ΚΑΝΟΝΑΣ

Αντιγράφω από Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_28/06/2010_1292021

«Εδώ δεν μπαίνει κανείς»
Tου Αλεξη Παπαχελα

Πριν από πολλά χρόνια μια μεγάλη ομάδα Ελλήνων δημοσιογράφων βρέθηκε σ’ ένα δικαστήριο στο εξωτερικό για μια υπόθεση. Οι φρουροί εκεί ενημέρωσαν όλους πως (α) δεν μπορούν να μπουν μαγνητόφωνα στο δικαστήριο και (β) όλα τα αντικείμενα, τσάντες κ. λπ. έπρεπε να περάσουν από ένα ειδικό μηχάνημα. Οι δημοσιογράφοι άρχισαν να επικαλούνται την «ελευθερία του Τύπου» και αρνούνταν να περάσουν από τη σχετική διαδικασία. Κάποια, μάλιστα, στιγμή, ο τότε γενικός πρόξενος εξήγησε -με στομφώδες ύφος- στον επικεφαλής φρουρό ποιος είναι και του ζήτησε να γίνει μια εξαίρεση. Ο φρουρός απάντησε ότι «δεν με ενδιαφέρει ποιος είστε, ας είστε και ο Πάπας, εδώ δεν μπαίνει κανείς χωρίς να τηρηθούν οι κανόνες μας».

Η μικρή αυτή ιστορία δείχνει πόσο μακριά βρίσκεται η δική μας κουλτούρα στα θέματα ασφάλειας από τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Το πρόβλημα στην Ελλάδα αρχίζει με το περίφημο «έλα μωρέ, ο Γιώργος είναι, ο φίλος του Τάκη, άστον να περάσει», που ακούγεται καθημερινά και σε διάφορες περιστάσεις. Δεν υπάρχει τίποτα αυτόματο και απρόσωπο στην τήρηση των κανόνων ασφαλείας, με αποτέλεσμα να οδηγούν στο μοιραίο η τσαπατσουλιά και η ρουτίνα.

Η άλλη όψη του προβλήματος είναι βέβαια η νοοτροπία των πολιτών. Ο δικηγορικός σύλλογος θεωρεί «προσβλητικό» να ελέγχονται οι δικηγόροι όταν μπαίνουν στα δικαστήρια, λες και δεν μπορεί ένας από τους χιλιάδες δικηγόρους να είναι τρομοκράτης ή συνεργός κάποιου ποινικού που θέλει να αποδράσει. Στις φυλακές αποφασίζει η πολιτεία να μη βάλει κλωβό που να εμποδίζει τη χρήση κινητών από κρατουμένους «γιατί μπορεί να βλάψει την υγεία τους», λες και οι κλωβοί που λειτουργούν στο Μέγαρο Μουσικής ή τη Βουλή είναι δολοφονικοί... Οι δημοσιογράφοι συχνά ωρυόμαστε όταν υφιστάμεθα κάποιον έλεγχο.

Μέσα στο μπάχαλο του μεταπολιτευτικού λαϊκισμού ό,τι είχε να κάνει με ασφάλεια λοιδορήθηκε και δαιμονοποιήθηκε. Οποιος ήθελε μια αστυνομία που να συλλέγει πληροφορίες και να κάνει τη δουλειά της θεωρείτο γραφικός ή ακραίος ή... ή...

Είναι προφανές πως μια κοινωνία που μπαίνει σε μεγάλες αναταράξεις και με έντονο ιστορικό τρομοκρατίας και βίας πρέπει να αλλάξει αν θέλει να αυτοπροστατευθεί και να θωρακίσει τη δημοκρατία της. Οι πολίτες, όποιοι κι αν είναι, ό,τι ιδέα και αν έχουν για τον εαυτό τους, οφείλουν να τηρούν όποιους κανόνες ασφαλείας επιβάλλει το νόμιμο κράτος. Αλλιώς οφείλουν να υφίστανται τις συνέπειες του νόμου! Και ταυτόχρονα το κράτος πρέπει να εκπαιδεύσει μια νέα γενιά αστυνομικών κ. ά. σε συνθήκες επαγγελματισμού και με τη νοοτροπία πως «δεν με νοιάζει αν είσαι ο Πάπας, από εδώ δεν περνάς χωρίς έλεγχο».

Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν είναι εύκολο. Το εντυπωσιακό άλλωστε είναι ότι ένα κομμάτι του ελληνικού μυαλού έχει ποτιστεί μ’ έναν άρρωστο συνδυασμό θεωριών συνωμοσίας και ανόητης αμφισβήτησης των πάντων. Είναι εντυπωσιακό πως πεθαίνουν τρεις συμπολίτες μας στη «Marfin» και κάποιοι, φανατισμένοι και μη, επιμένουν στην αρχή να φωνάζουν πως δεν σκοτώθηκε κανείς και είναι όλα κατασκευάσματα και μετά να ουρλιάζουν πως «για όλα φταίει η έλλειψη πυρασφάλειας». Το ίδιο άλλωστε συνέβη με μερικούς που, μόλις μαθεύτηκε η είδηση της βόμβας στην Κατεχάκη, είτε χαμογελούσαν πονηρά και χαιρέκακα υπονοώντας πως «να τι έπαθε ο Χρυσοχοΐδης που μας έκανε τον μάγκα» είτε, πάλι, έκλειναν το μάτι υποστηρίζοντας πως «μπορεί να είναι και από μέσα η δουλειά, για να ξεχάσουμε το ασφαλιστικό».

Αν δεν αλλάξουμε λοιπόν το «στραβό μας το κεφάλι», ξεριζώνοντας τα χαλασμένα κύτταρα που παράγουν ενστικτωδώς τέτοιες δήθεν «ψαγμένες» βλακείες, αν δεν σοβαρευτούμε ως κράτος και ως κοινωνία, το πρόβλημα της ασφάλειας στη χώρα θα γίνει πολύ πιο οξύ με σημαντικές συνέπειες.

"Ή θα βρούμε ένα θεσμικό τρόπο να αλλάξουμε, να το πάμε μαλακά, ή οι φωτιές. Δεν έχει άλλο."

Ο συνθέτης την εποχή που το «Κούρεμα» (1989) ενοχλούσε, γιατί μας αποκαλούσε «Κωλοέλληνες». Τώρα, όπως λέει, οι δημοσιογράφοι χρησιμοποιούν στίχους του για τα πολιτικά τους σχόλια, π.χ. «ένα όραμα κονόμας»


Αντιγράφω από ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Να μη βιαστούμε να ρίξουμε τίτλους τέλους

της ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ

Ο Διονύσης Σαββόπουλος δεν κρύβει την αγωνία του για την οικονομική και πολιτική, όπως πιστεύει, κρίση. Ονειρεύεται την αυτοοργάνωση των πολιτών στις επόμενες δημοτικές εκλογές κι έναν «μαλακό, θεσμικό» τρόπο να ανανεωθεί το σύστημα. «Οι μεγάλες στιγμές αλήθειας που ζήσαμε στο παρελθόν μάς δίνουν μια ελπίδα αναστάσεως», λέει
Μία και μοναδική αθηναϊκή συναυλία δίνει αυτό το καλοκαίρι ο Διονύσης Σαββόπουλος, με την 11μελή μπάντα του. Τη Δευτέρα, στο Θέατρο Βράχων. Το ρεπερτόριο; Ο,τι περίπου συμπεριελάμβανε στις χειμωνιάτικες συναυλίες του, στο «Παλλάς», με κύριο άξονα τα τραγούδια από «Το φορτηγό» και «Το περιβόλι του τρελλού», αλλά και μερικά ακόμα της ίδιας περιόδου, τα οποία, λόγω λογοκρισίας, δεν ηχογραφήθηκαν τότε.

Ο Σαββόπουλος άλλωστε, όσο κι αν κατά καιρούς έχει επιχειρηθεί η «αποκαθήλωσή» του για τις επιλογές, τις δηλώσεις ή κάποια τραγούδια του, έχει μια μουσική παρακαταθήκη που οι ίδιες οι εποχές τη διατηρούν αλώβητη και ζωντανή. Ακόμα και τα τραγούδια του, που εισέπραξαν όταν πρωτοβγήκαν σφοδρή επίθεση. Πάρτε για παράδειγμα την άγρια αλλά και τρυφερή αυτοκριτική που επέβαλαν οι «Κωλοέλληνες», ξεσηκώνοντας οργή το '89 που πρωτοκυκλοφόρησαν στον δίσκο «Κούρεμα». Τώρα πια, οι στίχοι μοιάζουν ανατριχιαστικά επίκαιροι: «Κωλοέλληνες/ μασκαρλίκια δες (...) στο Αλφα της Αξίας/ της Αρχής της Μίας/ λουτροκαμπινές./ Τιμωρός καιρός/ πέντε αιώνες δύσης/ εθνικής θα ζήσεις/ από 'δω και μπρος/ με αγγλικές αλφαβήτες...».

Στο Φεστιβάλ Βύρωνα, όπου το εισιτήριο συγκλίνει γενικώς στα 20 ευρώ, ζητήσατε να έχει το δικό σας 15 ευρώ. Τι σημαίνει αυτή η κίνηση;

«Και 10 το φοιτητικό. Δεν έχω την ψευδαίσθηση ότι λύνω κανένα πρόβλημα, αλλά δεν είμαστε και παχύδερμα. Πάρτε το σαν συμπαράσταση, σαν κάτι για να νιώσω λίγο καλύτερα».

Η προσωπική δράση και η ανάληψη όσων ευθυνών αναλογούν στον καθένα, είναι αναμφίβολα υγιής αντίδραση. Μήπως όμως αυτό το «όλοι φταίμε» είναι εξαιρετικά βολικό για όσους προσπαθούν να αποσείσουν τις δικές τους, μεγαλύτερες ευθύνες;

«Αν θέλουμε να αλλάξουμε, ας αρχίσουμε από τον εαυτό μας. Είδατε κανένα συνδικαλιστή να απεργεί επειδή δεν χωρούσε άλλους το Δημόσιο και βουλιάζαμε; Αλλά είναι επίσης γεγονός ότι πέσαμε στο κλαψούρισμα του "όλοι φταίμε". Ναι, αλλά όχι το ίδιο. Η κατηγορία πρέπει να είναι συγκεκριμένη, να 'χει τεκμηρίωση και να ακολουθεί η παραδειγματική τιμωρία. Με πέντε πορίσματα για το Βατοπέδι δεν είμαι και πολύ αισιόδοξος. Τι είδους εξεταστικές επιτροπές είναι αυτές; Το πρωί ανακρίνουν και το βράδυ βολτάρουν στα παράθυρα των ειδήσεων. Αναρωτιέμαι αν σιωπούσαν τόσα χρόνια ή δεν ξέραν' τι τους γίνεται ή καταγγέλλουν τώρα τους συνενόχους τους για να βγουν οι ίδιοι "περιστεράκια"».

«Πολιτική πρόταση δεν υπάρχει. Ψαχνόμαστε...», λέγατε πέρυσι. Τι μεσολάβησε ώστε να στηρίξετε δημοσίως την πολιτική πρόταση του Γιώργου Παπανδρέου και της κυβέρνησης;

«Το εκλογικό αποτέλεσμα πέρυσι έδειξε ότι ο Γιώργος Παπανδρέου είναι η μόνη λύση. Νομίζω ότι όλους μάς άγγιξε το "Αλλάζουμε ή βουλιάζουμε". Από κει και πέρα, όμως, είπα ότι δεν φαίνεται να υπάρχει δυστυχώς κανένα πρόγραμμα εξόδου από την κρίση. Τρέχουν να προλάβουν την καταστροφή. Είπα, επίσης, ότι ο πρωθυπουργός πρέπει πια να μείνει εδώ στην Ελλάδα, γιατί αντιμετωπίζουμε χάος».

Τα τελευταία χρόνια χαρίσατε τη δημόσια στήριξή σας σε πολιτικά πρόσωπα ή ιδέες που δεν εξέφραζαν κατ' ανάγκην τον Σαββόπουλο των νεανικών σας χρόνων. Αλλοτε φανήκατε αμήχανος (όπως με τη «Μοναξιά της Αμερικής»). Κατά καιρούς το πληρώσατε, γιατί ένα μέρος του κοινού απαιτεί μια «ακίνητη» συνέπεια από τον δημιουργό. Είστε, ωστόσο, ο ίδιος Σαββόπουλος του «Πονηρού Πολιτευτή»;
«Ναι, εδώ ο ίδιος. Αλλά γενικώς παρατηρώ ότι αλλάζω κάθε τέσσερα-πέντε χρόνια περίπου και κάθε φορά έχω δίκιο. Ακούω τώρα -και τους ευχαριστώ- να χρησιμοποιούν σε εκπομπές για να κοσμήσουν τα πολιτικά τους σχόλια στίχους μου απ' το "Κούρεμα": "Ενα όραμα κονόμας". Ή το άλλο: "Ενας βίος φιλοτομάρης". Ή "Κωλοέλληνες". Καλώς ή κακώς τραγουδώ μόνο όπως νιώθω. Η χαρά και η αμηχανία μου έχουν να κάνουν μόνο με τις δικές σας αντιδράσεις».

Μετά το «Κούρεμα» και την τολμηρή πολιτική σας «έκθεση», αποφύγατε αναλόγως ριψοκίνδυνα διακυβεύματα. Σας στοίχισε εκείνη η ιστορία;

«Μου στοίχισε βέβαια αλλά δεν κάθησα να το σκεφτώ. Δεν "μαζεύτηκα" -και αν κρίνω από τις ερωτήσεις σας, συνέχισα να εκτίθεμαι».

Συμμερίζεστε όσους προβλέπουν έναν πολύ δυσοίωνο και ταραγμένο Σεπτέμβριο;

«Ναι. Πολλά νεύρα τριγύρω. Στα ταξί, στα φανάρια. Στέγνωσε η αγορά. Στέγνωσε η καθημερινότητα. Ακούστε. Το σύστημα δεν τα βγάζει πέρα. Δεν φαίνεται ικανό να αυτοκαθαρθεί και να ανανεωθεί. Πώς είναι δυνατόν άνθρωποι που μας φέραν' ώς εδώ να μας σώσουν τώρα; Συμμερίζομαι την άποψη που λέει ότι οι εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης το φθινόπωρο είναι ξάφνου μια ευκαιρία στο σκοτάδι. Το είπε πολύ ωραία ο Ράμφος στην τηλεόραση. "Να προχωρήσουμε στην Τέταρτη Δημοκρατία", είπε. Θα μπορούσε, δηλαδή, δίπλα στις λίστες των κομμάτων να εμφανιστούν λίστες ανεξαρτήτων. Παραδείγματος χάριν, ανεξάρτητη κίνηση Καβάλας, Λάρισας, Ρεθύμνου. Αλλά να μην έχουν σχέση με το σύστημα, να 'ναι τα καλά παιδιά του τόπου και να 'ναι νέοι, για να πάρουν την ευθύνη του μέλλοντός τους. Μπορεί να πάρουν σημαντικό ποσοστό, μπορεί να πάρουν περισσότερο από τα κόμματα, μπορεί κάποιοι να πάρουν την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Να δείξει, επιτέλους, ο κόσμος ότι θέλει πραγματικά την αλλαγή. Να αλλάξουμε το Σύνταγμα, διότι φτιάχτηκε για να εξυπηρετεί πάνω από όλα αυτούς, ενώ εμείς χρειαζόμαστε επειγόντως ένα Σύνταγμα που να βάζει πάνω από όλα τα δικαιώματα του πολίτη».

Μήπως είναι κάπως ρομαντικά όλα αυτά;

«Κι αν είναι τι πειράζει; Ή θα βρούμε ένα θεσμικό τρόπο να αλλάξουμε, να το πάμε μαλακά, ή οι φωτιές. Δεν έχει άλλο. Εγώ είχα άλλη επιφύλαξη. Πήρα τηλέφωνο τον Ράμφο. "Μήπως είναι πολύ γρήγορα μέχρι το φθινόπωρο;", τον ρωτάω. "Ναι", μου απαντάει, "αλλά είναι εφηβικό το θέμα, οι έφηβοι εκσπερματώνουν γρήγορα". Σκάσαμε στα γέλια. Ωραίος».

Πολλοί Αλβανοί φαίνεται ότι φεύγουν απ' την Ελλάδα και επιστρέφουν στη χώρα τους. Πώς σας φαίνεται αυτό;

«Σαν χθες ήταν που γελούσαμε με το "Αλβανός τουρίστας". Εβγαλε ταξιδιωτική οδηγία και η Βουλγαρία. Πάει, δεν είμαστε πια το Μανχάταν των Βαλκανίων. Είμαστε παράδειγμα προς αποφυγήν για κάθε λαό, που θέλει να προοδεύσει».

«Η τέχνη σε περιόδους κρίσεως ανθεί». Είναι ένα παρηγορητικό εφεύρημα ή μια ελπιδοφόρα πραγματικότητα;

«Η τέχνη προϋποθέτει ένα κοινωνικό ρεύμα. Αυτό θα εμφανιστεί, μην αμφιβάλλετε. Αλλά θέλει λίγο καιρό ακόμα. Ως τότε, ατομικές φωνές καλλιτεχνών δεν θα λείψουν. Και προς Θεού, όχι πια κομματικών και κρατικοδίαιτων».

Και τώρα χωρίς «μπλοκ επιταγών» και χωρίς «της μεταπολίτευσης φωνές», τι μένει;

«Μένει μια παρέα από κακομαθημένα στελέχη τραπεζών, που εκμεταλλεύτηκαν την απουσία πολιτικής αλλά και πραγματικής οικονομίας. Οσο για μας, "τι να καταλάβουμε οι φτωχοί;". Μερικές φορές νιώθω ότι τελειώσαμε, ότι πεθαίνουμε. Αλλες, πάλι, σκέπτομαι πώς να ένιωθε άραγε ένας εικοσιπεντάχρονος το 1948. Βγαίναμε ματωμένοι από τον Εμφύλιο, όμως σιγά σιγά κάτι άρχισε να ανασυγκροτείται. Σ' αυτό ήρθε να προστεθεί και η κουλτούρα: ο Μόραλης, ο Κουν, ο Χατζιδάκις, ο Θεοδωράκης, ο Τσαρούχης. Μια καινούργια Ελλάδα άρχισε να παίρνει μορφή, αλλά η παλιά Ελλάδα τρόμαξε και το σταμάτησε με την αποστασία και τη χούντα. Εκτοτε αυτές οι δύο Ελλάδες αντιμάχονται η μία την άλλη, πολλές φορές μέσα στην ίδια παράταξη, ακόμη και μες στον ίδιο άνθρωπο. Οταν ο Ανδρέας Παπανδρέου έφερνε στην επιφάνεια τους απόκληρους, μας έδειχνε μια καινούργια Ελλάδα. Οταν όμως τους εξαχρείωνε επιτρέποντάς τους να είναι αντιπαραγωγικοί, ανοικονόμητοι και κρατικοδίαιτοι, ξανάφερνε την παλιά Ελλάδα. Ζήσαμε, πάντως, μεγάλες στιγμές αλήθειας στο παρελθόν. Αυτό ίσως μας δίνει μια ελπίδα αναστάσεως. Για να ξανάρθω σε κάτι προσωπικό: μετά το "Κούρεμα" είπα, "πάει, τελείωσα". Επαιζα σε άδεια καθίσματα. Δεν φανταζόμουν ότι έπειτα από τρία χρόνια τα καθίσματα θα ξαναγέμιζαν τόσο ωραία. Κι άλλες φορές, είτε σε προσωπικό είτε σε συλλογικό επίπεδο, ρίξαμε τίτλους τέλους, αλλά φάνηκε ότι βιαστήκαμε». *

