Είναι γνωστό ότι στις μέρες μας ο δημοσιογραφικός λόγος επιτελεί και μια άλλη λειτουργία, εκτός από αυτή της πληροφόρησης, η οποία σχετίζεται με τον πολιτικό ρόλο των δημοσιογράφων. Ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίζονται την πληροφορία και ο τρόπος με τον οποίο οργανώνουν και διατυπώνουν τις απόψεις τους για ένα συγκεκριμένο θέμα προσδίδει σε αυτούς το ρόλο του πολιτικού. Έτσι αναδύεται μια νέα μορφή συλλογικότητας που ασκεί πολιτική η οποία σχετίζεται με τους δημοσιογράφους-πολιτικούς αλλά και με το εκδοτικό οργανισμό στο οποίο ανήκει η εκάστοτε εφημερίδα.
Η κοινή αυτή διαπίστωση επιβεβαιώνεται και από τα δημοσιεύματα των τοπικών μας εφημερίδων τα οποία προσπαθούν να ασκήσουν πολιτική ερμηνεύοντας, προσδιορίζοντας και αξιολογώντας τις αποφάσεις και τα πεπραγμένα της δημοτικής αρχής. Με αυτόν τον τρόπο και μέσω της δύναμης-εξουσίας που τους δίνει ο Τύπος προβάλλουν και οικοδομούν θέματα για τα οποία την κύρια ευθύνη έχει πρωτίστως η πολιτική εξουσία.
Σ’ αυτό το πλαίσιο αξίζει να κριτικάρουμε, θέτοντας βασικά ερωτήματα, συγκεκριμένο δημοσίευμα(Παιχνίδια εξουσίας, σελ.10) της τοπικής εφημερίδας «δ» (τεύχος 6, Μάρτιος 2008 ) στο οποίο ο δημοσιογράφος Τάσος Ασλανίδης αναφερόμενος στον πρόσφατο ανασχηματισμό που έκανε ο δήμαρχος τον παρομοιάζει, μη ορθολογικά, με τυχερό παιχνίδι τράπουλας και μάλιστα σημαδεμένης. Σαν κριτικός αναγνώστης, λοιπόν, αλλά και ως δημοτικός σύμβουλος αναρωτιέμαι: Είναι η πολιτική εξουσία ένα τυχερό παιχνίδι; Είναι οι ψηφοφόροι η πράσινη τσόχα πάνω στην οποία παίζεται η σημαδεμένη τράπουλα; Είναι οι εκλεγμένοι/ες οι άσσοι, οι βαλέδες, οι ρηγάδες και οι ντάμες του παιχνιδιού της εξουσίας; Αξίζει να συμμετέχει κανείς σ’ αυτό το προσδιορισμένο « παιχνίδι» που εξυπηρετεί προσωπικά συμφέροντα και όχι τα κοινωνικά; Στο ίδιο κείμενο ο δημοσιογράφος, συνεχίζοντας να ασκεί στρεβλωτική πολιτική, κατηγοριοποιεί τους συμβούλους σε «δυνατά και αδύνατα χαρτιά», σε ικανούς/ές και ανίκανους/ες πολιτευτές, λέγοντας ότι «τις καίριες θέσεις (στον επόμενο ανασχηματισμό) θα αναλάβουν τα δυνατά στελέχη». Το κάνει βέβαια χωρίς να ονοματίζει και να προσδιορίζει ποιοι/ες κατά αυτόν είναι οι δυνατοί και ποιοι/ες οι αδύνατοι. Ρωτώ λοιπόν και πάλι; Ποιοι/ες είναι αυτοί που έβαλαν έστω και ένα λιθαράκι στο οικοδόμημα του «Δήμου Θερμαϊκού»; Γιατί αντικαθίστανται από «ανίκανους» όπως τους χαρακτηρίζει ο δημοσιογράφος; Ποιος είναι αυτός που βάζει ταμπέλες ικανότητας και ανικανότητας σε ανθρώπους αδιαφορώντας και πληγώνοντας έτσι την ανθρώπινη αξιοπρέπεια; Επιπλέον, ο ίδιος προκαταλαμβάνει τις αποφάσεις και τις επιλογές του δημάρχου για τον οποίο λέει ότι: « …στην παρούσα φάση θέλησε να γλυκάνει κάποιους από τους συνεργάτες του μοιράζοντας απλόχερα σημαντικές θέσεις» και ότι «…στον επόμενο ανασχηματισμό θα βάλει τα δυνατά στελέχη τα οποία και θα κρατήσουν τις θέσεις τους ως τις επόμενες εκλογές». Ρωτώ για να καταλάβω γιατί θα τρελαθώ: Είναι ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος εντεταλμένος υπάλληλος του δημάρχου και γι’ αυτό γνωρίζει τόσο καλά και με κάθε λεπτομέρεια τις προθέσεις του; Και αν αυτό ισχύει είναι στις αρμοδιότητες του δημάρχου «να γλυκαίνει» τους συνεργάτες του ή είναι υποχρέωσή του να σέβεται την εκλογή των συμβούλων και κατ’ επέκταση την κρίση των δημοτών; Επιτέλους φτάνει η ανοχή μας στην προκλητική «αυτοπεποίθηση» τού καθενός που έχει πρόσβαση στο δημόσιο λόγο. Ας αντιδράσουμε σ’ αυτό το θέατρο σκιών και παραλόγου που δεν αφήνει την πολιτική να ανθίσει και να ασκήσει ελεύθερα το ρόλο της υπέρ του κοινωνικού συνόλου και όχι υπέρ μικροκομματικών και προσωπικών φιλοδοξιών; Ας τολμήσουμε να μιλήσουμε γιατί η σιωπή και η αλαλία μας επιφέρει αυτό που ονομάζουμε «πολιτική αδιαφορία και στειρότητα»;
Αν όλα τα παραπάνω δε συνηγορούν στον πολιτικό ρόλο των δημοσιογράφων τότε σε τι αποσκοπούν; Και επειδή δεν είναι ιδέα μου ότι πολλοί δημοσιογράφοι θεωρούν ότι μπορούν να παίξουν το ρόλο του πολιτικού σχεδιαστή και να οργανώσουν την κοινή γνώμη ας ξεκαθαρίσουμε αυτούς του ρόλους. Οι δημοσιογραφικές αξίες διαφέρουν από τις πολιτικές, δεδομένου ότι η πολιτική είναι περισσότερο ζήτημα αξιών παρά πληροφορίας. Αυτό σημαίνει ότι οι πολιτικοί θεσμοί και η πολιτική έχουν ως κίνητρο την ανάδυση κοινωνικών προβλημάτων και αξιών , ενώ ο Τύπος δεν έχει το ίδιο κίνητρο και σκοπό. Είναι χαρακτηριστική η φράση γνωστού δημοσιογράφου ο οποίος θεωρεί ότι η δημοσιογραφία «κάνει τη μύγα βόδι και το βόδι μύγα». Συμπερασματικά, θα λέγαμε ότι η δημόσια ατζέντα που προάγεται από τον Τύπο είναι ένα ακατάλληλο μέσο στο οποίο δεν μπορεί να στηριχτεί η πολιτική επιλογή. Επομένως, ας αναλάβει ο καθένας και η καθεμία τον κοινωνικό του ρόλο οικοδομώντας τον με τα καλύτερα δυνατά υλικά.
Εν κατακλείδι, ενθυμούμενος τη γνωστή φράση του Λαζόπουλου «τι ακούμε και τι διαβάζουμε, κυρία μου» θα ήθελα να παραθέσω τους επίκαιρους στίχους του Μάνου Ελευθερίου μιας και υποστηρίζεται ότι η ποίηση και το τραγούδι προκαλεί το συναίσθημα και ενίοτε την κριτική σκέψη:
«Ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά(κυβερνά)
Να την ξεμοναχιάσει μες στη νύχτα;
Ουρλιάζουν και σφυρίζουν φορτηγά
Σαν ψάρι μ’ έχουν πιάσει μες στα δίχτυα
Για κάποιον μες στον κόσμο είν’ αργά
Ποιος τη ζωή μου, ποιος τη κυνηγά (κυβερνά)
Ποιος τη ζωή μου, ποιος παραφυλά
Στου κόσμου τα στενά ποιος σημαδεύει;
Πού πήγε αυτός που ξέρει να μιλά
που ξέρει πιο πολύ και να πιστεύει;
Για κάποιον μες στον κόσμο είν’ αργά
Ποιος τη ζωή μου, ποιος τη κυνηγά (κυβερνά)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου