Και οι γονείς μας ήταν κάποτε νέοι...

Αντιγράφω από ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_100053_20/02/2010_391414


Η «ανακάλυψη» ξαφνιάζει, πρέπει να πιστέψουμε ότι ήταν τρελοί σαν εμάς, με ανησυχίες, μύχιες σκέψεις και όνειρα

Της Λινας Γιανναρου

Κάθονται και οι δύο μπροστά στην τηλεόραση. Εκείνος διαβάζει την εφημερίδα του, εκείνη ξεφυλλίζει ένα ένθετο περιοδικό. «Ελα, αρχίζει», της λέει. Πέφτουν οι τίτλοι τού «Κάτι ψήνεται». Το βλέπουν κάθε βράδυ και γελούν. Καμιά φορά, εκείνη σημειώνει κάποια συνταγή – συνήθως, όμως, τους αρέσει απλώς να σχολιάζουν παρέα. Χτυπάει το τηλέφωνο. «Οχι, αγάπη μου, μέσα θα μείνουμε. Εσύ; Α, ωραία. Θα προσέχεις έτσι;» «Ποιος ήταν;» «Η μεγάλη – πήρε να δει τι κάνουμε». Πιτζάμες, ρόμπες, dvd, τσιγάρα, δίσκοι με φαγητό (πάντα σαλάτα για βραδινό), χαρτομάντιλα, γυαλιά πρεσβυωπίας. Με μια φευγαλέα ματιά σε τούτο το σαλόνι, δεν μπορείς να το διακρίνεις. Με λίγη προσοχή, όμως, θα δεις εκείνο το σημάδι κάτω από το μάτι, τις (κλειστές πια) τρύπες στα αυτιά, θα προσέξεις και τη λάμψη στα μάτια. Οχι, δεν ήταν πάντα «οι γονείς». Κάποτε ήταν απλώς ο Τάσος και η Εύα, ένα ζηλευτό, ωραίο ζευγάρι, γεμάτοι όνειρα, νιάτα, δίψα για ζωή – η ψυχή της παρέας.

«Κοίτα να δεις», σκεφτόμαστε ανακαλύπτοντας παλιές φωτογραφίες των γονιών μας καταχωνιασμένες συνήθως σε κάποιο συρτάρι. «Κοίτα να δεις...» Η «ανακάλυψη» αυτή δεν είναι απλή υπόθεση, είναι ξεβόλεμα. Ποιος θέλει να ξέρει ότι ήταν κάποτε και οι γονείς του το ίδιο νέοι και τρελοί με αυτόν; Με ανησυχίες, μύχιες σκέψεις, προσωπικά όνειρα, απογοητεύσεις; Να ξέρει, με λίγα λόγια, ότι... υπήρχαν και πριν από αυτόν; Ως γονείς τούς μάθαμε, ως γονείς τούς εμπιστευόμαστε! Γι’ αυτό, η θέση αυτών των φωτογραφιών είναι πίσω στο συρτάρι!

Ευτυχώς, δεν σκέφτονται όλοι έτσι. Ο Αμερικανός Ελιοτ Γκλέιζερ είδε κάτι ανακουφιστικό σε αυτές τις φωτογραφίες. Ανακάλυψε ότι «πριν από τα τσαντάκια στη μέση και τις συναυλίες του Αντρέα Μποτσέλι, οι γονείς μας υπήρξαν κάποτε ανέμελοι, μοδάτοι και υπέροχοι». Ανέβασε, λοιπόν, τις φωτογραφίες των δικών του σε ένα μπλογκ με τίτλο «Οι γονείς μου ήταν υπέροχοι» (myparentswereawesome. tumblr. com) και κάλεσε όλους εμάς να συνεισφέρουμε με το δικό μας «υλικό». Μέχρι σήμερα έχουν συγκεντρωθεί εκατοντάδες φωτογραφίες από κάθε γωνιά του κόσμου από «γονείς» σε νεαρή ηλικία – λες και γλίστρησαν από μια ρωγμή σε ένα τεράστιο, παγκόσμιο συρτάρι.

«Οταν έπεσα κατά τύχη πάνω σε αυτό το blog», λέει στην «Κ» ο 37χρονος Νατ Κυριάκης, «το βρήκα συναρπαστικό. Αυτές οι φωτογραφίες μάς υπενθυμίζουν πως οι γονείς μας ζούσαν μια πολύ διαφορετική ζωή προτού γεννηθούμε. Ηταν νέοι με όνειρα, με σχέδια για το μέλλον, ίσως μάλιστα και με μια δόση τρέλας και ανεμελιάς, που σήμερα μας φαίνεται αδιανόητη. Σε αρκετές από αυτές τις παλιές φωτογραφίες, μάλιστα, είναι πολύ πιθανό να μην υπήρχαμε ούτε καν ως σκέψη. Αυτές οι φωτογραφίες μάς υπενθυμίζουν ότι μπορούμε και πρέπει να πετάξουμε τα βάρη και το “παθητικό” που συνήθως κουβαλάμε στις σχέσεις με τους γονείς μας. Πρέπει να ξεπεράσουμε την κακή συνήθεια να αντιμετωπίζουμε τους γονείς μας αποκλειστικά μέσα από την ενδοοικογενειακή σχέση μας. Είναι πρώτα απ’ όλα άνθρωποι σαν κι εμάς και μετά γονείς. Ολα αυτά έχουν και μία ψυχοθεραπευτική ιδιότητα αν το καλοσκεφτούμε».

Οι γονείς των σημερινών 30άρηδων ήταν φυσικά εκπρόσωποι της περήφανης γενιάς των παιδιών των λουλουδιών, των baby boomers – ζούσαν έτσι κι αλλιώς σε συναρπαστικές εποχές. «Ανθρωποι που σήμερα μας εκνευρίζουν μερικές φορές με τη συντηρητικότητά τους ή την απάθειά τους απέναντι στα προβλήματα, ήταν κάποτε πολύ πιο μπροστά απ’ όσο μπορούμε να φανταστούμε. Ως “baby boomers”, η γενιά των γονιών μας είχε πρωταγωνιστικό ρόλο, τις δεκαετίες του ’60 και του ’70, σε μια εποχή έντονων κοινωνικών ανατροπών κι ενός γενικότερου προβληματισμού. Αρα τελικά, αυτός ο μεγάλος θαυμασμός που νιώθαμε για τους γονείς μας όταν ήμαστε μικρά παιδιά δεν έπρεπε ποτέ να χαθεί...».

Ρομαντικές ιστορίες

Για τον Χρήστο, 31 ετών, ο θαυμασμός αυτός δεν χάθηκε ποτέ. Πάντοτε είχε την ικανότητα να διακρίνει πίσω από τους γονείς του... τον Γιάννη και τη Σία, αυτούς, δηλαδή, που πραγματικά είναι κάτω από τα «ρούχα» της ηλικίας. «Φταίει» και η ρομαντική τους ιστορία. Για το ζευγάρι λέγεται ότι «είχαν ερωτευθεί ο ένας τον άλλο από την κούνια». «Τι λουλούδια, τι καντάδες με συνοδεία “τσιλιαδόρων” φίλων...», διηγείται στην «Κ». «Η γιαγιά ήταν αυστηρή. Μάλωνε τη μητέρα μου κι ας ήξερε πως την επόμενη μέρα το “λαβ στόρι” θα συνεχιζόταν στο σχολείο. Μέχρι την ημέρα που ο πατέρας μου με περίσσιο θάρρος και κάθιδρος από το άγχος τη ζήτησε σε γάμο. Η μητέρα μου ακόμη συγκινείται όταν μιλάει για τα ποιήματα και τα ραβασάκια που της έστελνε με το ψευδώνυμο “Αίολος”. “Ηταν πολύ ρομαντικός ο πατέρας σας”, μας λέει συνέχεια. Πού να φανεί τώρα!» Στις φωτογραφίες τους, πάντως, φαίνεται και παραφαίνεται! «Ωραίοι δεν ήταν;», μονολογεί ο Χρήστος.

Πίσω στο σαλόνι, η ταινία στο dvd έχει τελειώσει. Ο Τάσος κοιμάται ήδη στον καναπέ και η Εύα συγυρίζει λίγο πριν τον ξυπνήσει για να πάει στο κρεβάτι. Κλείνοντας τα τελευταία φώτα, θυμάται μια κουβέντα της κόρης της στο τηλέφωνο: «Μαμά, σε παρακαλώ, βρες μου το άλμπουμ με τις παλιές σας φωτογραφίες, θέλω να δω κάτι». «Τι να τις θέλει;», αναρωτιέται. Ανοίγει το ντουλάπι της βιβλιοθήκης, βγάζει τα άλμπουμ και κοντοστέκεται για λίγο. Επειτα, ανάβει ένα τσιγάρο, βάζει κι ένα ποτό, κάθεται οκλαδόν στο χαλί –από μικρή πολύ ευλύγιστη– και αρχίζει να ξεφυλλίζει...