Στη χώρα τής πολυλογίας κατά καιρούς τα έχουμε πει όλα. Από αρχαιοτάτων χρόνων έχουν μιλήσει οι φιλόσοφοι και μας έχουν αφήσει παρακαταθήκη λόγια και έργα σημαντικά, σχετικά με αξίες της ζωής, τα οποία είναι επίκαιρα ακόμη και σήμερα. Πολιτική και Πολιτικοί, Νόμοι και Πολιτεία, Βίος και Ηθική. Στη νεωτερική και μετανεωτερική εποχή υπάρχει πλούτος σχετικών απόψεων, ο οποίος εκπορεύεται, όχι μόνο από τους σύγχρονους «σοφούς», αλλά και από τους «κοινούς θνητούς», δια μέσου των πολυάριθμων, πανελλήνιων και τοπικών εφημερίδων και, ιδιαίτερα, διά μέσου του διαδικτύου. Η τεχνολογική επανάσταση, λοιπόν, προσπαθεί να δώσει βήμα σε όλους μας με σκοπό την καλύτερη ενημέρωση και την πολυπολιτισμικότητα των απόψεων.
Κατά αυτόν τον τρόπο τα έχουμε πει όλα. Έχουμε πει για την απαξίωση της πολιτικής και τη διαφθορά των πολιτικών, για τη φθορά όλων των θεσμικών συστημάτων μας, για την παραβατικότητα των νέων, για την οικονομική κρίση, για τη δυνατότητα αλλαγής σε εθνικό και τοπικό επίπεδο. Έχουμε πάμπολλες φορές συζητήσει, για αυτά και για άλλα θέματα, στα σπίτια, στα καφενεία, στους δρόμους, στα blogs, σε συναθροίσεις -οι οποίες πάντα χαρακτηρίζονται ως συνωμοτικές- και ουκ ολίγες φορές έχουμε καταλήξει στη γνωστή φράση: «Αυτός ο τόπος δεν αλλάζει με τίποτα».
Το να μιλάμε πολύ και επί παντός επιστητού, όπως θα υποστήριζε η κοσμοθεωρία των φυλών και των γονιδίων, είναι στο αίμα μας. Το να μην πράττουμε, όμως, αυτά που λέμε και στη χειρότερη περίπτωση, να κάνουμε τα εντελώς αντίθετα, δεν ξέρω σε ποια θεωρία θα μπορούσαμε να στηριχτούμε για να το ερμηνεύσουμε και να το κατανοήσουμε. Ίσως, στο ότι γίναμε ξαφνικά όλοι «ειδικοί» πολυπραγματευτές και έχουμε αποκτήσει πολλαπλή ταυτότητα, το είδος τής οποίας ενέχει τον κίνδυνο της αλλοίωσης του ρόλου και του χαρακτήρα μας. Έτσι, όλοι γίναμε και δημοσιογράφοι, πολιτικοί, ψυχολόγοι, γιατροί και γιατί όχι, και δήμαρχοι, χάνοντας έτσι κάπου το δρόμο μας που είχε και έχει τη δική του ιστορία.
Τα έχουμε πει όλα. Κεκτημένο και αναφαίρετο δικαίωμα μας η ελευθερία τού λόγου. Μια ελευθερία που μας οδήγησε, σε μακρινές και παλιές εποχές, στην αναζήτηση της αλλαγής του κόσμου. Μια ελευθερία, όμως, που καταντά ασυδοσία όταν χρησιμοποιείται κακόβουλα και με σκοπό το ατομικό και μόνο συμφέρον. Μια ελευθερία που μας κρατά δέσμιους και φυλακισμένους στις ίδιες πάντα στάσεις και διαδρομές. Μια ελευθερία, τέλος, που εγκλωβίζει και εγκλωβίζεται στην ίδια πάντα ιστορία με την οποία είναι αποδεδειγμένο ότι χάσαμε το ραντεβού μαζί της.
Ιστορικά, λοιπόν, μιλάμε πολύ και μιλάμε για τα ίδια πράγματα με τον ίδιο διαχρονικό λόγο. Η ιστορία όμως δεν επαναλαμβάνεται. Μπορεί να επαναλαμβάνονται κάποια στοιχεία και στιγμές της, οι οποίες, αν και μοιάζουν με τις σημερινές καταστάσεις, στην πραγματικότητα είναι αδύνατον να εφαρμοστούν στα τωρινά πλαίσια. Επομένως, Μεσσίες δε θα υπάρξουν ξανά. Πέρασαν οι εποχές που οι άνθρωποι εναπόθεταν τις ελπίδες τους σε υπεράνθρωπους. Τώρα οι πολίτες γνωρίζουν πολύ καλά τους μηχανισμούς της σωστής διοίκησης ενός κράτους, ενός δήμου, ενός οργανισμού. Τους έχουν μάθει από την καλή και από την ανάποδη. Μπορούν και απαιτούν πλέον το δίκιο τους με δυναμικότητα και αποτελεσματικότητα. Πολλά τα παραδείγματα σε όλους τους τομείς: από τα φακελάκια στο σύστημα υγείας έως τα κακώς κείμενα στο Δήμο τους.
Ήγγικεν, λοιπόν, η ώρα να κάνουμε τη δική μας επΑνάσταση και να ορθώσουμε ένα νέο Λόγο. Ένα λόγο που δε θα υπόσχεται αλλά θα πραγματοποιεί. Ένα λόγο που δε θα καταγγέλει αλλά θα αναγγέλει. Ας κάτσουμε λίγο να σκεφτούμε γιατί θα έλθει σύντομα η στιγμή να αποφασίσουμε με ποιους θα πάμε και ποιους θα αφήσουμε...Θα έρθει σύντομα η στιγμή, αν δεν έχει έρθει, που θα ψιθυρίζουμε τα παρακάτω λόγια:
«Έληξε η αμφισβήτηση
Αποφανατίστηκαν οι επαναστάσεις.
Καταγγέλθηκε η απάτη κάθε “πρωτοπορίας”.
Μια οργιαστική Σιγή εβλάστησε σε όλες τις ρωγμές.
Κοιτάξτε αυτούς τους νεαρούς των δεκαπέντε-δεκαεφτά χρονών.
Κοιτάξτε τους καλά.
Προσέξτε την Κατήφεια τους.
Την νευρική τους απάθεια, την σιωπή τους, την δύσαρθρη ομιλία τους, την δύσθυμη σκληρότητα τους.
Προσέξτε πόσο ακίνητος είναι αυτός ο Νέος Άνθρωπος.
Πόσον αμίλητο φόνο κουβαλάει μέσα του.
Κι αν ακόμα δεν είναι αυτοί ο Συναγερμός, θα έρθουν παιδιά και έφηβοι που θα είναι προορισμένοι για τον Νέο Λόγο.
Απλά, για τον Λόγο.
Για λέξεις που ποτέ δεν διαπράχθηκαν, για νοήματα που ποτέ δεν ορθολογήθηκαν, για εικόνες που ποτέ δεν μιλήθηκαν.
Φοβηθείτε τους».
Γ. Χειμωνάς, Ποιον φοβάται η Βιρτζίνια Γουλφ, 1982
Καλή Ανάσταση
