Η χώρα έχει πτωχεύσει οριστικά και αμετάκλητα από καιρό και η οικονομία είναι ένα περιφερόμενο ζόμπι που ικετεύει για ευθανασία
Απρίλιος του 2014 και συμβαίνουν πράγματα και θαύματα προ του Πάσχα: Το ευτελισμένο ελληνικό ομόλογο υπερκαλύφθηκε τέσσερις φορές, ενώ η ισχυρή κινεζική δημοπρασία ομολόγων απέτυχε!
Η Ελλάδα είναι πλέον η νέα Κίνα, αφού στο Πεκίνο υπάρχει μια μεγάλη φούσκα που διασπάται σε πολλές φυσαλίδες.
Οι αγορές μετοχών (κυρίως αυτές της τεχνολογίας και της βιοτεχνολογίας) υπέστησαν σημαντικές ζημιές, ο Nasdaq έχασε 8% στις τελευταίες τρεις εβδομάδες και το Κρεμλίνο δίνει παραστάσεις στην Ανατολική Ουκρανία με και χωρίς «ειδικά εφέ».
Πού να οφείλεται άραγε η «επιτυχία» των ελληνικών ομολόγων;
Στη μείωση της ανεργίας; Στον πληθυσμό που δεν έχει τρόφιμα και φάρμακα; Στους μαγειρεμένους αριθμούς που δείχνουν «πρωτογενές πλεόνασμα»; Στην απουσία ρευστότητας; Στη μείωση των δυσβάστακτων φόρων;
Μήπως στα υψηλά εισοδήματα; Στο υψηλότερο ΑΕΠ; Στον παραφουσκωμένο δημόσιο τομέα με την πολιτική πελατεία του; Στην απώλεια της εθνικής κυριαρχίας;
Ισως στην ατιμωρησία των ενόχων που οδήγησαν τη χώρα σε πτώχευση κατά τα τελευταία 30 χρόνια; Ισως στον αριθμό των αφερέγγυων επιχειρήσεων, ή στα μη εξυπηρετούμενα δάνεια;
Μήπως οφείλεται στη δημιουργία πραγματικού πλούτου, ή μήπως μειώθηκε το υπερβολικά υψηλό κόστος του μη βιώσιμου χρέους;
Υπάρχουν κι άλλα, όμως ας μείνουμε σ' αυτά. Ποιος θυμάται έννοιες όπως: παραγωγικότητα, επενδύσεις κεφαλαίων κ.λπ., που μπορούν να επηρεάσουν πράγματα όπως το εισόδημα και τα επίπεδα της απασχόλησης, τα επιτόκια, την ψευδαίσθηση χρήματος (fiat money illusion), τη συσσώρευση χρέους και άλλα που μπορεί να χειραγωγούν τιμές ομολόγων, στατιστικά αποτελέσματα και δημοσκοπήσεις.
Πώς, επιτέλους, μια χώρα που βιώνει αρνητική ανάπτυξη δανείζεται με επιτόκιο που ξεπερνά κατά πολύ τις αναπτυξιακές της προοπτικές για τα επόμενα δύο χρόνια; Δεν μπορεί να περιμένει μέχρι τα ποσοστά να μειωθούν περισσότερο; Δεν ήταν το χρέος που την οδήγησε σε πτώχευση; Η λύση είναι περισσότερο χρέος;
Πώς είναι δυνατόν η Ελλάδα να δανείζεται κι άλλα χρήματα τώρα και τον Οκτώβριο να σχεδιάζει να ζητήσει αναδιάρθρωση του υφιστάμενου χρέους; Τέλος, πώς οι επενδυτές «τσιμπάνε»; (Εκτός κι αν πρόκειται για μια παράσταση που ενορχηστρώθηκε από τις πράξεις χειραγώγησης, οπότε: Qui Bono;).
Ποιοι επωφελούνται από την «ελληνική διάσωση» και την «επιτυχή» ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών; Μήπως οι τράπεζες της Ε.Ε., μήπως οι πολιτικοί της Ε.Ε. στις Βρυξέλλες (η επιτομή της αναποτελεσματικότητας και της γραφειοκρατίας), ή μήπως κάποιες ιδιαίτερες βορειοευρωπαϊκές τράπεζες των οποίων η συμμετοχή στο πρόγραμμα Target2 ανέρχεται σε εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια;
Μήπως δεν ισχύει το γεγονός πως αν οι δυνάμεις της αγοράς είχαν επικρατήσει στην Ελλάδα, οι μεγάλες τράπεζες της Ε.Ε. θα είχαν πτωχεύσει και το δυσλειτουργικό νόμισμα που λέγεται ευρώ θα είχε πάψει να υπάρχει;
Φοβούνται ανατροπή;
Μπορεί άραγε η «επιτυχία» του ελληνικού ομολόγου να έγινε για χάρη της πολιτικής; Μήπως κάποιοι φοβούνται ότι μια ενδεχόμενη μεγάλη ανατροπή στις ευρωεκλογές στην Ελλάδα (και αλλού), θα ταρακουνήσει το πολιτικό σύστημα εκείνων που σχεδίασαν και εκτέλεσαν τα ισχύοντα σήμερα;
Γιατί τόση πρεμούρα για εφήμερες εντυπώσεις στους νομισματικούς χειρισμούς (χτίσματα σε κινούμενη άμμο) χωρίς καμία ανησυχία για την πραγματικότητα; Για πόσο χρονικό διάστημα μπορούν οι άνθρωποι να λαμβάνουν θεραπευτική αγωγή με εικονικά φάρμακα;
Ας δούμε τι συμβαίνει στην Κίνα, όπου στη διάρκεια της τελευταίας χρονιάς αναδείχθηκαν πέντε πράγματα:
Πρώτον, μια πανίσχυρη ηγεσία -η πιο ισχυρή από την εποχή του Ντενγκ Χσιάο Πινγκ- αποφασισμένη να αλλάξει τα πράγματα.
Δεύτερον, μια σταυροφορία κατά της διαφθοράς που όμοιά της δεν είχε γνωρίσει ποτέ πριν η Κίνα, με τα παλιά αφεντικά του κόμματος στη φυλακή και με τις περιουσίες τους, που ανέρχονταν σε δισεκατομμύρια δολάρια, να έχουν κατασχεθεί.
Τρίτον, πραγματοποιούνται μεγάλες οικονομικές μεταρρυθμίσεις, που είναι και η μόνη ελπίδα της Κίνας, η οποία πρέπει να αποφύγει μια πολύ σκληρή προσγείωση λόγω του δυσβάσταχτου χρέους από τις φούσκες στην αγορά ακινήτων και στα έξοδα των δήμων.
Τέταρτον, η οικονομική επιβράδυνση έφθασε με τις πρώτες αποσβέσεις και πτωχεύσεις. Η ανησυχία είναι σχετική με το σκιώδες κινεζικό τραπεζικό σύστημα, που μπορεί να διαθέτει τρισεκατομμύρια δολάρια αλλά πιέζεται τους τελευταίους 12 μήνες από τα υψηλά επιτόκια του intrabank, γεγονός που επιβραδύνει περισσότερο απ' ό,τι αναμενόταν την ανάπτυξη.
Παράλληλα εκατομμύρια Κινέζοι ενδέχεται να χάσουν τις αποταμιεύσεις τους σε «προϊόντα διαχείρισης πλούτου», που μοιάζουν με τα δυτικά τοξικά περιουσιακά στοιχεία και των οποίων η αξία δεν καθορίστηκε από τις δυνάμεις της αγοράς, αλλά από χειραγωγημένους αλγορίθμους.
Πέμπτον, η νέα κινεζική ηγεσία είναι υποχρεωμένη να αντιμετωπίσει το τρομερό πρόβλημα της ρύπανσης δαπανώντας ακόμη και το 8% του ΑΕΠ για το σκοπό αυτό.
Στο μεταξύ, η Κίνα απέτυχε πριν από λίγες ημέρες να προχωρήσει σε νέες εκδόσεις χρέους ύψους 28 δισ. δολαρίων και οι αγορές ανησυχούν.
