Ταυτόχρονα με το επίκαιρο και γνωστό μήνυμα της επετείου του Πολυτεχνείου, επιλέγω να δημοσιεύσω το μήνυμά μου για τις πρόσφατες εκλογές.
Αναμφισβήτητη νικήτρια η αποχή. Οι νικητές των εκλογικών ντέρμπι δεν εκπροσωπούν ούτε το 30% των πολιτών. Αποφάσισαν οι λίγοι για τους πολλούς. Έχουν διαρρηχθεί, πλέον, οι σχέσεις πολιτικής εκπροσώπησης και αντιπροσώπευσης. Συγχαίρω από καρδιάς όλους και όλες, που δεν δέχτηκαν να «εξαγοράσουν» τη συνείδησή τους για μια «εξυπηρέτηση» από τους κληρονόμους της πολιτικής και της διαπλοκής. Συγχαίρω όλους και όλες, οι οποίοι δεν «άδειασαν» τις λέξεις αξιοπιστία, αξιοπρέπεια και ταυτόχρονα τις ζωές στους. Συγχαίρω τους υποψήφιους όλων των ψηφοδελτίων που τίμησαν τις νόμιμες και δημοκρατικές διαδικασίες εκλογής τους και έδωσαν νόημα στην έννοια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Να είστε σίγουροι ότι το νόημα στη ζωή μας το δίνουμε εμείς με τους αγώνες και τις διεκδικήσεις μας. «Είναι σκληρές οι μέρες που ζούμε … Αν για μια στιγμή ξεχαστούμε, αν για μια στιγμή πάψουμε να ονειρευόμαστε εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη απ’ τις φωτιές … Δεν έχουμε καιρό για τον εαυτό μας αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι.»
Με εκτίμηση
ΜΕΝΔΡΙΝΟΣ Ιωάννης
Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010
Τρίτη 16 Νοεμβρίου 2010
Έφυγε ο "γίγαντας" Λώλος
ΛΩΛΟΣ ΜΙΧΑΛΗΣ (ΓΙΓΑΝΤΑΣ) - ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΒΑΣΙΛΗΣ - ΜΕΝΔΡΙΝΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ ..... υποκλίνομαι φίλε.
αντιγράφω από www.sentragoal.gr
Μια CocaCola για τον «γίγαντα»
Της ΑΛΕΚΑΣ ΖΟΥΜΗ
Ο «γίγαντας» Λώλος ήταν αυτό που λέμε «έξω καρδιά»... Κι αν μπορούσε να μιλήσει στα «παιδιά» του, θα τους έλεγε, «ρε μάγκες κάντε το παρτάκι σας να μαζέψουμε κάνα φράγκο, να πάρουμε φόρμες, να βγάλουμε και καμιά μπλούζα σαν εκείνες που έγιναν ανάρπαστες...».
Βλέπετε, στις 20 του Νοέμβρη, τα παιδιά του Αστέρα Εξαρχείων οργάνωναν πάρτι ενίσχυσης στο Στέκι Μεταναστών, δίπλα στο καμαράκι του Μιχάλη Λώλου, τα γραφεία της ομάδας... Εκεί όπου ο «γίγαντας», η «ψυχή» της ομάδας, η μορφή της Πλατείας και ο φυσιογνωμία της ΕΠΑΕ, άφησε την τελευταία του πνοή, στα 70 του χρόνια.
Μια ζωή Αστέρας, απ’ τον Αλέφαντο στον... Μεϊμαράκη!
Ο Μιχάλης Λώλος έφυγε από την ζωή, έχοντας περάσει τα 50 από τα 70 του χρόνια στην παρέα του Αστέρα Εξαρχείων... Αρχικά ως ποδοσφαιριστής κι έπειτα ως προπονητής. Δεν έφυγε ποτέ. Εζησε την κάθε στιγμή, από τις εποχές που ήταν παρέα με τον Νίκο Αλέφαντο, μέχρι εκείνες που η τύχη τα έφερε έτσι ώστε να κοουτσάρει τον Κώστα Παταβούκα αλλά και τον... Βαγγέλη Μεϊμαράκη.
Ο «γίγαντας», όπως τον αποκαλούσαν οι πάντες, είχε απ’ όλους κάτι να θυμάται... Και κουβέντα κακιά δεν έλεγε για κανέναν. Ούτε για τους ποδοσφαιριστές του, ούτε για τους... ζωηρούς οπαδούς της ομάδας. Μόνο που καμιά φορά παραπονιόταν για τα πρόστιμα που καλούνταν να πληρώσει η ομάδα όταν η κερκίδα... ξέφευγε λιγάκι στην «Αλεπότρυπα»... Ομως ακόμη και τότε ενθουσιαζόταν με την σκέψη ότι ο Αστέρας έχει περισσότερο και πιο φανατικό κόσμο από πολλές ομάδες της Α’ Εθνικής.
«Μαντμαζέλ, δεν μπορώ να τους μαζέψω»
«Μαντμαζέλ, δεν μπορούσα να τους μαζέψω να κάνουμε προπόνηση», έλεγε σε μια συνάντησή μας, τις δύσκολες μέρες του Δεκέμβρη 2008. Φυσικό και επόμενο... Και πάντα προσπαθούσε να τους προστατέψει...
Ο Μιχάλης Λώλος κατάφερε να «συμβιβάσει» την... δεξιά με την αριστερά και την αναρχία, στην πλατεία. Βλέπετε, ο προπονητής του Αστέρα Εξαρχείων ήταν δεξιός και δεν δίσταζε να το παραδεχτεί, όμως στην ουσία ήταν πολύ πιο προοδευτικός από πολλούς δήθεν αριστερούς και ριζοσπάστες... Και αυτό τού το αναγνώριζαν όλοι.
Ο κυρ Μιχάλης προσέφερε τις υπηρεσίες του αφιλοκερδώς στον Αστέρα Εξαρχείων. Βλέπετε, λεφτά δεν υπήρχαν... Ομως ούτε καν σκεφτόταν να σηκωθεί και να φύγει. Ούτε καν παλαιότερα όταν, όπως ο ίδιος έχει δηλώσει, του είχαν γίνει προτάσεις από μεγαλύτερες ομάδες. «Δεν φεύγω εγώ απ’ τα Εξάρχεια, δεν έχω φύγει ποτέ, μόνο για τα ταξίδια με την Εθνική έχω φύγει», έλεγε.
Ο Μιχάλης Λώλος με τον Γιόχαν Κρόϊφ (από
το προσωπικό αρχείο του Μ. Λώλου)
«Ελα να σε πάω στην Πλατεία»
Πράγματι, με την Εθνική, ο Μιχάλης Λώλος βρέθηκε μέχρι τις ΗΠΑ και την Ατλάντα... Απο κει είχε φέρει μια τσάντα γεμάτη «Coca Cola», την αγαπημένη του Coca Cola, το μόνο ποτό που έπινε, έστω και σε μεγάλες δόσεις... Με την Εθνική, όμως, είχε βρεθεί και στη Ρωσία, εκεί όπου είχε επισκεφτεί το μαυσωλείο του Λένιν και αντικρίζοντάς τον, αναφώνησε: «Τι κάνεις εσύ εδώ; Ελα να σε πάω στην Πλατεία, εκεί πρέπει να σαι»... Φυσικά, εννοούσε την πλατεία Εξαρχείων.
Το δεύτερο... σπίτι του «Γίγαντα», πέρα απ το υπόγειο στην Τσαμαδού και το προποτζίδικο στην πλατεία, ήταν οι διάδρομοι των γραφείων της... πρώην ΕΠΑΕ. Από την εποχή Δέδε κι έπειτα, ο Μιχάλης Λώλος ήταν εκεί να στηρίζει τους τίμιους παλιούς και να ορμηνεύει τους νέους... Γνήσιος ποδοσφαιράνθρωπος. Από τους λίγους καλούς... Από αυτούς που δεν έβγαλαν λεφτά απ το ποδόσφαιρο, που δεν κοίταξαν να... τρυπώσουν και να εκμεταλλευτούν γνωριμίες και καταστάσεις. Ο «γίγαντας» γνώριζε, πράγματι, πολύ κόσμο όμως δεν εκμεταλλεύτηκε ποτέ αυτές τις γνωριμίες...
«Εχουμε τον Λώλο, δεν θέλουμε τον Δώνη...»
Η παρέα του ήταν ο Νίκος Αλέφαντος με ταβλάκι στα Εξάρχεια και οι πιτσιρικάδες που τον αποθέωναν απ όπου κι αν περνούσε... «Εχουμε τον Λώλο, δεν θέλουμε τον Δώνη κλπ κλπ», το σύνθημα με την... γνωστή κατάληξη, τράνταζε την ατμόσφαιρα της Αλεπότρυπας αλλά και της πλατείας...
Κι ο κυρ Μιχάλης απαντούσε με χαμόγελο και τους έκανε νοήματα με τα χέρια να ησυχάσουν όμως ήταν ολοφάνερο ότι το απολάμβανε... Οπως επίσης το απολάμβανε όταν έδειχνε την φωτογραφία με τον Γιόχαν Κρόιφ και τα παιδιά τον ρωτούσαν «ποιος είναι αυτός δίπλα στον Λώλο;»!
Εβανς: «Πάντα γυρνούσαμε στον κυρ Μιχάλη»
Μιλώντας με τον Γιάννη Παυλόπουλο, αντιλαμβάνεται κανείς το μέγεθος της προσωπικότητας του Μιχάλη Λώλου... Ο γνωστός «Εβανς» εργάζεται στις ακαδημίες του Πανιωνίου, συνεχίζοντας την πορεία του στην Νέα Σμύρνη, ακόμη κι όταν κρέμασε τα παπούτσια του ως ποδοσφαιριστής.
Το «SentraGoal» επικοινώνησε μαζί του και του ζήτησε να θυμηθεί τα χρόνια που πέρασε στον Αστέρα Εξαρχείων (1982-84) δίπλα στον κυρ Μιχάλη... «Η προσωπικότητά του ήταν πολύ ξεχωριστή. Οσοι πέρασαν από τον Αστέρα Εξαρχείων έμειναν για πάντα συνδεδεμένοι με τον Λώλο. Ακόμη κι όταν φύγαμε από τον Αστέρα και παίζαμε σε άλλες ομάδες, μαζευόμασταν μια φορά την εβδομάδα για να παίξουμε μπάλα με την ομάδα του Λώλου», είπε αρχικά ο Γιάννης Παυλόπουλος.
Και συμπλήρωσε: «Είναι μεγάλη απώλεια, μια άσχημη μέρα για όλους μας σήμερα. Ο Λώλος ήταν ο συνδετικός κρίκος, πάντοτε γυρνούσαμε σ αυτόν όπου κι αν βρισκόμασταν».
Οσο για την σχέση που είχε με τα Εξάρχεια: «Οταν έμαθα ότι άφησε την τελευταία του πνοή μέσα στο υπόγειο καμαράκι, στα γραφεία, συγκλονίστηκα. Είναι τραγικό αλλά ιδανικός τρόπος να φύγεις εκεί όπου έχεις όλη σου την ζωή, ο Αστέρας ήταν όλη του η ζωή όπως και τα Εξάρχεια. Δεν είχε φύγει ποτέ, ούτε Χριστούγεννα, ούτε Πάσχα, ούτε για διακοπές... Ο Μιχάλης Λώλος ήταν η πιο εμβληματική φυγούρα των Εξαρχείων», κατέληξε.
Το «SentraGoal» χρωστούσε ένα θέμα στον Μιχάλη Λώλο. Μακάρι να μην ήταν αυτό το τελευταίο... Είμαστε, όμως, τυχεροί που τον γνωρίσαμε...
Πράγματι, με την Εθνική, ο Μιχάλης Λώλος βρέθηκε μέχρι τις ΗΠΑ και την Ατλάντα... Απο κει είχε φέρει μια τσάντα γεμάτη «Coca Cola», την αγαπημένη του Coca Cola, το μόνο ποτό που έπινε, έστω και σε μεγάλες δόσεις... Με την Εθνική, όμως, είχε βρεθεί και στη Ρωσία, εκεί όπου είχε επισκεφτεί το μαυσωλείο του Λένιν και αντικρίζοντάς τον, αναφώνησε: «Τι κάνεις εσύ εδώ; Ελα να σε πάω στην Πλατεία, εκεί πρέπει να σαι»... Φυσικά, εννοούσε την πλατεία Εξαρχείων.
Το δεύτερο... σπίτι του «Γίγαντα», πέρα απ το υπόγειο στην Τσαμαδού και το προποτζίδικο στην πλατεία, ήταν οι διάδρομοι των γραφείων της... πρώην ΕΠΑΕ. Από την εποχή Δέδε κι έπειτα, ο Μιχάλης Λώλος ήταν εκεί να στηρίζει τους τίμιους παλιούς και να ορμηνεύει τους νέους... Γνήσιος ποδοσφαιράνθρωπος. Από τους λίγους καλούς... Από αυτούς που δεν έβγαλαν λεφτά απ το ποδόσφαιρο, που δεν κοίταξαν να... τρυπώσουν και να εκμεταλλευτούν γνωριμίες και καταστάσεις. Ο «γίγαντας» γνώριζε, πράγματι, πολύ κόσμο όμως δεν εκμεταλλεύτηκε ποτέ αυτές τις γνωριμίες...
«Εχουμε τον Λώλο, δεν θέλουμε τον Δώνη...»
Η παρέα του ήταν ο Νίκος Αλέφαντος με ταβλάκι στα Εξάρχεια και οι πιτσιρικάδες που τον αποθέωναν απ όπου κι αν περνούσε... «Εχουμε τον Λώλο, δεν θέλουμε τον Δώνη κλπ κλπ», το σύνθημα με την... γνωστή κατάληξη, τράνταζε την ατμόσφαιρα της Αλεπότρυπας αλλά και της πλατείας...
Κι ο κυρ Μιχάλης απαντούσε με χαμόγελο και τους έκανε νοήματα με τα χέρια να ησυχάσουν όμως ήταν ολοφάνερο ότι το απολάμβανε... Οπως επίσης το απολάμβανε όταν έδειχνε την φωτογραφία με τον Γιόχαν Κρόιφ και τα παιδιά τον ρωτούσαν «ποιος είναι αυτός δίπλα στον Λώλο;»!
Εβανς: «Πάντα γυρνούσαμε στον κυρ Μιχάλη»
Μιλώντας με τον Γιάννη Παυλόπουλο, αντιλαμβάνεται κανείς το μέγεθος της προσωπικότητας του Μιχάλη Λώλου... Ο γνωστός «Εβανς» εργάζεται στις ακαδημίες του Πανιωνίου, συνεχίζοντας την πορεία του στην Νέα Σμύρνη, ακόμη κι όταν κρέμασε τα παπούτσια του ως ποδοσφαιριστής.
Το «SentraGoal» επικοινώνησε μαζί του και του ζήτησε να θυμηθεί τα χρόνια που πέρασε στον Αστέρα Εξαρχείων (1982-84) δίπλα στον κυρ Μιχάλη... «Η προσωπικότητά του ήταν πολύ ξεχωριστή. Οσοι πέρασαν από τον Αστέρα Εξαρχείων έμειναν για πάντα συνδεδεμένοι με τον Λώλο. Ακόμη κι όταν φύγαμε από τον Αστέρα και παίζαμε σε άλλες ομάδες, μαζευόμασταν μια φορά την εβδομάδα για να παίξουμε μπάλα με την ομάδα του Λώλου», είπε αρχικά ο Γιάννης Παυλόπουλος.
Και συμπλήρωσε: «Είναι μεγάλη απώλεια, μια άσχημη μέρα για όλους μας σήμερα. Ο Λώλος ήταν ο συνδετικός κρίκος, πάντοτε γυρνούσαμε σ αυτόν όπου κι αν βρισκόμασταν».
Οσο για την σχέση που είχε με τα Εξάρχεια: «Οταν έμαθα ότι άφησε την τελευταία του πνοή μέσα στο υπόγειο καμαράκι, στα γραφεία, συγκλονίστηκα. Είναι τραγικό αλλά ιδανικός τρόπος να φύγεις εκεί όπου έχεις όλη σου την ζωή, ο Αστέρας ήταν όλη του η ζωή όπως και τα Εξάρχεια. Δεν είχε φύγει ποτέ, ούτε Χριστούγεννα, ούτε Πάσχα, ούτε για διακοπές... Ο Μιχάλης Λώλος ήταν η πιο εμβληματική φυγούρα των Εξαρχείων», κατέληξε.
Το «SentraGoal» χρωστούσε ένα θέμα στον Μιχάλη Λώλο. Μακάρι να μην ήταν αυτό το τελευταίο... Είμαστε, όμως, τυχεροί που τον γνωρίσαμε...
Αναγνώστηκε από τον άμβωνα στην εκκλησία και έμειναν όλοι άφωνοι !
Αυτός είναι ο πανηγυρικός της 28ης Οκτ του θεολόγου του Γυμνασίου Σαγεΐκων.
Αναγνώστηκε από τον άμβωνα στην εκκλησία και έμειναν όλοι άφωνοι
«Από πείσμα και τρέλα θα ζω σε τούτη τη χώρα!»
Του Γιώργου Μάλφα, θεολόγου (malfasg@gmail.com)
Εβδομήντα χρόνια μετά.
Γιορτάζεις την Εθνική Αντίσταση του Λαού μας, τραγουδάς «γυναίκες Ηπειρώτισσες», υψώνεις αμήχανα σημαίες, χορεύεις από κεκτημένη συνήθεια στις πλατείες. Φέτος όμως, δυσκολεύεσαι να πεις το «ΟΧΙ». Δεν είσαι σίγουρος, αμφιβάλλεις. Φοβάσαι τους συνειρμούς, τις πιθανές παρεξηγήσεις. Τρέμεις τις συνέπειες.
Χρόνια τώρα, επαναλάμβανες τελετουργικά μονότονα το «ΟΧΙ» του παππού σου. Καμάρωνες τη θυσία του, θριαμβολογούσες αδαπάνητα για τα κατορθώματα και τους ηρωισμούς της γενιάς του. Στις δεκαετίες όμως που ακολούθησαν κατασπατάλησες νωχελικά την ελευθερία που σου χάρισε! Έφτιαξες τη ζωή σου. Το δικό σου, επιτέλους, σπίτι, και το δικό σου εξοχικό. Έκανες ταξίδια μακρινά και πολυδάπανα, σε προορισμούς εξωτικούς. Αγόρασες πρώτο και μετά δεύτερο αυτοκίνητο. Χρεώθηκες ασυλλόγιστα δάνεια, δόσεις και κάρτες που αφειδώς σου πρόσφεραν οι τράπεζες. Μπούχτισες τα παιδιά σου φροντιστήρια και ιδιαίτερα, να σπουδάσουν προσοδοφόρα επαγγέλματα, να γίνουν υψηλόβαθμα «στελέχη διοίκησης επιχειρήσεων». Εκμεταλλεύτηκες, με όλους τους δυνατούς τρόπους, τους μετανάστες που είχαν την ανάγκη σου, για να μαζέψουν τις ελιές σου, να χτίσουν και να καθαρίσουν το σπίτι σου, να. φυλάξουν τα παιδιά σου. Έπαιξες στο Χρηματιστήριο το κληρονομημένο βιος των γονιών σου και αγόρασες «αέρα» που σου πούλησαν οι αετονύχηδες της ελεύθερης αγοράς. Συναλλάχθηκες μ' αυτό το άθλιο κράτος κάτω απ' το τραπέζι κάμποσες φορές, δεν θυμάσαι και συ πόσες. για τη στρατιωτική θητεία του γιου σου, το διακανονισμό της εφορίας, το αυθαίρετο δίπλα στη θάλασσα, το διορισμό στην επίζηλη δημοσιοϋπαλληλία, τη λίστα αναμονής σε κάποιο νοσοκομείο. Διασκέδασες την πλήξη σου βόσκοντας αμέριμνα στα λιβάδια της τηλεόρασης, κάνοντας φωτοσύνθεση με την προπαγάνδα και το γούστο των αχρείων της κάθε εξουσίας. Ατίμασες την ψήφο σου ξανά και ξανά για μια «εξυπηρέτηση», εκδούλευση των φαύλων της κομματοκρατίας, των επαγγελματιών και των κληρονόμων της πολιτικής.
Φέτος όμως, τα πράγματα δεν είναι όπως παλιά. Η γιορτή δεν είναι πια γιορτή. Μεγάλα λόγια δεν βγαίνουν απ' το στόμα. Φειδωλή και ντροπαλή η εθνική σου αξιοπρέπεια προσποιείται, καμώνεται πως γιορτάζει κάτω απ' το αυστηρό βλέμμα της επιτήρησης. Στενάχωρα όλα. Μέσα μας, γύρω μας, παντού. «Το αδιέξοδο της χώρας στις ψυχές των κατοίκων της». Πατρίδα υποτελής και υπόχρεη. Πατρίδα «πεδίο βολής φθηνό». Πατρίδα έρμαιο της απληστίας των τοκογλύφων, των ισχυρών του χρήματος, των δανειστών που γυρεύουν πίσω τα λεφτά τους. Σε υποτιμούν σήμερα άμοιρη πατρίδα μου για να σε αγοράσουν τζάμπα αύριο.
Πεθαίνω σαν χώρα! Ακούς την κραυγή; Βλέπεις και συ το κακό που μας βρήκε; «Όποιος δεν έχει δει ανθρώπους να πεθαίνουν σφυροκοπημένοι από αόρατο χέρι στους δρόμους, δεν μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει και τι είναι ο θάνατος μιας χώρας.».
Πατρίδα, κατοχή και αντίσταση: κι αν οι λέξεις άδειασαν με τα χρόνια, δεν φταίνε οι λέξεις, οι ζωές μας άδειασαν! Πριν λιποψυχήσουν οι λέξεις, λιποψυχεί το φρόνημα των ανθρώπων, η θέληση των λαών να παραμείνουν αδούλωτοι. Όχι παιχνίδια με τις λέξεις! Ποιος δικαιούται να μιλάει στη γιορτή σήμερα για πατρίδα, για κατοχή και αντίσταση; Οι πατριδοκάπηλοι που κάθε φορά, την κρίσιμη στιγμή, συνθηκολογούσαν με τον κατακτητή; Ή μήπως, οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ που εγκατέλειπαν την πατρίδα και το λαό την ώρα της μάχης, για να επιστρέψουν κατόπιν ως εθνοσωτήρες και ελευθερωτές;
«Ποιος είναι, λοιπόν, πατριώτης;»
Ο Άρης Βελουχιώτης, το τραγικό αυτό σύμβολο της Αντίστασης του Λαού μας, έχει κάτι να σου πει: «Ποιος είναι ο πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει νάβρει κέρδη σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι' αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους. Ενώ εμείς, το μόνο που διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά, αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, όπου βρει κέρδη, δεν μπορούν να κινηθούν και παραμένουνε μέσα στη χώρα που κατοικούμε. Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουνε τα κεφάλαιά τους από τη χώρα ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;»
Εδώ θα παραμείνουμε, δε θα φύγει κανείς, κυνηγημένε απ' όλους Καπετάνιε! Εδώ, να φυλάμε τα πεζούλια που μας άφησες! Θα μοιραστούμε αν χρειαστεί ακόμη και τη φτώχια μας, την ανάγκη, την οργή μας, μα δεν θα εγκαταλείψουμε. Γι' αυτό.
«Τα καράβια μου καίω / δεν θα πάω πουθενά. Κι ας μη μου 'χεις χαρίσει ποτέ / ένα χάδι ως τώρα / πάντα εδώ θα γυρνώ από πείσμα και τρέλα θα ζω / σε τούτη τη χώρα / ώσπου να βρω νερό γιατί ανήκω εδώ.
Σταυρωμένη πατρίδα / μες στα μάτια σου είδα / της ανάστασης φως».
(Τα καράβια μου καίω, Ν. Πορτοκάλογλου)
Πάτρα, Οκτώβριος 2010
Αναγνώστηκε από τον άμβωνα στην εκκλησία και έμειναν όλοι άφωνοι
«Από πείσμα και τρέλα θα ζω σε τούτη τη χώρα!»
Του Γιώργου Μάλφα, θεολόγου (malfasg@gmail.com)
Εβδομήντα χρόνια μετά.
Γιορτάζεις την Εθνική Αντίσταση του Λαού μας, τραγουδάς «γυναίκες Ηπειρώτισσες», υψώνεις αμήχανα σημαίες, χορεύεις από κεκτημένη συνήθεια στις πλατείες. Φέτος όμως, δυσκολεύεσαι να πεις το «ΟΧΙ». Δεν είσαι σίγουρος, αμφιβάλλεις. Φοβάσαι τους συνειρμούς, τις πιθανές παρεξηγήσεις. Τρέμεις τις συνέπειες.
Χρόνια τώρα, επαναλάμβανες τελετουργικά μονότονα το «ΟΧΙ» του παππού σου. Καμάρωνες τη θυσία του, θριαμβολογούσες αδαπάνητα για τα κατορθώματα και τους ηρωισμούς της γενιάς του. Στις δεκαετίες όμως που ακολούθησαν κατασπατάλησες νωχελικά την ελευθερία που σου χάρισε! Έφτιαξες τη ζωή σου. Το δικό σου, επιτέλους, σπίτι, και το δικό σου εξοχικό. Έκανες ταξίδια μακρινά και πολυδάπανα, σε προορισμούς εξωτικούς. Αγόρασες πρώτο και μετά δεύτερο αυτοκίνητο. Χρεώθηκες ασυλλόγιστα δάνεια, δόσεις και κάρτες που αφειδώς σου πρόσφεραν οι τράπεζες. Μπούχτισες τα παιδιά σου φροντιστήρια και ιδιαίτερα, να σπουδάσουν προσοδοφόρα επαγγέλματα, να γίνουν υψηλόβαθμα «στελέχη διοίκησης επιχειρήσεων». Εκμεταλλεύτηκες, με όλους τους δυνατούς τρόπους, τους μετανάστες που είχαν την ανάγκη σου, για να μαζέψουν τις ελιές σου, να χτίσουν και να καθαρίσουν το σπίτι σου, να. φυλάξουν τα παιδιά σου. Έπαιξες στο Χρηματιστήριο το κληρονομημένο βιος των γονιών σου και αγόρασες «αέρα» που σου πούλησαν οι αετονύχηδες της ελεύθερης αγοράς. Συναλλάχθηκες μ' αυτό το άθλιο κράτος κάτω απ' το τραπέζι κάμποσες φορές, δεν θυμάσαι και συ πόσες. για τη στρατιωτική θητεία του γιου σου, το διακανονισμό της εφορίας, το αυθαίρετο δίπλα στη θάλασσα, το διορισμό στην επίζηλη δημοσιοϋπαλληλία, τη λίστα αναμονής σε κάποιο νοσοκομείο. Διασκέδασες την πλήξη σου βόσκοντας αμέριμνα στα λιβάδια της τηλεόρασης, κάνοντας φωτοσύνθεση με την προπαγάνδα και το γούστο των αχρείων της κάθε εξουσίας. Ατίμασες την ψήφο σου ξανά και ξανά για μια «εξυπηρέτηση», εκδούλευση των φαύλων της κομματοκρατίας, των επαγγελματιών και των κληρονόμων της πολιτικής.
Φέτος όμως, τα πράγματα δεν είναι όπως παλιά. Η γιορτή δεν είναι πια γιορτή. Μεγάλα λόγια δεν βγαίνουν απ' το στόμα. Φειδωλή και ντροπαλή η εθνική σου αξιοπρέπεια προσποιείται, καμώνεται πως γιορτάζει κάτω απ' το αυστηρό βλέμμα της επιτήρησης. Στενάχωρα όλα. Μέσα μας, γύρω μας, παντού. «Το αδιέξοδο της χώρας στις ψυχές των κατοίκων της». Πατρίδα υποτελής και υπόχρεη. Πατρίδα «πεδίο βολής φθηνό». Πατρίδα έρμαιο της απληστίας των τοκογλύφων, των ισχυρών του χρήματος, των δανειστών που γυρεύουν πίσω τα λεφτά τους. Σε υποτιμούν σήμερα άμοιρη πατρίδα μου για να σε αγοράσουν τζάμπα αύριο.
Πεθαίνω σαν χώρα! Ακούς την κραυγή; Βλέπεις και συ το κακό που μας βρήκε; «Όποιος δεν έχει δει ανθρώπους να πεθαίνουν σφυροκοπημένοι από αόρατο χέρι στους δρόμους, δεν μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει και τι είναι ο θάνατος μιας χώρας.».
Πατρίδα, κατοχή και αντίσταση: κι αν οι λέξεις άδειασαν με τα χρόνια, δεν φταίνε οι λέξεις, οι ζωές μας άδειασαν! Πριν λιποψυχήσουν οι λέξεις, λιποψυχεί το φρόνημα των ανθρώπων, η θέληση των λαών να παραμείνουν αδούλωτοι. Όχι παιχνίδια με τις λέξεις! Ποιος δικαιούται να μιλάει στη γιορτή σήμερα για πατρίδα, για κατοχή και αντίσταση; Οι πατριδοκάπηλοι που κάθε φορά, την κρίσιμη στιγμή, συνθηκολογούσαν με τον κατακτητή; Ή μήπως, οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ που εγκατέλειπαν την πατρίδα και το λαό την ώρα της μάχης, για να επιστρέψουν κατόπιν ως εθνοσωτήρες και ελευθερωτές;
«Ποιος είναι, λοιπόν, πατριώτης;»
Ο Άρης Βελουχιώτης, το τραγικό αυτό σύμβολο της Αντίστασης του Λαού μας, έχει κάτι να σου πει: «Ποιος είναι ο πατριώτης; Αυτοί ή εμείς; Το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και τρέχει νάβρει κέρδη σ' όποια χώρα υπάρχουνε τέτοια. Γι' αυτό δε νοιάζεται κι ούτε συγκινείται με την ύπαρξη των συνόρων και του κράτους. Ενώ εμείς, το μόνο που διαθέτουμε, είναι οι καλύβες μας και τα πεζούλια μας. Αυτά, αντίθετα από το κεφάλαιο που τρέχει, όπου βρει κέρδη, δεν μπορούν να κινηθούν και παραμένουνε μέσα στη χώρα που κατοικούμε. Ποιος, λοιπόν, μπορεί να ενδιαφερθεί καλύτερα για την πατρίδα του; Αυτοί που ξεπορτίζουνε τα κεφάλαιά τους από τη χώρα ή εμείς που παραμένουμε με τα πεζούλια μας εδώ;»
Εδώ θα παραμείνουμε, δε θα φύγει κανείς, κυνηγημένε απ' όλους Καπετάνιε! Εδώ, να φυλάμε τα πεζούλια που μας άφησες! Θα μοιραστούμε αν χρειαστεί ακόμη και τη φτώχια μας, την ανάγκη, την οργή μας, μα δεν θα εγκαταλείψουμε. Γι' αυτό.
«Τα καράβια μου καίω / δεν θα πάω πουθενά. Κι ας μη μου 'χεις χαρίσει ποτέ / ένα χάδι ως τώρα / πάντα εδώ θα γυρνώ από πείσμα και τρέλα θα ζω / σε τούτη τη χώρα / ώσπου να βρω νερό γιατί ανήκω εδώ.
Σταυρωμένη πατρίδα / μες στα μάτια σου είδα / της ανάστασης φως».
(Τα καράβια μου καίω, Ν. Πορτοκάλογλου)
Πάτρα, Οκτώβριος 2010
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)