Αριστερά χωρίς όνειρο

- Η Αριστερά μπορεί να ανταποκριθεί σε ό,τι συμβαίνει;

«Βρήκε κι αυτή την ώρα να διασπαστεί. Λιγότερη ομφαλοσκόπηση χρειάζεται. Η Αριστερά μάς έμαθε να ονειρευόμαστε χωρίς να κάνουμε τίποτα. Τώρα, ούτε όνειρο δίνει».

"να μην τσιμπάτε..."

Αντιγράφω από TreloKouneli



Την διαβεβαίωση ότι εξασφαλίστηκε η δεύτερη δόση του δανείου που προβλέπει ο μηχανισμός στήριξης της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Ε.Ε.) και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (Δ.Ν.Τ.) έδωσε σήμερα ο υπουργός Οικονομικών, Γιώργος Παπακωνσταντίνου.

Τα χρήματα αναμένεται να καταβληθούν τον Σεπτέμβριο, είπε ο κ. Παπακωνσταντίνου, δηλώνοντας αισιόδοξος για επίτευξη των στόχων περί μείωσης του ελλείμματος το 2010. Όπως σημείωσε ο υπουργός, τα κρατικά έσοδα ενισχύθηκαν στο πεντάμηνο περισσότερο από 8%, ενώ τα έξοδα μειώθηκαν σε.. ποσοστό άνω του 10% σε ετήσια βάση.

Στα μεγέθη αυτά, πρόσθεσε, δεν έχουν συμπεριληφθεί ακόμα οι μειώσεις των μισθών και των συντάξεων στο Δημόσιο, η νέα αύξηση του Φ.Π.Α., ο Λ.Α.Φ.Κ.Α. και οι αυξήσεις των Ε.Φ.Κ.

Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου επανέλαβε ότι δεν τίθεται θέμα αναδιάρθρωσης του χρέους και χαρακτήρισε «αστεία ιστορία» τη φημολογία περί χρεοκοπίας της χώρας, προσθέτοντας ότι «το παιχνίδι των φημών δεν έχει ονοματεπώνυμο».

Απηύθυνε δε εκ νέου έκκληση προς τους πολίτες «να μην τσιμπάνε σε μια υστερία που δεν έχει βάση», εκτιμώντας ότι «η φημολογία και η τρομολαγνεία έχουν δύο διαστάσεις: αφ’ ενός την κερδοσκοπική και αφ’ ετέρου το πώς λειτουργούμε ως κοινωνία».

Ο κ. Παπακωνσταντίνου ανακοίνωσε ότι η Ελλάδα θα προχωρήσει στην τακτική αναθεώρηση του Α.Ε.Π. πιθανότατα από το 2011, σε συντονισμό με την Eurostat.

Σχετικά με τις αποκρατικοποιήσεις, ο υπουργός έσπευσε να διευκρινίσει ότι ο ίδιος δεν πρότεινε ποτέ να τις αναλάβει η Κτηματική Εταιρεία του Δημοσίου (Κ.Ε.Δ.), αλλά μόνο να υπάρξει συγχώνευση των εταιρειών που διαχειρίζονται τα ακίνητα.

Πολιτική εξουσία και μάχιμοι πολίτες

Την τελευταία περίοδο, καθημερινά, βάλλεται η πολιτική εξουσία και οι πολιτικοί της χώρας. Επισημαίνεται η φθορά και η αλλοτρίωση και των δύο δομών. Διαπομπεύεται η δημοκρατία και επιδιώκεται η αποδιοπομποίηση της πολιτικής τάξης, ταυτόχρονα με τη συζήτηση περί αλλαγής πολιτικού συστήματος και δημοσιοποίησης παραβατών, με μοναδικό σκοπό την ικανοποίηση του «κοινού αισθήματος».


«Ο Πύργος της Βαβέλ», πίνακας του Pieter Bruegel

Με λίγα λόγια, βλέπουμε να διαδραματίζεται μπροστά μας ένα «κοινωνικό δράμα» με θεατές και πρωταγωνιστές όλους μας. Η δραματοποιημένη αυτή έκφραση της κοινωνικής ζωής, που πολλοί κοινωνιολόγοι έχουν επισημάνει, έχει σχεδόν πάντα την ίδια δομή: τη δημόσια παραβίαση (σκάνδαλο), την κρίση (κοινωνική διαίρεση και διχασμός), την αποκατάσταση (αποδιοπομπαίοι τράγοι) και την επανενσωμάτωση (κοινωνική συνοχή).
Στη δεδομένη ελληνική πραγματικότητα δε γνωρίζουμε εάν η εξέλιξη του σημερινού κοινωνικού δράματος είναι αναπόφευκτη και νομοτελειακή. Εκείνο, όμως, που οφείλουμε να γνωρίζουμε και να πραγματώνουμε είναι ότι τα υποκείμενα της δράσης, εμείς, μπορούμε να παίξουμε σημαντικό ρόλο αναπτύσσοντας τις κατάλληλες στρατηγικές για να επιλυθεί η κρίση.
Επαναπροσδιορίζοντας, λοιπόν, το ρόλο μας και ορίζοντας το σκοπό της πολιτικής εξουσίας, υποστηρίζω ότι, σκοπός τής, μεν, πολιτικής είναι η προσαρμογή της στις απαιτήσεις της κοινωνίας όχι όπως είναι, αλλά όπως θα έπρεπε να είναι για μια καλύτερη μελλοντική κατάσταση και των, δε, ημών η αναγγελία του εκδημοκρατισμού της πολιτικής παράλληλα με την καταγγελία της αλλοτριωμένης πραγματικότητας. Μια πραγματικότητα η οποία, είναι αλήθεια, ότι καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από την παράδοση των πεθαμένων γενιών και δρα σαν εφιάλτης πάνω στα μυαλά των ζωντανών. Είναι δύσκολο να γράψουμε τη δική μας ιστορία σε συνθήκες που δόθηκαν και κληρονομήθηκαν από το παρελθόν. Όχι, όμως, ακατόρθωτο, δεδομένου ότι η δομή που εδραίωσε το παρελθόν δεν παράγει μόνο εξαναγκασμούς, αλλά αποτελεί και ένα πλαίσιο στο εσωτερικό του οποίου ο καθένας μπορεί να αναπτύξει δράσεις για την αλλαγή του.

Καθήκον μας, επομένως, είναι να κάνουμε την υπέρβαση. Να επιδιώξουμε αυτό που αρμόζει στον κάθε άνθρωπο: την αξιοπρέπεια. Και αυτό θα γίνει μέσω της συμμετοχής μας στη λήψη αποφάσεων και στον προγραμματισμό της ζωής μας. Το έχω ξαναπεί: μεσσίες δεν υπάρχουν, ο μεσσιανισμός πέθανε. Αντιθέτως, αυτό που είναι αναγκαίο, είναι η συμμετοχή ενός ευρύτερου φάσματος εκπροσώπων στην πολιτική, κεντρική και τοπική σκηνή, που θα αντιπροσωπεύουν όσο το δυνατόν περισσότερο το κοινωνικό σύνολο, έτσι ώστε να υπάρχει εγκυρότητα στη διαμόρφωση πολιτικής πρακτικής. Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα γίνει ευκολότερα αποδεκτή μια πολιτική που θα βγαίνει από μια μαζική συμμετοχή του κοινωνικού συνόλου. Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα λειτουργήσει η ορθολογικότητα στη λήψη αποφάσεων και θα αναλάβουμε όλοι μας τις ευθύνες για την επιτυχία ή όχι του σκοπού μας.
Συμμετοχή, οργάνωση, αξιολόγηση, έργο. Αυτά είναι τα απαιτούμενα της περιρρέουσας ατμόσφαιρας. Δεν αρκεί πλέον να ορίζουμε τους πολίτες ως πολίτες, αλλά πρέπει να κάνουμε συγκεκριμένα πράγματα για να ζουν σαν τέτοιοι. Πρέπει να αλλάξουμε το νόημα της κοινωνικής κατάστασης και να υπαγορεύσουμε σε αυτή τις προθέσεις, τα κίνητρα και τα συμφέροντά μας. Γιατί στην κουλτούρα της σιωπής το να υπάρχεις σημαίνει μόνο να ζεις. Το σώμα εκτελεί διαταγές που έρχονται από πάνω.
Σήμερα και όχι αύριο είναι ανάγκη να κάνουμε ένα ιστορικό βήμα. Να προωθήσουμε τομές σε όλο το πολιτικό σύστημα και να δημιουργήσουμε μια εθνική πολιτική βάση με ισχυρά πλεονεκτήματα, αποτρέποντας έτσι την πολιτική εξουσία που ανέχεται μόνον όσους ήδη βολεύτηκαν στους δικούς της στενούς ορίζοντες και, απειλεί όσους τολμούν να ισχυρίζονται ότι τα πράγματα θα μπορούσαν και έπρεπε να είναι καλύτερα. Είμαι βέβαιος πως δε θα αργήσει η μέρα που τα θέματα της κοινωνίας θα τα διαχειρίζονται αυτοί που ο Πλούταρχος αναφέρει: «αμές δε γ’ εσσόμεθα πολλώ κάρρονες»(Εμείς όμως θα γίνουμε πολύ καλύτεροι).


ΥΓ. Έχω υποστεί κριτική επειδή στο γραπτό λόγο μου χρησιμοποιώ λόγια ποιητών και άλλων διανοούμενων και έτσι, δήθεν, δεν εκφράζω καθαρά τη δική μου άποψη. Η απάντησή μου σε αυτή την κακοπροαίρετη και ανούσια κριτική θα δοθεί με το ίδιο νόμισμα και είναι: «Αν κατάφερα να δω μακριά, αυτό το οφείλω στο γεγονός ότι στηρίχτηκα σε πλάτες γιγάντων»(Ισαάκ Νεύτων, 1675). Επομένως, αποδεδειγμένα ,η συγκεκριμένη στρατηγική λόγου αποτελεί έναν ορθολογικό τρόπο σκέψης και, ταυτόχρονα, οδηγεί στο «μακριά» και όχι στο κοντόφθαλμο που επιθυμούν μερικοί. Δε γεννηθήκαμε ως άγραφοι χάρτες και δε θα ανακαλύψουμε τώρα εμείς τη γη του Πυρός. Εμείς μπορούμε να συνθέτουμε τις υπάρχουσες γνώσεις και να τις ανασυνθέτουμε.
ΜΕΝΔΡΙΝΟΣ Ιωάννης