Η ρευστότητα και ο δανεισμός αυξάνονται διακαιολογημένα δεδομένης και της αύξησης της παραγωγικότητας αλλά και της απασχόλησης στις ΗΠΑ και ενισχύονται από τις επενδύσεις κεφαλαίων.
Τουλάχιστον εκεί (ΗΠΑ) η οικονομία μπαίνει σε τάξη και τα περιθώρια κέρδους είναι πιο ρεαλιστικά, ενώ η ενοποίηση της αγοράς προσφέρει την ευκαιρία να ταρακουνηθούν τα ευκαιριακά επενδυτικά σχέδια και θα επιτρέψει καλές αγορές μετοχών.
Η εμπιστοσύνη των καταναλωτών αυξάνεται ενώ η αγορά ακινήτων (κατοικίες και εμπορικά) δείχνει σαφή σημάδια ανάκαμψης.
Με βάση τα παραπάνω οι θεμελιώδεις αλλαγές που θα συμβούν μέσα στα επόμενα δύο-τρία χρόνια, οι δυνάμεις του παγκόσμιου χρέους, οι διεθνείς χρηματοδοτήσεις, τα παγκόσμια οικονομικά συστήματα, οι δομές των παραγώγων και η απουσία ασφάλειας του οικονομικού οικοδομήματος θα δημιουργήσουν μια κρίση που θα μπορούσε να είναι η μητέρα όλων των κρίσεων.
Πίσω ξανά στα παράδοξα των Αθηνών, όπου η κ. Μέρκελ απολαμβάνει το κατσικάκι της στην Πλάκα ατενίζοντας φιλήδονα τον Σαμαρά να λικνίζεται μπροστά της.
Κι οι δυο τους γνωρίζουν αυτό που είναι κοινό μυστικό στην Ευρώπη και απαγορευμένη ομολογία στην Ελλάδα:
Η χώρα έχει πτωχεύσει οριστικά και αμετάκλητα από καιρό και η οικονομία της είναι ένα περιφερόμενο ζόμπι που ικετεύει για ευθανασία.
Πεισματική άρνηση
Κι όσο ο λυτρωτικός θάνατος αργεί, η Ελλάδα αρνείται πεισματικά να κηρύξει στάση πληρωμών στο εξωτερικό της χρέος και να καθιερώσει ένα νέο νόμισμα που θα το υποτιμήσει αμέσως: να ο τρόπος να τραπεί σε φυγή ο Χάρος.
Στο κάτω κάτω το αμείλικτο ερώτημα παραμένει (υπάρχει ζωή πριν από το θάνατο;) και έτσι οι πιθανότητες χρεοκοπίας είναι λιγότερες αμέσως μετά τη χρεοκοπία.
Στο πλαίσιο πάντων των ανωτέρω η κατάσταση στην ευρωπαϊκή οικονομία θυμίζει ολοένα και περισσότερο δεκαετία του '30 και η μόνη διαφαινόμενη λύση, ίσως, είναι η άμεση στροφή στην παραγωγή εδώδιμων και όπλων. Τρόφιμα και εξοπλιστικά, να πώς θα ξεπεράσουμε την κρίση: με την κρίση!
Ετσι κι αλλιώς, ο πόλεμος που άρχισε εδώ και καιρό μαίνεται στα ευρωπαϊκά πεδία και θα επιζήσει εκείνος που θα μπορεί να εξασφαλίζει τη φανέλα του στρατιώτη, ζεστή φασολάδα στην καραβάνα και την απαραίτητη κουραμάνα.
Τελειώνοντας θα πρέπει να υποβληθεί το παρακάτω αίτημα στον κ. Πούτιν: Παρακαλώ, να απενεργοποιήσετε άμεσα τον αγωγό που διατρέχει την Ουκρανία. Αυτό θα μπορούσε να είναι ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα...
Θα μπορούσε, πραγματικά, να σηματοδοτήσει την αρχή μιας Νέας Ημέρας. Για όλους!
Sic Transit Gloria Mundi!
Αλληλούια!
αντιγράφω από ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου