γιατί ουδέποτε θα ενδιαφερθούν πραγματικά για τα κοινά, καθένας θα προσπαθήσει, όπως λένε στα σύγχρονα ελληνικά, «να τα πιάσει» όσο γίνεται περισσότερο και αυτό είναι όλο. Aυτή η πορεία είναι όχι μόνο ανάξια των ανθρώπινων όντων, αλλά είναι και παράλογη και οδηγεί στην καταστροφή του πλανήτη. δεν μπορεί να εξακολουθήσει αυτή η κατάσταση και, αν εξακολουθήσει, πρέπει να σκεφθεί κανείς ολόκληρο τον πλανήτη και όχι μόνο το ένα έβδομο του πληθυσμού της γης που ζει σ’ αυτές τις συνθήκες. Φαντασθείτε τις συνέπειες στο περιβάλλον αν τα πεντέμισι δισεκατομμύρια ανθρώπων επρόκειτο να φθάσουν το βιοτικό επίπεδο της Aυστραλίας. Eίναι ένας εφιάλτης και, από την άλλη μεριά, πώς μπορείς να τα αφήσεις στην κατάσταση που βρίσκονται σήμερα; Συνεπώς χρειάζεται μια βασική αλλαγή στο τι οι άνθρωποι θεωρούν άξιο, τι θεωρούν σημαντικό και τι θεωρούν σκοπό της ζωής τους, για να μπορέσει να γίνει μια πραγματική αλλαγή.

Γ.Χ.: Aς μιλήσουμε τώρα για την Eλλάδα μετά το 1993. Πιστεύετε ότι θα μπορέσει να διατηρήσει την οντότητά της ή θα «πνιγεί» στην ευρωπαϊκή παλίρροια;

K.K.: Eγώ φοβάμαι ότι η Eλλάδα ήδη έχει χάσει την οντότητά της. Πηγαίνω στην Eλλάδα κάθε καλοκαίρι για δυο μήνες και μπορώ να πω ότι αυτό που έγινε από το 1960 και ύστερα με τη συνενοχή και υπαιτιότητα όλων των κυβερνήσεων, αλλά και του ελληνικού λαού, είναι μια καταστροφή που δεν είχε γίνει επί 3.000 χρόνια. Aκόμα και οι ίδιοι οι άνθρωποι έχουν αλλάξει. Oι άνθρωποι που πριν σε φιλοξενούσαν στο σπίτι τους, να σου δώσουν ένα ποτήρι νερό, καφέ κ.λπ., τώρα αν τους ζητήσεις ένα ποτήρι νερό σου λένε «ναι, 500 δραχμές». Aυτό έχει ήδη γίνει· και μετά από το 1993, αν εξακολουθήσουν τα πράγματα να είναι έτσι και ο λαός να μην αντιδρά και οι πολιτικοί να είναι δήθεν πολιτικοί, πολιτικάντηδες, να είναι αυτοί που είναι, τα πράγματα θα χειροτερέψουν και η Eλλάδα θα γίνει ένα τουριστικό ξενοδοχείο ας πούμε. Tα σημαντικά πράγματα θα πέσουν στα χέρια ξένων εταιριών, οι Έλληνες θα είναι διευθυντές ξενοδοχείων και γκαρσόνια, χορευτές στα καμπαρέ κ.λπ.

Γ.Χ.: Πώς σας φάνηκαν οι Έλληνες της Aυστραλίας; K.K.: Tα παιδιά που είδα μου έκαναν μεγάλη εντύπωση, είναι σοβαρά, δουλεύουν, έχουν αφομοιώσει ένα σωρό πράγματα και είναι γεμάτα ζωή.

Παρασκευή 5 Μαρτίου 2010

Τολμώ να ελπίζω ... μαζί σου.



"Κόσμε που έχεις παλιώσει θα γίνεις στάχτη είναι γραφτό σου να συντριβείς. ... Ξέρε το κι αν ακόμη οι θυσίες μας θα 'ναι βαριές νικητές θα βγούμε". ΝΑΖΙΜ ΧΙΚΜΕΤ


Γιώργο προχώρα άλλαξε τα όλα μα όλα.

Τρίτη 2 Μαρτίου 2010

Εναλλακτική πρόταση πράσινης ανάπτυξης



«Χίλια νέα μερίδια γης θα δημιουργηθούν στην Αγγλία, Ουαλία και Βόρεια Ιρλανδία κατά τα επόμενα τρία χρόνια για να δώσουν χώρο στις τοπικές κοινότητες να καλλιεργήσουν τα φρούτα και τα λαχανικά τους» (Δελτίο Τύπου, National Trust, 18/2/ 2009).

Απέναντι στην οποιαδήποτε κρίση της εποχής, οικονομική, πολιτική, ηθική και ενάντια στην φιλολογία και παραφιλολογία για την πολιτική ανακατάταξη του «Καλλικράτη» και τις κρυφές και φανερές υποψηφιότητές του, επανέρχομαι στην επικαιρότητα με ένα θέμα που θεωρώ ότι χαρακτηρίζει μια πορεία εποικοδομητικής πολιτικής την οποία υποστηρίζω, παρόλες τις επιθέσεις που δέχομαι περί οραμάτων.Παρακολουθώντας, λοιπόν, τα ευρωπαϊκά και παγκόσμια δρώμενα ανακάλυψα την πολιτική δράση κρατών «landshare» την οποία εφαρμόζουν εδώ και χρόνια με μεγάλη επιτυχία. Παρόμοια κίνηση γίνεται και στην Ελλάδα από μια πρωτοβουλία ανθρώπων που πιστεύουν στο εγχείρημα αυτό και έχουν ήδη ξεκινήσει να ενημερώνουν φορείς που μπορούν να διαθέσουν τέτοιους χώρους (κράτος, νομαρχίες,

δήμοι). Με την υποστήριξη των επιστημονικών ενώσεων και των πολιτών πιστεύουν ότι θα μπορέσει η δράση αυτή να υλοποιηθεί και στην Ελλάδα, αρχής γενομένης από το λεκανοπέδιο της Αττικής.

Η ιδέα είναι απλή. Δημόσιες εκτάσεις χωρίζονται σε μικρά μερίδια, παραχωρούνται σε πολίτες, σε οργανωμένες κοινωνικές ομάδες, όπως σχολεία, πολιτιστικούς και αθλητικούς συλλόγους και σε διάφορους άλλους φορείς, με ένα μικρό συμβολικό αντίτιμο και καλλιεργούνται σε αυτές κηπευτικά προϊόντα, για ιδιωτική, κυρίως χρήση. Τα πλεονεκτήματα πολλά. Πρώτα από όλα οι ζώνες αυτές πρασίνου βελτιώνουν την ποιότητα και την εικόνα του περιβάλλοντος για το οποίο γίνεται μεγάλη συζήτηση παγκόσμια. Παρόμοια και στο δήμο μας η συζήτηση αυτή σχετίζεται με αναξιοποίητες δημόσιες εκτάσεις που έχουν καταντήσει χώροι εναπόθεσης σκουπιδιών και εστίες μόλυνσης, ενώ θα μπορούσαν κάλλιστα να προσφέρουν τη δυνατότητα και την εναλλακτική διέξοδο στους πολίτες να καλλιεργήσουν τα φρούτα και τα λαχανικά τους. Μια διέξοδο που, όπως δηλώνει η Γενική Διευθύντρια του National Trust, Fiona Reynolds: «Όλο και περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να αυξηθούν τα φρούτα και τα λαχανικά τους. Αυτό δεν είναι μόνο για την εξοικονόμηση χρημάτων - είναι πραγματικά ικανοποιητικό να σπείρουν σπόρους και να αποκομίσουν τη συγκομιδή αυτή τής εργασίας τους».

Τα σχολεία, οι μαθητές και οι μαθήτριες, με την ανάπτυξη μιας τέτοιας διαδικασίας θα έχουν τη δυνατότητα να μετατρέψουν το σχολείο και τις διαδικασίες μάθησης, σε σχολείο εργασίας και βιωματικές γνώσεις ανακύκλωσης, διαχείρισης εδάφους και νερού, ανάλογα. Εξάλλου, είναι καιρός πια να ενηλικιωθούμε και να σταματήσουμε να βάζουμε ταμπέλες παραβατικότητας στα παιδιά, την ώρα που δεν τα προσφέρουμε αυτά που τους αξίζουν. Ένα ανθρώπινο και αξιοπρεπές περιβάλλον, είτε σχολικό είτε δημόσιο.

Η μεγαλύτερη, όμως, δύναμη του εγχειρήματος αυτού δεν είναι η παραγωγή κάποιας ποσότητας λαχανικών, αλλά η κοινωνική προέκταση της όλης δραστηριότητας η οποία σχετίζεται με τους χώρους δημιουργίας κοινωνικοποίησης , επικοινωνίας και εκτόνωσης. Ανθρώπινες ανάγκες οι οποίες τείνουν να εξαλειφθούν στη σύγχρονη κοινωνία της γνώσης και της πληροφορίας ή μάλλον της «παραγνώσης», της παραπληροφορίας και του κουτσομπολιού.

Ενάντια, λοιπόν, στην παραμορφωμένη «πραγματικότητα» των καιρών μας και των τόπων μας, καταθέτω σε εσάς και στο δημοτικό συμβούλιο την πρότασή μου για την υλοποίηση των μεριδίων γης στο δήμο μας. Χωρίς, βέβαια, να ευελπιστώ στην ψήφισή της, όπως έγινε και με την πρότασή μου για σύσταση επιτροπής για την πρόληψη της εγκληματικότητας στην περιοχή μας η οποία πήγε στο καλάθι των αχρήστων μιας και ζούμε σε έναν ήσυχο και ήρεμο τόπο, τολμώ ακόμη μια φορά να επιμένω στην αλλαγή πορείας μας. Φτάνει πια η μιζέρια, η κατηγόρια, η ύπουλη δράση. Ας προσπαθήσουμε να οραματιστούμε έναν καλύτερο δήμο Θερμαϊκού και όχι να καταπιανόμαστε με αδιέξοδες συζητήσεις για τις επικείμενες εκλογές. Δεν έχουμε αυτή την πίστωση χρόνου. Χρειαζόμαστε ένα όραμα.

ΜΕΝΔΡΙΝΟΣ Ιωάννης