Tου Νικου Κωνστανταρα
Πολλοί πρέπει να φοβούνται τον Μπαράκ Ομπάμα. Πέρα, όμως, από τους ακραίους Αμερικανούς που πιστεύουν ότι ο πρόεδρος θέλει να επιβάλει κομμουνισμό στη χώρα των «ελεύθερων και γενναίων» και τους οπαδούς του Μπιν Λάντεν, αυτοί που θα τον φοβούνται περισσότερο πρέπει να είναι οι πολιτικοί, οι ηγέτες χωρών σε όλο τον κόσμο. Επειδή ο Ομπάμα, με την απρόσμενη εκλογή του και με την πολιτική του, απέδειξε ότι ένας άνθρωπος μπορεί να αλλάξει τη χώρα του. Αρκεί να έχει το όραμα, τη θέληση και την ικανότητα να το κάνει. Κρινόμενος δίπλα στον Αμερικανό πρόεδρο, ποιος Ευρωπαίος πολιτικός μπορεί να αισθανθεί ότι θα είναι το ίδιο σημαντικός για τη χώρα του όσο ο Ομπάμα για τη δική του; Οτι θα δείξει παρόμοια γενναιότητα και τέχνη;
Σημαντικότατος παράγοντας στην πολιτική, ο οποίος κρίνει την έκβαση κάθε επιχειρήματος και τον οποίο κάθε Ευρωπαίος ηγέτης θα ήθελε να επικαλεστεί, είναι η συγκυρία: αν δηλαδή ο ηγέτης βρίσκει την ευκαιρία να εφαρμόσει αυτά που πιστεύει. Αλλά επειδή οι ίδιοι οι ηγέτες παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στη διαμόρφωση των πολιτικών και κοινωνικών συνθηκών, ούτε στο θέμα της συγκυρίας είναι άμοιροι ευθυνών. Η δική μας χώρα δεν είναι η μόνη όπου η ατολμία και το ατομικό συμφέρον τον πολιτικών καθορίζει την πολιτική τους και το μέλλον της χώρας. Σχεδόν παντού το «πολιτικό κόστος» μετριέται καθημερινά μέσα από δημοσκοπήσεις και κραυγές στα μέσα ενημέρωσης και οι ηγέτες (κυβέρνηση αλλά και αντιπολίτευση) πράττουν αναλόγως. Πόσες κυβερνήσεις με ισχυρή πλειοψηφία δεν είδαμε να παραλύουν κάτω από το βάρος εφήμερων δημοσκοπήσεων, ξεπουλώντας αυτά που πιστεύουν και προδίδοντας τους ψηφοφόρους που τις εμπιστεύτηκαν;
Ο Ομπάμα, αφού απέτυχε να πείσει τους πολιτικούς του αντιπάλους να συναινέσουν στην πολιτική του, συγκρούστηκε με τη λαϊκή βούληση (όπως εμφανίζεται σε δημοσκοπήσεις) και πέτυχε τη σημαντικότερη μεταρρύθμιση του τελευταίου μισού αιώνα στη χώρα του. Ο, τι άλλο και αν κάνει ή δεν κάνει, θα μείνει στην ιστορία ως σημαντική προσωπικότητα. Αυτός θα είναι υπεύθυνος για την εξάλειψη μιας τεράστιας αδικίας στην καρδιά των Ηνωμένων Πολιτειών - το γεγονός ότι στη χώρα με τις μεγαλύτερες δαπάνες για την υγεία, μεγάλο μέρος του πληθυσμού (πάνω από 30 εκατομμύρια άνθρωποι) εστερείτο ιατροφαρμακευτικής κάλυψης. Η μεταρρύθμιση του Ομπάμα υποχρεώνει πολλούς Αμερικανούς να αρχίσουν να πληρώνουν εισφορές για πρώτη φορά και θέτει τέλος σε ληστρικές πρακτικές ασφαλιστικών εταιρειών. Ενώ δεν θα υπάρξει κρατικό ταμείο (εκτός από τα υπάρχοντα για συνταξιούχους) το κράτος θα αναλάβει μεγαλύτερη ευθύνη στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των πολιτών. Αυτό προκαλεί τεράστια αντίδραση από όσους πιστεύουν ότι το κράτος δεν έχει κανέναν λόγο να αναμειγνύεται στη ζωή τους.
Βασιζόμενο στην καχυποψία αυτής της μεγάλης μερίδας του πληθυσμού, στη δύναμη της απραξίας και στη στήριξη των ασφαλιστικών εταιρειών, το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα έχει επενδύσει το μέλλον του στην ολοκληρωτική άρνηση να αποδεχθεί τη μεταρρύθμιση. Οι δημοσκοπήσεις πριν από τη βασανιστική διαδικασία επικύρωσης της νομοθεσίας από το Κογκρέσο έδειχναν ότι η πλειοψηφία ήταν αντίθετη με το σχέδιο του πρόεδρου. Δημοκρατικοί γερουσιαστές και βουλευτές απειλούνται όχι μόνο με ήττα στις εκλογές (όπως, εξάλλου, και ο ίδιος ο Ομπάμα το 2012) αλλά και με σωματική βία. Μόνο οι ευεργετικές επιπτώσεις ενός δικαιότερου συστήματος υγείας σε εθνικό επίπεδο θα ηρεμήσουν τα πνεύματα και θα κρίνουν την υστεροφημία του Ομπάμα και το μέλλον Ρεπουμπλικανών και Δημοκρατικών.
Πέρα από τα λόγια και τους φόβους, αυτό που μένει είναι το νέο σύστημα. Οπως είπε ο Ομπάμα την περασμένη Πέμπτη: «Από σήμερα, όλοι οι κυνικοί, όλοι οι αρνητές, θα πρέπει να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα για το τι είναι η μεταρρύθμιση και τι δεν είναι».
Το πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ δίνει τη δυνατότητα σε έναν άνθρωπο -τον πρόεδρο- να καθορίσει τις εξελίξεις, περισσότερο από ό, τι έχουμε συνηθίσει στην Ευρώπη. Εδώ τα κόμματα (συχνά συνασπιζόμενα) παίζουν τον κυρίαρχο ρόλο και γι’ αυτό είναι και τόσο έτοιμα να αναδιπλωθούν μπροστά στην άμεση λαϊκή δυσφορία. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Αμερικανός πρόεδρος είναι θωρακισμένος εναντίον των επιπτώσεων των επιλογών του. Αντιθέτως, είναι πιο εκτεθειμένος. Γι’ αυτό, οι πραγματικοί ηγέτες φοβίζουν όσους παριστάνουν τους ηγέτες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου