Νέος ANemos

Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό...

Αλίμονο αν πούμε ότι δεν έχουν σημασία οι άνθρωποι. Αλίμονο αν εξορίσουμε τον άνθρωπο από την ιστορία. Αλίμονο αν πιστέψουμε αυτό που όλοι για μια στιγμή έχουμε πει, πως πάνω από τους ανθρώπους στέκονται οι μηχανισμοί, πως τα αόρατα νήματα τα κινούν αόρατοι μαριονεττίστες. Αλίμονο αν νομίσουμε πως όλα αυτά που έχουν συμβεί γύρω μας, τα καλά και τα άσχημα, η πρόοδος στις επιστήμες αλλά και η καταστροφή του περιβάλλοντος, η μείωση της παιδικής θνησιμότητας αλλά και επισιτιστική κρίση είναι έργα μηχανισμών, μηχανών, ρομπότ, μυστικών πρωτοκόλλων και εξωγήινων, αγγέλων ή διαβόλων, θεού ή δαίμονα.

Αλίμονο αν πούμε ότι δεν έχει καμιά σημασία το αν βγήκε ο Ομπάμα ή ο ΜακΚέιν. Ακόμη κι ακολουθούσαν τον ίδιο δρόμο, αν εφάρμοζαν τις ίδιες ή παρόμοιες πολιτικές.

Όχι, κανείς δεν θα με πείσει ποτέ ότι θα ήταν ίδια σήμερα τα πράγματα αν αντί για τον πατέρα Μπους είχε εκλεγεί ο Δουκάκης, αν αντί για τον Ηλίθιο Μπους είχε βγει ο Αλ Γκορ. Όπως κανείς δεν θα με πείσει ότι θα ήταν καλύτερα ή χειρότερα αν ζούσε ο Λένιν και αργότερα ο Τσε, αν πέθαινε νέος ο Μάο ή αν ζούσε περισσότερο ο Αντρόποφ…

Το «μαύρος σκύλος-άσπρος σκύλος» είναι καλό για να δείχνεις την απόσταση που χωρίζει την πραγματικότητα από αυτό που ονειρεύεσαι αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα βυθιστούμε στον ύπνο για να βλέπουμε μόνο τα όνειρά μας.

Όταν παραμένεις ξύπνιος, όταν προσπαθείς κάθε στιγμή της ζωής σου να παραμείνεις ξύπνιος, δεν δικαιούσαι να ζεις σε έναν κόσμο ονείρων…

Θα πέσεις και θα σηκωθείς και θα ξαναπέσεις. Αυτή είναι η Ιστορία! Αυτό είναι όλο…

Πώς να δεχτώ ότι δεν έχουν σημασία οι άνθρωποι όταν έχω έστω και μια φορά διαβάσει το στίχο του ποιητή:

«Ε, το λοιπόν, ο,τι και να είναι τ' άστρα,
εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω.
Για μένα, το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό,
πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο,
είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει.
Είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσσοδένουνε»

Δεν είναι πιόνια οι άνθρωποι. Δεν είναι απλοί αριθμοί.

Αυτοί που το πίστεψαν αυτό χάραξαν στα χέρια των ανθρώπων αυτούς τους «απλούς αριθμούς» και τους έστειλαν στις ντουζιέρες…

Ούτε όμως και «σύμβολα» είναι οι άνθρωποι.

Δεν μου λέει τίποτα απολύτως «ο πρώτος αφροαμερικανός Πρόεδρος».

Γιατί ποτέ δεν έμαθα να ξεχωρίζω τους ανθρώπους με βάση το χρώμα ή τη φυλή τους. Κι αυτό είναι που ξεχωρίζει, όχι εμένα, όχι εμάς, αλλά τις ιδέες μας, τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο…

Ετσι λοιπόν…

Αν η Αριστερά είναι μια «διαρκής ευαισθησία» όπως έλεγε ο Γιώργος Ιωάννου τότε κανείς αριστερός δεν δικαιούται να λέει ότι χθες δεν συνέβη τίποτα, δεν άλλαξε τίποτα…

Χθες είτε το θέλουμε είτε όχι, είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει, είτε συμφωνούμε είτε διαφωνούμε, γράφτηκε ιστορία.

Κι αυτή η Ιστορία γράφτηκε από ανθρώπους. Ούτε από φαντάσματα ούτε από κάποιο μυστήριο software ούτε από του Ελοχίμ και τους Νεφθαλίμ…

Οποιος δεν το βλέπει, δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει…

Και κάποτε θα πρέπει να μάθουμε επιτέλους ότι ο κόσμος αλλάζει όχι μόνο όταν μας αρέσει η αλλαγή αλλά και όταν δεν μας αρέσει… Ότι η Ιστορία γράφεται σύμφωνα με τις προτιμήσεις μας…

Όμως οι πιο σπουδαίες σελίδες της Ιστορίας είχαν ως κέντρο τους τον Ανθρωπο.

Και είναι σπουδαίο που πάνω από το 60% των αμερικανών πήγαν στις κάλπες ακόμη κι αν έβγαζαν τον ΜακΚέιν…

Και είναι σπουδαίο που οι έγχρωμοι αμερικάνοι πήγαν να ψηφίσουν…

Και είναι σπουδαίο που η αμερικάνικη νεολαία μπήκε τόσο δυναμικά στην πολιτική…

Δεν μπορεί κανείς να πει ότι αυτά δεν σημαίνουν τίποτα απολύτως. Ότι τίποτα δεν άλλαξε.

Και είναι σημαντικό που εκατομμύρια PC και Laptop τσάκισαν την κυριαρχία της Εικόνας και των Παραδοσιακών ΜΜΕ χτυπώντας σαν ταμ-ταμ από τη μια άκρη του πλανήτη μέχρι την άλλη…

Αυτές τις στιγμές που μιλάμε είναι αδύνατον να προβλέψουμε το οτιδήποτε. Κι αν κάποιος μπορεί ας πει που στηρίζει τις προβλέψεις του. Σε ποιες αναλογίες και ποιες συγκρίσεις;

Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει αν οι συνέπειες θα είναι θετικές ή αρνητικές.

Αλλά ΑΥΤΟ σημαίνει πραγματική Αλλαγή! Το μη-προβλέψιμο! Το παιχνίδι που ξεκινάει και πάλι από την αρχή!

Αλλαγή σημαίνει ότι τώρα μπορούν να συμβούν τα καλύτερα και τα χειρότερα. Κι αυτό μπορεί να μην είναι ορατό σήμερα αλλά να φανεί μετά από πέντε, δέκα, εκατό χρόνια!

Ο Παλιός Κόσμος φεύγει για πάντα. Και κανένας μικρόκοσμος, καμιά ιδεολογική εμμονή, καμιά εσωτερική τακτοποίηση δεν μπορεί να τον φέρει πίσω. Όπως κανείς δεν μπορεί να πει ότι ο Νέος Κόσμος θα είναι καλύτερος ή χειρότερος.

Ένα πράγμα μόνο είναι καλό. Αυτή τη μετάβαση δεν την προκάλεσε κανένας ΚΟΣΜΟΔΙΟΡΘΩΤΙΣΜΟΣ.

Κι ακόμη…

…Αυτή η μετάβαση έχει πρόσωπο. Τα εκατομμύρια χαμογελαστά πρόσωπα που μαζεύτηκαν χθες το Σικάγο…

Στην καρδιά, κάποτε, της Βιομηχανικής Επανάστασης…

Στην καρδιά, κάποτε, του Εργατικού Κινήματος…

Αισθάνομαι τυχερός που έζησα αυτή την ημέρα.

Κι ας μην ξέρω τι μου ξημερώνει…

Όχι δεν είμαι αισιόδοξος…

Είμαι όμως επιτέλους περίεργος να ζήσω το μετά…

αντιγράφω από το ANemos

γιατί κι εγώ "αισθάνομαι τυχερός που έζησα αυτή την ημέρα"

και χαρούμενος που διάβασα αυτό το εκπληκτικό κείμενο.