Την τελευταία περίοδο, καθημερινά, βάλλεται η πολιτική εξουσία και οι πολιτικοί της χώρας. Επισημαίνεται η φθορά και η αλλοτρίωση και των δύο δομών. Διαπομπεύεται η δημοκρατία και επιδιώκεται η αποδιοπομποίηση της πολιτικής τάξης, ταυτόχρονα με τη συζήτηση περί αλλαγής πολιτικού συστήματος και δημοσιοποίησης παραβατών, με μοναδικό σκοπό την ικανοποίηση του «κοινού αισθήματος».
«Ο Πύργος της Βαβέλ», πίνακας του Pieter Bruegel
Με λίγα λόγια, βλέπουμε να διαδραματίζεται μπροστά μας ένα «κοινωνικό δράμα» με θεατές και πρωταγωνιστές όλους μας. Η δραματοποιημένη αυτή έκφραση της κοινωνικής ζωής, που πολλοί κοινωνιολόγοι έχουν επισημάνει, έχει σχεδόν πάντα την ίδια δομή: τη δημόσια παραβίαση (σκάνδαλο), την κρίση (κοινωνική διαίρεση και διχασμός), την αποκατάσταση (αποδιοπομπαίοι τράγοι) και την επανενσωμάτωση (κοινωνική συνοχή).
Στη δεδομένη ελληνική πραγματικότητα δε γνωρίζουμε εάν η εξέλιξη του σημερινού κοινωνικού δράματος είναι αναπόφευκτη και νομοτελειακή. Εκείνο, όμως, που οφείλουμε να γνωρίζουμε και να πραγματώνουμε είναι ότι τα υποκείμενα της δράσης, εμείς, μπορούμε να παίξουμε σημαντικό ρόλο αναπτύσσοντας τις κατάλληλες στρατηγικές για να επιλυθεί η κρίση.
Επαναπροσδιορίζοντας, λοιπόν, το ρόλο μας και ορίζοντας το σκοπό της πολιτικής εξουσίας, υποστηρίζω ότι, σκοπός τής, μεν, πολιτικής είναι η προσαρμογή της στις απαιτήσεις της κοινωνίας όχι όπως είναι, αλλά όπως θα έπρεπε να είναι για μια καλύτερη μελλοντική κατάσταση και των, δε, ημών η αναγγελία του εκδημοκρατισμού της πολιτικής παράλληλα με την καταγγελία της αλλοτριωμένης πραγματικότητας. Μια πραγματικότητα η οποία, είναι αλήθεια, ότι καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από την παράδοση των πεθαμένων γενιών και δρα σαν εφιάλτης πάνω στα μυαλά των ζωντανών. Είναι δύσκολο να γράψουμε τη δική μας ιστορία σε συνθήκες που δόθηκαν και κληρονομήθηκαν από το παρελθόν. Όχι, όμως, ακατόρθωτο, δεδομένου ότι η δομή που εδραίωσε το παρελθόν δεν παράγει μόνο εξαναγκασμούς, αλλά αποτελεί και ένα πλαίσιο στο εσωτερικό του οποίου ο καθένας μπορεί να αναπτύξει δράσεις για την αλλαγή του.
Καθήκον μας, επομένως, είναι να κάνουμε την υπέρβαση. Να επιδιώξουμε αυτό που αρμόζει στον κάθε άνθρωπο: την αξιοπρέπεια. Και αυτό θα γίνει μέσω της συμμετοχής μας στη λήψη αποφάσεων και στον προγραμματισμό της ζωής μας. Το έχω ξαναπεί: μεσσίες δεν υπάρχουν, ο μεσσιανισμός πέθανε. Αντιθέτως, αυτό που είναι αναγκαίο, είναι η συμμετοχή ενός ευρύτερου φάσματος εκπροσώπων στην πολιτική, κεντρική και τοπική σκηνή, που θα αντιπροσωπεύουν όσο το δυνατόν περισσότερο το κοινωνικό σύνολο, έτσι ώστε να υπάρχει εγκυρότητα στη διαμόρφωση πολιτικής πρακτικής. Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα γίνει ευκολότερα αποδεκτή μια πολιτική που θα βγαίνει από μια μαζική συμμετοχή του κοινωνικού συνόλου. Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα λειτουργήσει η ορθολογικότητα στη λήψη αποφάσεων και θα αναλάβουμε όλοι μας τις ευθύνες για την επιτυχία ή όχι του σκοπού μας.
Συμμετοχή, οργάνωση, αξιολόγηση, έργο. Αυτά είναι τα απαιτούμενα της περιρρέουσας ατμόσφαιρας. Δεν αρκεί πλέον να ορίζουμε τους πολίτες ως πολίτες, αλλά πρέπει να κάνουμε συγκεκριμένα πράγματα για να ζουν σαν τέτοιοι. Πρέπει να αλλάξουμε το νόημα της κοινωνικής κατάστασης και να υπαγορεύσουμε σε αυτή τις προθέσεις, τα κίνητρα και τα συμφέροντά μας. Γιατί στην κουλτούρα της σιωπής το να υπάρχεις σημαίνει μόνο να ζεις. Το σώμα εκτελεί διαταγές που έρχονται από πάνω.
Σήμερα και όχι αύριο είναι ανάγκη να κάνουμε ένα ιστορικό βήμα. Να προωθήσουμε τομές σε όλο το πολιτικό σύστημα και να δημιουργήσουμε μια εθνική πολιτική βάση με ισχυρά πλεονεκτήματα, αποτρέποντας έτσι την πολιτική εξουσία που ανέχεται μόνον όσους ήδη βολεύτηκαν στους δικούς της στενούς ορίζοντες και, απειλεί όσους τολμούν να ισχυρίζονται ότι τα πράγματα θα μπορούσαν και έπρεπε να είναι καλύτερα. Είμαι βέβαιος πως δε θα αργήσει η μέρα που τα θέματα της κοινωνίας θα τα διαχειρίζονται αυτοί που ο Πλούταρχος αναφέρει: «αμές δε γ’ εσσόμεθα πολλώ κάρρονες»(Εμείς όμως θα γίνουμε πολύ καλύτεροι).
ΥΓ. Έχω υποστεί κριτική επειδή στο γραπτό λόγο μου χρησιμοποιώ λόγια ποιητών και άλλων διανοούμενων και έτσι, δήθεν, δεν εκφράζω καθαρά τη δική μου άποψη. Η απάντησή μου σε αυτή την κακοπροαίρετη και ανούσια κριτική θα δοθεί με το ίδιο νόμισμα και είναι: «Αν κατάφερα να δω μακριά, αυτό το οφείλω στο γεγονός ότι στηρίχτηκα σε πλάτες γιγάντων»(Ισαάκ Νεύτων, 1675). Επομένως, αποδεδειγμένα ,η συγκεκριμένη στρατηγική λόγου αποτελεί έναν ορθολογικό τρόπο σκέψης και, ταυτόχρονα, οδηγεί στο «μακριά» και όχι στο κοντόφθαλμο που επιθυμούν μερικοί. Δε γεννηθήκαμε ως άγραφοι χάρτες και δε θα ανακαλύψουμε τώρα εμείς τη γη του Πυρός. Εμείς μπορούμε να συνθέτουμε τις υπάρχουσες γνώσεις και να τις ανασυνθέτουμε.
ΜΕΝΔΡΙΝΟΣ Ιωάννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου