παραγγελιά ρεεεεε

Σαν σήμερα http://www.tanea.gr/default.asp?pid=14&la=1&ct=11&artid=4562283

ε, όχι ρε φίλε, δεν τα αξίζουμε όλα αυτά.

Του Αλέξη Παπαχελά

Βρισκόμαστε σε ένα οριακό σημείο της ιστορίας μας. Ο χαρακτήρας μας μπορεί να μας οδηγήσει σε δύο πολύ διαφορετικά μονοπάτια, το ένα δύσκολο αλλά δημιουργικό, το άλλο εύκολο και εξόχως αυτοκαταστροφικό.

Ποια είναι η «εύκολη» λύση; Αυτή που ακολουθούν τις τελευταίες ημέρες σημαίνοντες πολιτικοί παράγοντες και εξαντλείται στις επιθέσεις στη... Γερμανία και στις υπόλοιπες σκοτεινές δυνάμεις, που απεργάζονται συνωμοσίες κατά της χώρας μας. Είναι προφανώς πιο εύκολο να αμολήσεις μια ναρκισσιστική εθνικιστική κορώνα και να απευθυνθείς στα συνωμοσιολογικά ένστικτα του Ελληνα, παρά να δεις κατάματα το πρόβλημα και να το λύσεις. Είναι ασφαλώς πολύ λογικό και θεμιτό για τους παρωχημένους πολιτικούς που εκπροσωπούν ένα χρεοκοπημένο κατεστημένο να καταφεύγουν σε αυτές τις λύσεις.

Αυτός ο δρόμος δεν οδηγεί πουθενά, μόνο στον γκρεμό. Ούτε η Μέρκελ θα τρομάξει μπροστά στην επιστολή Πετσάλνικου, ούτε η μετοχή της BMW θα καταρρεύσει επειδή κάποιοι άρχισαν να καλλιεργούν την ιδέα του μποϊκοτάζ των γερμανικών προϊόντων. Εχουμε ήδη υποστεί τεράστια ζημιά στην εικόνα μας διεθνώς και το μόνο που μας λείπει είναι να αρχίσουμε την παλιά καλή τακτική τού «σε βρίζω, αλλά φέρε και τα λεφτά». Επιτέλους, κανείς δεν αισθάνεται πλέον ότι μας χρωστάει, επειδή είμαστε ο περιούσιος λαός. Εξαργυρώσαμε τα γραμμάτια για τον Περικλή και τη διάδοση της δημοκρατίας, για το έπος του 1940 και τώρα είμαστε μια ακόμη χώρα που τα έχει κάνει θάλασσα και δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα.

Υπάρχει, λοιπόν, το μονοπάτι που οδηγεί στην εσωστρέφεια και σε ένα φανταστικό πόλεμο με σκοτεινές δυνάμεις που μας ζηλεύουν και μας κυνηγούν. Αν αυτή η νοοτροπία συνδυασθεί και με ακραίες συμπεριφορές διαμαρτυρίας στο εσωτερικό, είναι μαθηματικώς βέβαιο ότι θα μας πάει πάρα πολύ πίσω. Ο άλλος δρόμος είναι να θυμώσουμε με τα όσα ακούμε και διαβάζουμε για τη χώρα μας και να πούμε μόνοι μας «ε, όχι ρε φίλε, δεν τα αξίζουμε όλα αυτά. Τα κάναμε θάλασσα, αλλά θα τα διορθώσουμε γιατί είμαστε μια δυνατή χώρα με πολλά πλεονεκτήματα και ένας λαός που ξέρει να τα θαλασσώνει, αλλά και να επιβιώνει στο τέλος». Αυτός ο θυμός μπορεί να βγάλει από το ελληνικό DNA φιλότιμο, εργατικότητα και ένα καινούργιο όραμα. Απαιτεί, όμως, να κοιταχθούμε στον καθρέφτη και να αναγνωρίσουμε τα δικά μας λάθη. Ναι, να τα ξεχωρίσουμε από τις κακοήθειες, τους λαϊκιστικούς ρατσισμούς κάποιων ξένων και τις υπερβολές, αλλά να τα δούμε.

Εχουμε πιάσει τον «πάτο». Η επιλογή είναι δική μας τώρα, αν θα βγάλουμε τον κακό τριτοκοσμικό μας εαυτό πιστεύοντας στον ρόλο του θύματος ή αν θα αρπάξουμε τη μοίρα μας στα χέρια μας για να σταματήσουμε να είμαστε ο περίγελως διεθνώς.

Συμφωνώ και αντιγράφω από http://citypress-gr.blogspot.com/2010/02/blog-post_8155.html

Και οι γονείς μας ήταν κάποτε νέοι...

Αντιγράφω από ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_100053_20/02/2010_391414


Η «ανακάλυψη» ξαφνιάζει, πρέπει να πιστέψουμε ότι ήταν τρελοί σαν εμάς, με ανησυχίες, μύχιες σκέψεις και όνειρα

Της Λινας Γιανναρου

Κάθονται και οι δύο μπροστά στην τηλεόραση. Εκείνος διαβάζει την εφημερίδα του, εκείνη ξεφυλλίζει ένα ένθετο περιοδικό. «Ελα, αρχίζει», της λέει. Πέφτουν οι τίτλοι τού «Κάτι ψήνεται». Το βλέπουν κάθε βράδυ και γελούν. Καμιά φορά, εκείνη σημειώνει κάποια συνταγή – συνήθως, όμως, τους αρέσει απλώς να σχολιάζουν παρέα. Χτυπάει το τηλέφωνο. «Οχι, αγάπη μου, μέσα θα μείνουμε. Εσύ; Α, ωραία. Θα προσέχεις έτσι;» «Ποιος ήταν;» «Η μεγάλη – πήρε να δει τι κάνουμε». Πιτζάμες, ρόμπες, dvd, τσιγάρα, δίσκοι με φαγητό (πάντα σαλάτα για βραδινό), χαρτομάντιλα, γυαλιά πρεσβυωπίας. Με μια φευγαλέα ματιά σε τούτο το σαλόνι, δεν μπορείς να το διακρίνεις. Με λίγη προσοχή, όμως, θα δεις εκείνο το σημάδι κάτω από το μάτι, τις (κλειστές πια) τρύπες στα αυτιά, θα προσέξεις και τη λάμψη στα μάτια. Οχι, δεν ήταν πάντα «οι γονείς». Κάποτε ήταν απλώς ο Τάσος και η Εύα, ένα ζηλευτό, ωραίο ζευγάρι, γεμάτοι όνειρα, νιάτα, δίψα για ζωή – η ψυχή της παρέας.

«Κοίτα να δεις», σκεφτόμαστε ανακαλύπτοντας παλιές φωτογραφίες των γονιών μας καταχωνιασμένες συνήθως σε κάποιο συρτάρι. «Κοίτα να δεις...» Η «ανακάλυψη» αυτή δεν είναι απλή υπόθεση, είναι ξεβόλεμα. Ποιος θέλει να ξέρει ότι ήταν κάποτε και οι γονείς του το ίδιο νέοι και τρελοί με αυτόν; Με ανησυχίες, μύχιες σκέψεις, προσωπικά όνειρα, απογοητεύσεις; Να ξέρει, με λίγα λόγια, ότι... υπήρχαν και πριν από αυτόν; Ως γονείς τούς μάθαμε, ως γονείς τούς εμπιστευόμαστε! Γι’ αυτό, η θέση αυτών των φωτογραφιών είναι πίσω στο συρτάρι!

Ευτυχώς, δεν σκέφτονται όλοι έτσι. Ο Αμερικανός Ελιοτ Γκλέιζερ είδε κάτι ανακουφιστικό σε αυτές τις φωτογραφίες. Ανακάλυψε ότι «πριν από τα τσαντάκια στη μέση και τις συναυλίες του Αντρέα Μποτσέλι, οι γονείς μας υπήρξαν κάποτε ανέμελοι, μοδάτοι και υπέροχοι». Ανέβασε, λοιπόν, τις φωτογραφίες των δικών του σε ένα μπλογκ με τίτλο «Οι γονείς μου ήταν υπέροχοι» (myparentswereawesome. tumblr. com) και κάλεσε όλους εμάς να συνεισφέρουμε με το δικό μας «υλικό». Μέχρι σήμερα έχουν συγκεντρωθεί εκατοντάδες φωτογραφίες από κάθε γωνιά του κόσμου από «γονείς» σε νεαρή ηλικία – λες και γλίστρησαν από μια ρωγμή σε ένα τεράστιο, παγκόσμιο συρτάρι.

«Οταν έπεσα κατά τύχη πάνω σε αυτό το blog», λέει στην «Κ» ο 37χρονος Νατ Κυριάκης, «το βρήκα συναρπαστικό. Αυτές οι φωτογραφίες μάς υπενθυμίζουν πως οι γονείς μας ζούσαν μια πολύ διαφορετική ζωή προτού γεννηθούμε. Ηταν νέοι με όνειρα, με σχέδια για το μέλλον, ίσως μάλιστα και με μια δόση τρέλας και ανεμελιάς, που σήμερα μας φαίνεται αδιανόητη. Σε αρκετές από αυτές τις παλιές φωτογραφίες, μάλιστα, είναι πολύ πιθανό να μην υπήρχαμε ούτε καν ως σκέψη. Αυτές οι φωτογραφίες μάς υπενθυμίζουν ότι μπορούμε και πρέπει να πετάξουμε τα βάρη και το “παθητικό” που συνήθως κουβαλάμε στις σχέσεις με τους γονείς μας. Πρέπει να ξεπεράσουμε την κακή συνήθεια να αντιμετωπίζουμε τους γονείς μας αποκλειστικά μέσα από την ενδοοικογενειακή σχέση μας. Είναι πρώτα απ’ όλα άνθρωποι σαν κι εμάς και μετά γονείς. Ολα αυτά έχουν και μία ψυχοθεραπευτική ιδιότητα αν το καλοσκεφτούμε».

Οι γονείς των σημερινών 30άρηδων ήταν φυσικά εκπρόσωποι της περήφανης γενιάς των παιδιών των λουλουδιών, των baby boomers – ζούσαν έτσι κι αλλιώς σε συναρπαστικές εποχές. «Ανθρωποι που σήμερα μας εκνευρίζουν μερικές φορές με τη συντηρητικότητά τους ή την απάθειά τους απέναντι στα προβλήματα, ήταν κάποτε πολύ πιο μπροστά απ’ όσο μπορούμε να φανταστούμε. Ως “baby boomers”, η γενιά των γονιών μας είχε πρωταγωνιστικό ρόλο, τις δεκαετίες του ’60 και του ’70, σε μια εποχή έντονων κοινωνικών ανατροπών κι ενός γενικότερου προβληματισμού. Αρα τελικά, αυτός ο μεγάλος θαυμασμός που νιώθαμε για τους γονείς μας όταν ήμαστε μικρά παιδιά δεν έπρεπε ποτέ να χαθεί...».

Ρομαντικές ιστορίες

Για τον Χρήστο, 31 ετών, ο θαυμασμός αυτός δεν χάθηκε ποτέ. Πάντοτε είχε την ικανότητα να διακρίνει πίσω από τους γονείς του... τον Γιάννη και τη Σία, αυτούς, δηλαδή, που πραγματικά είναι κάτω από τα «ρούχα» της ηλικίας. «Φταίει» και η ρομαντική τους ιστορία. Για το ζευγάρι λέγεται ότι «είχαν ερωτευθεί ο ένας τον άλλο από την κούνια». «Τι λουλούδια, τι καντάδες με συνοδεία “τσιλιαδόρων” φίλων...», διηγείται στην «Κ». «Η γιαγιά ήταν αυστηρή. Μάλωνε τη μητέρα μου κι ας ήξερε πως την επόμενη μέρα το “λαβ στόρι” θα συνεχιζόταν στο σχολείο. Μέχρι την ημέρα που ο πατέρας μου με περίσσιο θάρρος και κάθιδρος από το άγχος τη ζήτησε σε γάμο. Η μητέρα μου ακόμη συγκινείται όταν μιλάει για τα ποιήματα και τα ραβασάκια που της έστελνε με το ψευδώνυμο “Αίολος”. “Ηταν πολύ ρομαντικός ο πατέρας σας”, μας λέει συνέχεια. Πού να φανεί τώρα!» Στις φωτογραφίες τους, πάντως, φαίνεται και παραφαίνεται! «Ωραίοι δεν ήταν;», μονολογεί ο Χρήστος.

Πίσω στο σαλόνι, η ταινία στο dvd έχει τελειώσει. Ο Τάσος κοιμάται ήδη στον καναπέ και η Εύα συγυρίζει λίγο πριν τον ξυπνήσει για να πάει στο κρεβάτι. Κλείνοντας τα τελευταία φώτα, θυμάται μια κουβέντα της κόρης της στο τηλέφωνο: «Μαμά, σε παρακαλώ, βρες μου το άλμπουμ με τις παλιές σας φωτογραφίες, θέλω να δω κάτι». «Τι να τις θέλει;», αναρωτιέται. Ανοίγει το ντουλάπι της βιβλιοθήκης, βγάζει τα άλμπουμ και κοντοστέκεται για λίγο. Επειτα, ανάβει ένα τσιγάρο, βάζει κι ένα ποτό, κάθεται οκλαδόν στο χαλί –από μικρή πολύ ευλύγιστη– και αρχίζει να ξεφυλλίζει...

Μικροπωλητής με αποδείξεις

Αντιγράφω από ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_100043_20/02/2010_391540

Ενώ το παρεμπόριο ανθεί, με συνολικό τζίρο έως 17 δισ. ευρώ τον χρόνο και απώλειες εσόδων για το κράτος 4 δισ. ευρώ, ένας πλανόδιος μικροπωλητής, ομογενής από την Τσετσενία, πηγαίνει «κόντρα στο ρεύμα». Διαθέτει ταμειακή μηχανή και κόβει απόδειξη και για το βραχιολάκι που πωλεί.

Καλάθια

βροχή τα καλάθια.

Ενα όραμα προκοπής

Η χώρα χρειάζεται επειγόντως ένα όραμα, ένα «παραμύθι», που θα μας κρατήσει συντροφιά και θα μας δίνει ελπίδα στα δύσκολα που θα περάσουμε. Καλά τα μέτρα, οι περικοπές και οι θυσίες που καλούνται να επωμισθούν οι πολίτες για να μειωθούν το έλλειμμα και το χρέος. Αν όμως η Ελλάδα δεν αρχίσει να γίνεται ανταγωνιστική σε μερικούς τομείς και δεν εισέλθει εκ νέου σε τροχιά ανάπτυξης, ελλοχεύει ο σοβαρός κίνδυνος μιας παρατεταμένης περιόδου μιζέριας και στασιμότητας δίχως τέλος. Το πρώτο και βασικότερο πράγμα που απαιτείται είναι επιτέλους να «ανοίξουν τα παράθυρα» στη χώρα και να τελειώσουν οι στρεβλώσεις, που βόλεψαν κάποιους σε βάρος του υπόλοιπου πληθυσμού. Κλειστά επαγγέλματα, περίπλοκες γραφειοκρατικές διαδικασίες, προστατευμένα καρτέλ, πολεοδομίες και αρχαιολογίες, που καθιστούν εφιάλτη τη μικρότερη επένδυση, και άλλα πολλά πρέπει να τελειώσουν τώρα. Ολα αυτά τα προνόμια και οι φραγμοί κοστίζουν ακριβά!

Υπάρχει, όμως, και κάτι ακόμη. Το χρέος και το έλλειμμα θα μειωθούν αν παραχθεί υγιής πλούτος στη χώρα τα επόμενα χρόνια, όχι αν γίνουμε όλοι φτωχότεροι. Είναι κατανοητή η αντιεπιχειρηματική ρητορεία ενός πολιτικού που αναγκάζεται να επιβάλει «αντιλαϊκά» μέτρα κόντρα στις υποσχέσεις και τις πεποιθήσεις του. Η χώρα, όμως, θα πάει μπροστά με υγιείς τράπεζες που μπορούν να παίξουν δυνατά στα Βαλκάνια και γενικότερα με «εθνικούς πρωταθλητές» σε κρίσιμους τομείς όπου αναδεικνύονται τα εξωστρεφή προτερήματα του Ελληνα.

Οποιος φαντάζεται ανάπτυξη με ΕΣΠΑ που μοιράζουν κομματικά στελέχη σε φίλους και γνωστούς κινδυνεύει να μας γυρίσει πίσω στην καταστροφική δεκαετία του 1980. Αν θέλουμε η χώρα να πάει πραγματικά μπροστά είναι ανάγκη να θέσουμε μερικούς απτούς, μετρήσιμους στόχους για τα επόμενα 5 - 10 χρόνια. Σκεφθείτε πόσα δισ. έχει ξοδέψει η Ελλάδα σε όπλα, χωρίς να καταφέρει, σε αντίθεση με την Τουρκία, να φτιάξει αξιοσημείωτη αμυντική βιομηχανία. Μίζες, «αντισταθμιστικά», συνδικαλισμός συνετέλεσαν στο να προστίθεται μηδενική αξία σε αυτόν τον τομέα. Ας αναθέσουμε, λοιπόν, σε μερικούς γνώστες να καταρτίσουν ένα σχέδιο για να αλλάξει αυτό το δεδομένο.

Στον αγροτικό τομέα μπορεί να πεισθούν οι συνεταιρισμοί να γίνουν πρωτοπόροι στην αλλαγή καλλιεργειών και την οργάνωση ενός καλύτερου μάρκετινγκ των ελληνικών προϊόντων. Στον τουρισμό, πάλι, θα μπορούσε να υλοποιηθεί ένα πρόγραμμα που θα έδινε κίνητρα στους ιδιοκτήτες των ξενοδοχείων-εκτρωμάτων, τα οποία σκουριάζουν σε περίοπτα σημεία της χώρας, για να τα γκρεμίσουν και με άλλους αυστηρότερους πολεοδομικούς όρους να τα μετατρέψουν σε κατοικίες.

Χρειάζεται φαντασία, πρωτοβουλίες και λίγη τόλμη. Το σημαντικότερο, όμως, είναι να αλλάξει το καταραμένο όραμα που ασπάζονται πολλοί 18ρηδες σήμερα. Αντί να ονειρεύονται τον συνδυασμό μονιμότητας και εγγυημένου εισοδήματος με ελάχιστη δουλειά, να τους προτρέψουμε και να τους αφήσουμε να πιστέψουν στο όραμα της προκοπής με ρίσκο και σκληρή δουλειά.
Του Αλεξη Παπαχελα

Φυσάει κόντρα

ACTIVE MEMBER - ΦΥΣΑΕΙ ΚΟΝΤΡΑ (LYRICS)
Φυσάει κόντρα σε ολάκερη γη,
τ' αγρια πετούμενα δε βρίσκουν πηγή,
δεν αντέχω της βολής τη σιγή.
Και δω απ' τον τόπο που έζησα τη φυγή,
ρίχνω αλάτι στη βαθιά τους πληγή,
τάζομαι πρόσφυγας και σε καλό να μου βγει.

Γυρνάω στον κόσμο, πουθενά δε βλέπω ξένο όπου μένω.
Γυρνάω πίσω και από όποιον συναντήσω, μαθαίνω.
Δίνω, παίρνω, ανασαίνω από τα χρώματα, πληθαίνω,
από τ' αρώματα μαγεύομαι και ταξιδεύω.
Γυρεύω για όλους μας το ίδιο όμορφο στέγαστρο,
φτιάχνω φωτιά για όποιον θέλει κόσμο αταίριαστο.

Για τα μάτια ενός παιδιού που ψάχνει γη, γκρεμίζω ουρανούς,
λυτρώνω μάνες και γιους.
Κάνω τη γλώσσα μου την πορφυρένια, ατόφιο μολύβι·
και τη ψυχή μου ένα απέραντο από στίχους καλύβι.
Ρίχνω το κάστρο σας, φτύνω του άστρου σας την κόχη.
Γίνομαι αύρα αλμυρή και στερνοβρόχι.

Πάρε τα όχι και ξεκούρνιασε από αυτή τη γωνία
που στο κουφάρι σου πετάξαν τα κλεμμένα μ'αφθονία,
άρνησή μου στομωμένη (πυρωμένη), λύσου καημένη,
γίνε κλωστή στην ανέμη τυλιγμένη
να σου δώσω μια, να γυρίζεις για πάντα και πάντα
να σου φυσάω πρίμα, κράτα μου αγάντα
μέχρι να βρούνε απάγκιο όσοι ζουν σε φυγή.
Καινούρια αρχή και σε καλό να τους βγει.

Σε καλό θα μου βγει κι ας τρίξουν οι σκαρμοί μου.
Έχω μαζί μου, σ' αυτό το σάλεμα που κάνεις ψυχή μου,
την αυταπάρνησή μου, το μαγικό ραβδί μου,
κάνω τ' αδύνατα να ξεπερνάνε τη φωνή μου.
Τιμή μου, λίγα μου βήματα σκίζουν τη λάσπη.
Πάρε τα χνάρια μου αντί για χάρτη
και στα μπαγκάζια σου μη στριμώξεις ντροπή,
ούτε σιωπή.

Υστερόγραφο: δε πιστεύω στη τύχη.
Όταν τα ψέμματα πεθαίνουν, γεννιούνται ωραίοι στίχοι
και γλυκαίνουν το μίσος στους ιχνανθρώπους
ή τους πετάνε για πάντα μες στους πανέρημους τόπους.
Λόγια κρυμμένα μου, θρυμματισμένα μου
κάνατε απόσβεση σε όσα είχα μέσα μου.
Σύξυλη η μπέσα μου μπροστά στη βρώμικη ιστορία,
μύθος απέθαντος και ωμή αλληγορία.
Περιγελάστε με, δειλοί, ξεχάστε με,
πλέξτε με φιτίλι και ανάψτε με·
μέσα στην πλάνη σας ένα όνειρο ατόφιο θα εκραγεί

Περί Έρωτος

"Σ’ αυτά τα μυστήρια του Έρωτα θα ήταν ίσως δυνατό να μυηθείς και συ, Σωκράτη. Ωστόσο, για την ολοκληρωμένη μύηση και την αποκάλυψη στην οποία οδηγούν αυτές οι διδασκαλίες, απ’ τη στιγμή που κάποιος τις ακολουθεί σωστά, δεν γνωρίζω αν θα τα κατάφερνες. Παρ’ όλα αυτά, εγώ θα σε βοηθήσω και συ προσπάθησε να με παρακολουθήσεις, όσο μπορείς. Πρέπει λοιπόν, συνέχισε, αυτός που ακολουθεί το σωστό δρόμο, να αρχίσει από τη νεότητά του να συναναστρέφεται με τα ωραία σώματα. Και πριν απ’ όλα, απ’ τη στιγμή που τον δασκαλεύει σωστά ο καθοδηγητής του, να ερωτεύεται ένα και μόνο σώμα και να γεννάει από αυτό ωραίους λόγους. Κατόπιν, πρέπει να αντιληφθεί ότι η ομορφιά που υπάρχει στο ένα ή στο άλλο σώμα είναι συγγενική με την ομορφιά του άλλου σώματος, και εφόσον θέλει να αναζητεί κανείς την ομορφιά της εξωτερικής εμφάνισης, θα ήταν ανόητο από μέρους του να μην αναγνωρίζει σαν κοινή την καλλονή που υπάρχει σε όλα τα σώματα. Όταν το καταλάβει αυτό, τότε θα γίνει εραστής όλων των ωραίων σωμάτων και θα περιορίσει τη σφοδρότητα της προσήλωσης σε ένα πρόσωπο, την οποία με τη σειρά θα τη θεωρήσει ανάξιά του και ασήμαντη. Έπειτα απ’ όλα αυτά, θα μάθει ότι το κάλλος της ψυχής υπερέχει του κάλλους του σώματος, έτσι που, αν συναντήσει κάποιον με ψυχικά χαρίσματα και διαθέτει μέτρια ομορφιά, να του είναι αρκετό να τον ερωτευτεί και να τον φροντίζει, ώστε να γεννά τέτοια λόγια που να συνδράμουν τους νέους. Με τον τρόπο αυτό, θα αναγκαστεί να αντιληφθεί την ομορφιά που υπάρχει στα επιτηδεύματα και τους νόμους και θα καταλάβει πως όλα αυτά έχουν συγγένεια μεταξύ τους, έτσι που θα θεωρήσει τη σωματική ομορφιά κάτι δίχως ιδιαίτερη σημασία. Από τα επιτηδεύματα θα περάσει στις γνώσεις, για να γνωρίσει και την ομορφιά των γνώσεων και, αντιλαμβανόμενος την τεράστια ευρύτητα της ομορφιάς, να σταματήσει να είναι δούλος της ομορφιάς ενός νέου ή κάποιου ανθρώπου ή ενός επιτηδεύματος, και μέσα σ’ αυτή την υποτέλεια να γίνεται μηδαμινός και μικρολόγος. Ας στραφεί προς το ανεξάντλητο πέλαγος του ωραίου, το οποίο κοιτάζοντας θα γεννήσει πολλούς και ωραίους και μεγαλοπρεπείς λόγους και σκέψεις από την ανεξάντλητη αγάπη του προς τη γνώση. Και αφού δυναμώσει και ωριμάσει απ’ αυτήν, να καταλάβει τη μια και μόνη γνώση, η οποία είναι η γνώση του ωραίου, και που γι’ αυτή σκοπεύω να σου μιλήσω.

Προσπάθησε να είσαι συγκεντρωμένος, όσο μπορείς περισσότερο. Όποιος λοιπόν έχει λάβει σωστή ερωτική παιδεία επιλέγοντας σωστά από το σύνολο των μορφών του ωραίου, καθώς θα προχωρήσει προς την ολοκλήρωση της ερωτικής μυσταγωγίας, θα βρεθεί μπροστά σε μιαν ωραιότητα θαυμαστής φύσεως, όμοια, Σωκράτη, με την ομορφιά, προς χάρη της οποίας κοπιάσαμε προηγουμένως. [Πρόκειται για ένα κάλλος] αιώνιο, πέρα από τη γένεση και τη φθορά, το οποίο δεν αυξάνεται ούτε ελαττώνεται και κυρίως δεν είναι ωραίο από μια σκοπιά κι άσχημο από μιαν άλλη, ούτε μοιάζει ωραίο σήμερα για να είναι άσχημο την επαύριον, ούτε είναι ωραίο σχετικά με το ένα και άσχημο σχετικά με το άλλο. Ούτε πάλι θα του παρουσιαστεί το ωραίο μέσα από τη μορφή ενός προσώπου ή των χεριών ή με οποιαδήποτε σωματική μορφή, ούτε βέβαια υπό το σχήμα ενός λόγου ή μιας επιστήμης και πάντως δίχως να υπάρχει σε κάτι άλλο, όπως μια ζώσα ύπαρξη είτε στη γη είτε στα ουράνια είτε οπουδήποτε αλλού. [Θα φανερωθεί] σαν κάτι που υπάρχει αυτοτελώς με τον εαυτό του, με ενιαία μορφή, αιώνιο, όπου όλα τα υπόλοιπα ωραία μετέχουν σε εκείνο με τέτοιον τρόπο, ώστε, όταν γεννιούνται τα άλλα και πεθαίνουν, εκείνο ούτε να μεγαλώνει ούτε να μικραίνει, ούτε να μεταβάλλεται γενικώς. Όταν συμβεί και κάποιος, βάσει της σωστής αντίληψης που έχει σχηματίσει για τον έρωτα των νεαρών, εγκαταλείψει τα φαινόμενα εδώ κάτω και ανερχόμενος αντικρίσει ομορφιά, τότε έχει φτάσει μιαν ανάσα πριν το τέλος. Γιατί ο σωστός δρόμος προς τα ερωτικά ζητήματα είναι είτε να βαδίζει κανείς μόνος του είτε να οδηγείται από κάποιον άλλον. Να αρχίζεις από τα εδώ ωραία αποβλέποντας εκείνη την ωραιότητα και να ανέρχεσαι συνέχεια, σαν να ανέβεις σκαλοπάτια, από το ένα στο δεύτερο κι από ‘κεί σε όλα τα ωραία σώματα και τις ωραίες πράξεις, και από τις πράξεις να προχωράς στις ωραίες γνώσεις έως εκείνο το σημείο που θα σε οδηγήσει στη γνώση της ίδιας της ομορφιάς, για να γνωρίσεις την απόλυτη ωραιότητα. Σ’ αυτό το επίπεδο ζωής, αγαπητέ Σωκράτη, είπε η ξένη από τη Μαντινεία, περισσότερο από κάθε άλλο, αξίζει να ζει ο άνθρωπος σ’ αυτό που αντικρίζει το απόλυτο κάλλος. Αν τύχει καμιά φορά και το αντικρίσεις, θα καταλάβεις ότι δεν συγκρίνεται ούτε με το χρυσάφι ούτε με τις πολυτελείς φορεσιές ούτε με ωραία παιδιά και νεαρούς, που μπροστά στη θέα τους χάνεις τώρα τα λογικά σου και συ, όπως κι ένα σωρό άλλοι, όταν αντικρίζετε τους αγαπημένους σας και βρίσκεστε συνέχεια δίπλα τους και είστε πρόθυμοι να μη φάτε και να μην πιείτε, παρά μόνο να τους καμαρώνετε και να είστε μαζί τους. Για φαντάσου λοιπόν, αν είχε κανείς την ευλογία να αντικρίσει αυτό το απόλυτο κάλλος, άδολο, καθαρό, αμιγές, δίχως να έχει αναμιχτεί με τις ανθρώπινες σάρκες και τα χρώματα και πολλή άλλη θνητή φλυαρία! Θα μπορούσε να είχε αντικρίσει το απόλυτο κάλλος στη μοναδική του μορφή. Μπορείς λοιπόν να φανταστείς, συνέχισε, πως θα ήταν δίχως αξία η ζωή ενός ανθρώπου, ο οποίος αντικρίζει [το κάλλος] και βλέπει τον [έρωτα] με τον πρέποντα τρόπο και βρίσκεται μαζί του; Ή μήπως δεν είναι αρκετά σαφές, είτε, ότι εδώ, και μόνον εδώ, θα έχει το ευτύχημα να αντικρίσει –με ότι γίνεται ορατή- την ομορφιά να γεννά όχι φαντάσματα αρετής, αφού δεν είναι φάντασμα αυτό που αγκαλιάζει. Και όταν γεννήσει και αναθρέψει την αληθινή αρετή, μπορεί να γίνει αγαπητός στους θεούς και, όσο αυτό αρμόζει για ένα θνητό, να γίνει αθάνατος.

Αυτά είναι, λοιπόν, Φαίδρε, κι εσείς οι άλλοι, όσα μου είπε η Διοτίμα, και με έπεισε. Έχοντας δε πεισθεί και ο ίδιος, προσπαθώ να επίσω και τους άλλους ότι για την απόκτηση αυτού του αγαθού [του κάλλους] δεν υπάρχει καλύτερος συμπαραστάτης για τον άνθρωπο, από τον Έρωτα. Γι’ αυτό κι εγώ υποστηρίζω ότι κάθε άντρας πρέπει να τιμά τον Έρωτα και μάλιστα κι εγώ τα τιμώ και τα ασκώ ασμένως, και σε όλους τους άλλους συνιστώ να πράττουν το ίδιο. Στη δε δύναμη και την ανδρεία του Έρωτα δεν παραλείπω να πλέκω το εγκώμιο, τώρα και πάντοτε, με όλες μου τις δυνάμεις. Το λόγο μου αυτόν, Φαίδρε, θεώρησέ τον ως εγκώμιο στο Έρωτα, αλλιώς θεώρησέ τον όπως εσύ νομίζεις".