Η Λιεν'

Ήταν ένα κορίτσι με μερικά φτωχά χρόνια, με δυο όρθια κοτσιδάκια και μ’ ένα ύφος οχτρικό. Αυτό ήταν η Λιεν’. Κακοζωισμένη και μουλουχτή. Πορπάταε στο δρόμο ρίχνοντας φουρκισμένες ματιές στα πάντα, ως και στους φράχτες και στα χελιδόνια.
Ήταν ένα μικροκάμωτο μουτρωμένο πράμα με ξανθά λίγα φρυδάκια, με ματάκια γαλάζια κι υποψιάρικα και με ύφος, με πολύ ύφος. Πέρσι το χινόπωρο μπήκε κιόλας στα εννιά. Τότε την είχε κράξει η μάνα της:
-Λιεν’. Ξέρεις απού τράνεψις; Πάτ’σις στα ιννιά.
-Σάματι κι σαν τα πάτ’σα, τι;
-Σι χάλιψι η ν’νάς για χουσμέτ’.
-Η ν’να’ μ απ’ του Βόλου;
-Όχι. Απ’ τουν Αρμερό.
-Έχω κι στουν Αρμερό ν’να;
-Έχεις ... απ’ είνι ... κι τι δεν είνι ... μιγαλουσιάνα πρώτ’. Μα τήρα ... Μην πα κι αστοχάς κι δε νη κράζεις Κερία.
-Κι αφού ν’ έχω ν’να;
-Ας την έεις ν’να. Κερία θα νη κράζεις. Άικσις;
-Καλά.
Της ετοιμάσανε ένα μπογαλάκι με τα «σκ’τιά» της και την ξαπόστειλαν με τη μούλα του μπάρμπα της. Φτάσανε στον Αρμυρό, γιόμα. Ο μπάρμπας της για να την καλοπιάσει την τράταρε και λουκουμάδες. Ύστερα περάσανε απ’ την πλατέα και φτάσανε στο σπίτι. Ανέβηκαν βροντώντας τα βαριά τους παπούτσια και σταθήκανε στο κεφαλόσκαλο. Εκεί τους προσδέχτηκε η παχιά κυρία του σπιτιού. Την πήρε απ’ το χέρι και της έδειχνε τα κατατόπια του σπιτιού. Η Λιένη γύρναγε με το μπογαλάκι στο χέρι, ώσπου της το πήρε η κυρία και το πέταξε μέσα σ’ ένα παλιοσέντουκο. Κατόπι η κυρία της τράταρε το μπάρμπα της γλυκό και καφέ στην κουζίνα.

Κείνος, μια ρουφηξιά και μια ορμήνια στη Λιένη. Ώσπου έφυγε. Άμα άκουσε τα πατήματα του στη σκάλα και την περπατησιά της μούλας τους στο δρόμο την πήρε το παράπονο κι έκλαψε μοναχή στην κουζίνα φαρμακερά.

Ήταν ένα μικρό ζούδι. Ώσπου να μάθει τις δουλειές είδε κι έπαθε η κυρά της. Η συνεννόηση πάλι με το γαλατά και το μανάβη ήταν σωστό πανηγύρι. Ο στραβολαίμης, ο χωρατατζής μανάβης, είδε κείνη τη Δευτέρα ένα καλάθι να το κρατάνε δυο σπιρτόξυλα και να το φέρνουν ίσια στο μαγαζί του. Τα σπιρτόξυλα ήταν τα χεράκια της Λιένης. Φτάνει, του ρίχνει μια γατίσια ματιά, κι αρχίζει χωρίς το παραμικρό λάθος το μάθημά της:
-Να μ’ δώ’εις μίνια ουκά κ’κιά κι μ’σή δραχμή πίσου.
-Βρε καλώς την κοπελιά. Πως σι λεν;
-Λιεν’!
-Μα πως σι λιεν;
-Λιεν’!
-Πως σι λιεν, λέου!
-Λιεν’ μ’ λιεν, σ’ λιεν! Κ’φάθ’κις;
-Ωωχχ! Νάτα μας! Έχ’μι τώρα κι αγριέματα, γλέπου!
-Θα μ’ δώ’εις; Στάκα να φάου ιένα κουκί να ιδού α μ’ αρέθ’νι.

Ξεφλούδισε ένα με τα σπιρτόξυλά της, το ‘σπασε με τα σουβλερά της δοντάκια ξινίζοντας το μούτρο της, και το κατάπιε γουρλώνοντας τις χάντρες της.
-Μ’αρέθ’νι. Δώμ’ τη μ’σή δραχμή κι τη μίνια ουκά τα κ’κιά. Κι θέλου να φύβγου. Διάζουμι.
-Αμ ισύ είσι φουτιά μοναχή, μανάρι μ’!
-Είμι ξείμι, ισύ να τ’ράς τη δ’λειά σ’! Τήρα να μη μ’ τα δώ’ εις μι τσ’ κ’κήθρις! Άϊκσες;

Έτσι απόπαιρνε τον κάθε άνθρωπο που θα την σταύρωνε.
Μα ήταν άξια και δουλευτάρα κι η κυρά της δεν την άλλαζε με καμιά. Οι γειτόνισσες είχανε να το λένε με την αξιοσύνη της.
-Ξύδ’ μοναχό είνι τ’ αναθεματισμένο η ψυχοπαίδα σ’.
-Τι να σ’ κάνει το μαύρο, φτωχό κι άκληρο είναι, απόσωνε η άλλη.

Έτσι έκλεισε το χρόνο. Ύστερα το δεύτερο και κοντά τον τρίτο. Να! Μια κοπελάρα γίνηκε στον τέταρτο!
Και τότε την κράξανε στο χωριό να δει μια στάλα και τα γονικά της, που τ’ αστόχησε και τ’ απαράτησε. «Σε φιλώ η καψερή η μάνα σου».
-Στάσου να ξαδειάσουμε μοναχά, της είχε πει η κυρά της. Τώρα στο μεσογιόρτι δεν κάνει. Καρτέρα λίγο.
Και κείνη κατρέρεψε. Της κάνανε και ολοκαίνουρια φορεσιά και κάλτσες, και κίτρινα σκαρπίνια τακουνάτα. Μια ζούρλια ήταν και τίποτις άλλο!
-Τώρα που έχεις όλες σου τσ’ ετοιμασίες μπορείς να πας, της είχε πει. Γράψε στον μπάρμπα σου να κατέβει με τη μούλα.
-Τώωρα ... η μούλα. Ας ήταν κι άλλη.
-Ψόφησε. Τι κρίμα ... Και δεν άφησε παιδί;
Η Λιεν’ έσκασε στα γέλια.
-Θα σας έκανε κείνο τώρα τις δουλειές σας ... Γιατί γελάς;
-Γεννάει πουτές του μπ’λάρ’;
-Α ναι ... βέβαια. Είδες εκεί να μην το ξέρω!

Κι έτσι πήγε στο χωριό μ’ αγώι. Χάσανε το νου τους στο σπίτι. Η μάνα της λαχτάρησε να μην την αβασκάνουνε κι έκραξε τη γριά Τζαρτζάλαινα την ξορκίστρα. Απάνω που της έκανε κείνη τη γητιά για το βάσκαμα της λέει:
-Τήρα μάτια μ’. Άμα θελ’ς να μη τα’ αβασκάνουνι του κουρίτσι σ’, αρβώνιασ’ το. Ιέχου ένα παλικάρ’ στ’ γειτονιά απ’ είνι λιβιντουργιά μοναχή! Μου ‘φαγαν τα’ αυτιά να μου το χαλέβουνι. Να στο φέρου ταχιά;
-Έμ ... φέρτου κι άμα είνι τυχηρό ...

Η Λιένη την άλλη μέρα που φέρανε το παλικάρι το αγριοκοίταξε καλά καλά και είπε το «ναι». Το παλικάρι, πάλι, είδε το ξινισμένο μούτρο της, ύστερα τα τακούνια της και τα πλούσια φορέματα, κι έστερξε.

Από βδομάδα που κατέβηκε δεν ήταν πια ανάγκη να πλερώσει αγώι. Την κατέβασε ο «αριβωνιαστικός».

Πορπατούσανε κι οι δυο τους στο δρόμο κορδωμένοι σαν γυφτοπρίγκηπες. Πήγανε και στο λουκουματζίδικο. Αγγίζανε με τα δάχτυλά τους τα γλυκά και τα γλείφανε.
-Να σας βάλω από ΄να πενηντάρι λουκουμάδες; Λέει ο Μπαράτσης, ο λουκουματζής.
-Είνι γλυκές;
-Μανούλα μου ... Σερμπέτια!
-Πόσες παράδες τσ’ δίν’ ς;
-Τάλληρο και πενηντάρι.
-Στάσ’ να το δοκιμάσω.
Έχαψε έναν. Ύστερα του λέει λιγωμένος.
-Βάλε μας καναδυό πενηντάρια.
-Μνηστήρ σου είναι ο κύριος από δω, Λιεν’;
Η Λιεν’ κι ο «κύριος από κει» ρωτήθηκαν με τα μάτια.
-Δε στο ’μαθαν στο Στρατό αυτούνο; Ρωτάει κρυφά.
-Ξέρου, ξέρου ... τέτοιο απού λες είμαστε.
-Να ζήσετε. Και καλά στέφανα.
Τώρα πια είχαν καταλάβει.
-Φχαριστούμε. Κι στα θ’ κά σ’.
Φάγανε, γλείψανε και τα δάχτυλά τους και σηκωθήκανε.
-Άας να το πλερώσου γω απ’ όχου λιανώματα ... κάνει η Λιεν’ κι έβγαλε το μαντήλι της με κόκκινη κακογραμμένη μάρκα «ελενι» κι ένα κλαρί από κάτω.
-Τώρα πάμε στην κυρά μου για να μας ευκηθεί κι κειν’.

Πήραν τα πόδια τους και ντάγκα - ντούγκα διάβηκαν την πλατέα και φτάσανε στο σπιτι. Ήταν καμαρωτοί κι αναψοκοκκινισμένοι σαν τσουρέκια. Απ’ το δρόμο είχαν κάμποσο ξεθάρρεμα, και, μόλις αντικρύσανε την κυρά της αμέσως κάνανε τους ντροπαλούς.
-Ο μυστήρ μου ... λέει η Λιεν’.
-Μπα! καλορίζικα. Και πότε με το καλό τα στέφανα;
-Τ’ Χρ’στού ... αν μας αφήν’ς!
-Μετά χαράς. Γιατί να μη σας αφήκω; Αλλά τα Χριστούγεννα δεν κάνει ... Τα εκκλησιαστικά δεν το επιτρέπουν.
-Τον κάνουμε απόγιορτα. Ποιος θα μας μποδίσει; Τον κάνουμε την Κεριακή απ’ τα Χριστούγεννα.
-Καλά καλά, με την ώρα την καλή.
-Φχαριστούμε ... και σκύψανε κι οι δυο.
Κι έφυγε ο «μυστήρ».

Τα γράμματα που της έγραφε απ’ το χωριό «διά χειρός εμού του διδασκάλου» ήταν γιομάτα ντέρτια και καρτεράματα. Άμα κοντοζύγωναν οι μέρες, που τον έχανες το λεγάμενο, που τον έβρισκες ... Στην κορφούλα να την περιμένει. Κι ένα απόγιομα, να’την στη ραχούλα! Κείνη που -φασκιωμένη μες στις βελέντζες- αγριοκοίταζε τους δρόμους, βγάζει το μαντήλι της με την «ελενι» και τον χαιρετάει.
-Καλωσορίσατε.
-Καλωσίβραμι.
Τα χέρια της ήτανε πάγος. Στο σπίτι έριξαν τρεις αγκαλιές ξύλα για την κρυωμένη και την ποτίσανε και ρακί.
Η μάνα της ζεστάθηκε δε ζεστάθηκε, κι άρχισε να της βγάζει απ’ τη σεντούκα τα προικιά.
-Να η γιορτινή η μαντήλα σ’. Να κι η π’καμίσα σ’. Κι τα σώβρακά τ’ «απού κει».
Στράγγιξε η ψυχούλα τους ώσπου να ’ρθει η μέρα του γάμου.
-Μα δεν την καρτιράς τη μέρα; Δε θέλ’ς; ρωτούσε ο κακομοίρης ο Χρυσόστομος.
-Θέλου! Του έκανε αγριωπά.
Κι ήρθε.

Η εκκλησία γιομάτη την ώρα του μυστηρίου. Μήλο να ’ριχνες δεν έπεφτε καταγής. Η Λιεν’ αγριοκοίταζε τον παπά που τους διάβαζε. Ήρθε κι η ώρα που θα τους ρώταγε και τα ονόματά τους.
Ο «Δούλος του Θεού» το είπε αμέσως του παπά.
-Κ’σόστουμους.
Η «Δούλη του Θεού» δε νόγαε. Ο παπάς αναγκάστηκε να την ρωτήσει απλοϊκά:
-Πως σι λεν, κουπιλιά μ’;
-Λιεν’!
-Πως σι λεν σ’ λεν!
-Λεν’! μ’ λεν σ’ λεν!
Και του κατακεραύνωσε τα γένια με την πιο φουρκισμένη ματιά της ζωής της!

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ
ΓΛΥΚΟΧΑΡΑΜΑ

"Είστε μια χώρα αυτιστική..." και όχι μόνο!

Αντιγράφω επειδή συμφωνώ από kourdistoportokali.com

http://www.kourdistoportocali.com.asp1-4.dfw1-1.websitetestlink.com/default.aspx?pageid=283


Αυτόν τον χαρακτηρισμό πέταξε κατάμουτρα στον κ. Γιάννη Παπαθανασίου, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών κ. Peer Steinbrück!

Συνέβη λίγο πριν τις εκλογές σε μια απο τις Συνόδους των Ευρωπαίων υπουργών Οικονομικών.
Ο κ. Παπαθανασίου, αισθάνθηκε τόσο ταπεινωμένος, ώστε αναγκάστηκε να εξομολογηθεί σε στενό κύκλο:
"Mετά απ αυτό εγώ δεν πρόκειται να συμμετάσχω σε άλλη Σύνοδο!..."

Το αληθινό περιστατικό, αποκαλύπτει το μέγεθος της απαξίας με το οποίο μας αντιμετωπίζουν οι "κουτόφραγκοι".
Για να καταφέρουμε αυτόν τον άθλο, αγωνιζόμαστε χρόνια και με επιμονή. Ο χαρακτηρισμός του Γερμανού υπουργού, δεν απέχει απο τη πραγματικότητα σε μια χώρα που είναι βουτηγμένη στη διαφθορά και τη διαπλοκή.
Μια χώρα που κουκούλωσε το πολυεθνικό σκάνδαλο της Siemens, γεννάει διαρκώς νέα και βρίσκεται σε μια απο τις υψηλότερες θέσες διαφθοράς στη Παγκόσμια κλίμακα.

Είναι ακριβώς αυτά τα σκάνδαλα που οφείλει να διερευνήσει εξονυχιστικά η νέα κυβέρνσηση του ΠΑΣΟΚ, γιατί εαν δεν το πράξει, είναι σαν να παραδίδεται αμαχητί στους σεσημασμένους Νονούς της Διαπλοκής. Πρόκειται για μια χούφτα διεφθαρμένα επιχειρηματικά τζάκια, τα οποία σε συνεργασία με κορυφαίους υπουργούς (και πρώην πρωθυπουργούς), απο τη μεταπολίτευση και δω, επιβάλλουν την ανομία στη χώρα, κρατώντας ομηρό τους και σε βαθύ τέλμα, έναν ολόκληρο λαό.

Ο τρόπος που μας αντιμετωπίζουν οι Ευρωπαίοι είναι προιόν της αναξιοπρέπειας, της ανανδρίας, της υποκρισίας και εν τέλει της προβληματικής συμπεριφοράς που χαρακτηρίζει τις ηγεσίες μας και φυσικά αντανακλάται στους πολίτες, οι οποίοι με παρόμοιο τρόπο αντμετωπίζουν τους εαυτούς τους σε μια απαξιωμένη χώρα.

Το τεράστιο πρόβλημα που έχει ν αντιμετωπίσει ο κ. Γιώργος Παπανδρέου, δεν είναι η Οικονομία, αλλά η αναξιοπρέπεια της χώρας. Η αναξιοπρέπεια και του τελευταίου Ελληνα πολίτη.

Τη χαμένη μας τιμή, την εξαγορασμένη αντί πινακίου φακής απο τους νταβατζήδες, αυτή πρέπει να επανακτήσουμε.

Ο διευθυντής του www.capital.gr, κ. Θανάσης Μαυρίδης, περιγράφει ως εξής τη πρόσφατη Ευρωπαική περιπέτεια του τωρινού υπουργού Οικονομικών κ. Γ. Παπακωνσταντίνου>

Μας «έκραξαν», μας «πρόγκηξαν», μας έφτυσαν κατάμουτρα, μας εξευτέλισαν. Μας είπαν ψεύτες στα ίσια, δίχως μισόλογα και υπονοούμενα. Οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι είναι εξοργισμένοι με τη μακαριότητά μας και την δήθεν «ευρηματικότητά» μας και δεν είναι διατεθειμένοι να μας ανεχτούν ούτε ένα λεπτό παραπάνω. Τα είχαμε γράψει επανειλημμένως, και το κλίμα αυτό το εισέπραξε ο κ. Παπακωνσταντίνου στο ακέραιο. Στο χέρι μας είναι να αλλάξουμε ρότα. Όχι αύριο, όχι σήμερα, αλλά χτες!

«Είστε μία αυτιστική χώρα» είχε πει υπουργός μεγάλης χώρας στον Έλληνα ομόλογό του πριν μερικές βδομάδες. Το είχαμε γράψει, όχι για λόγους φθηνού κουτσομπολιού, αλλά για να περιγράψουμε το κλίμα που επικρατεί αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη για την Ελλάδα. Η αλλαγή της κυβέρνησης δεν τους συγκινεί και δεν δείχνουν διατεθειμένοι για περιόδους χάριτος. Κι αυτό είναι απόλυτα φυσικό, αφού απέναντί τους έχουν την ελληνική Πολιτεία, η οποία έχει συνέχεια στις πράξεις της και ανεξάρτητα από το ποιος είναι ο Πρωθυπουργός ή ο υπουργός Οικονομίας.

Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια και μετά από την είσοδο της χώρας στην ΟΝΕ, έχουμε αναπτύξει μία φιλοσοφία ενός ιδιόμορφου καθεστώτος ασυλίας για κάθε έναν που φρονεί ότι γεννήθηκε για να τον εξυπηρετεί το κοινωνικό σύνολο. Έχουμε απαξιώσει κάθε έννοια αξιοκρατίας, έχουμε δημιουργήσει δικούς μας «κανόνες» κοινωνικής συμπεριφοράς. Μας φαίνεται, μάλιστα, περίεργο το γεγονός ότι ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τα πράγματα, ακόμη και τα πιο απλά, αντιμετωπίζεται με περιέργεια και καταφρόνηση από τους άλλους.

Είναι φυσικό να κοιτάμε αμήχανα στο κενό όταν μας επιπλήττουν οι εταίροι μας. Δεν πιστεύουμε ότι έχουμε κάνει κάτι κακό, αφού δεν θέλησε μέχρι σήμερα κάποιος να συγκρουστεί ευθέως με την κακή πλευρά του εαυτού μας και έτσι αναζητούμε δήθεν συνωμοσίες σε βάρος μας. Όταν μας λένε ότι θα πρέπει να πληρώνουμε όλοι μας φόρους, ότι θα πρέπει οι συντάξεις μας να είναι ανάλογες με τις εισφορές μας, ότι θα πρέπει οι δημόσιοι υπάλληλοι να κρίνονται και να αξιολογούνται για το έργο τους, τότε ψάχνουμε να βρούμε τον «δάκτυλο» των καπιταλιστών που θέλουν, λέει, να εφαρμόσουν «νεοφιλελεύθερες πολιτικές» στη χώρα μας. Άρες μάρες κουκουνάρες! Απαντάμε με σαχλαμάρες σε κάθε τι απειλεί να μας ξεβολέψει, να μας βγάλει από τον λήθαργο που έχουμε εισέλθει την τελευταία δεκαετία.

Όσοι μιλούν για θέματα παραγωγικότητας είναι «εχθροί του εργαζόμενου λαού», όσοι βάζουν ζητήματα επιχειρηματικότητας είναι «τσάτσοι των τραπεζών», όσοι μιλούν για το ασφαλιστικό είναι «εχθροί του συνδικαλιστικού κινήματος και των συνδικάτων». Αυτό που μας συμβαίνει μπορεί να παρομοιαστεί μόνο με «αυτοκτονικό σύνδρομο» και χρήζει ψυχιατρικής έρευνας...

Υπάρχει ελπίδα; Πάντα υπάρχει ελπίδα, ακόμη και στις πιο δύσκολες ώρες. Αρκεί να ακούσουμε τις φωνές της λογικής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η χτεσινή παρέμβαση του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος κ. Προβόπουλου. Ας διαβάσουν όλοι με προσοχή τις προτάσεις του. Δεν έχει ανακαλύψει τον τροχό ο κ. Προβόπουλος. Λέει τα αυτονόητα, εκείνα που θα έπρεπε να έχουμε ήδη κάνει. Το έχουμε ξαναγράψει, θα το πούμε για άλλη μία φορά: Είναι ευτύχημα που στο τιμόνι της Κεντρικής Τράπεζας βρίσκεται ένας άνθρωπος σαν τον κ. Προβόπουλο και όχι κάποιος γραφειοκράτης που για να υπερασπίσει τη θέση του έχει μάθει να σκύβει μόνιμα το κεφάλι στην εκάστοτε εξουσία και να παίζει μικροπολιτικά παιγνίδια.

Μας έκανε επίσης εντύπωση η στάση του κ. Παπακωνσταντίνου. Θα μπορούσε να πράξει όπως και ο κ. Αλογοσκούφης στο παρελθόν. Δεν το έκανε και ευχόμαστε να μη το κάνει. Κι ο λόγος είναι απλός: Οι άλλοι δεν βλέπουν αν υπουργός είναι ο Αλογοσκούφης, ο Παπαθανασίου ή ο Παπακωνσταντίνου. Δεκάρα τσακιστή δεν δίνουν. Οι άλλοι έχουν απέναντί τους ένα κράτος, μία συντεταγμένη Πολιτεία. Ή τουλάχιστον έτσι πιστεύουν και δεν χρειάζεται εμείς να τα κάνουμε τα πράγματα χειρότερα απ’ ό,τι ήδη είναι και να δώσουμε την εικόνα ότι δεν ξέρουμε τι μας γίνεται...

Θανάσης Μαυρίδης

Λούμπεν στοιχείο

«Δε φτάναν τα όσα μας κάνανε οι άλλοι, είχαμε και τα κωλόπαιδα της καθοδήγησης: μη βρίζετε, μη φωνάζετε, μη διαμαρτύρεστε, η ηθική του κομμουνιστή και τα ρέστα. Λες κι ήμασταν παρθεναγωγείο. Καλά, δεν τα πιστεύανε, απλώς ήταν ένας τρόπος να μας σπάσουνε τον τσαμπουκά, και το κατάφεραν. Οι πιο πολλοί τσάκισαν γιατί χτυπιόταν από μέσα. Και το κατάφεραν, που λες, σε κοτέτσι μια ζωή, να μας κάνουν κότες. Με τις τόσες μαλακίες που κάνανε, πως αλλιώς θα μας κρατάγανε να μην τους ρίξουμε σφαλιάρα; Τέλος, το χωράει, ρε, ο νους σου, να είμαστε επαναστάτες, και η βάση της συμπεριφοράς μας να είναι … οι δέκα εντολές; «Ου κλέψεις, ου μοιχεύσεις» και άλλες μαλακίες, όταν μας έκλεβαν, μας σκότωναν και μας γαμούσαν απ’ όλες τις μπάντες. Αυτά τα μπαλαμούτια των αστών μας τα πασάρανε σαν κομμουνιστική ηθική και επαναστατική συμπεριφορά. Διπλή σκλαβιά, σου λέω, να τρελαθείς. Λούμπεν στοιχείο! Ξέρεις τι θα πει λούμπεν στοιχείο; Το ‘μαθα αργότερα, τότε ακόμα δεν ήξερα ξένες γλώσσες. Λούμπεν στοιχείο θα πει αλήτης, να πούμε στοιχείο αντικοινωνικό. Και ξέρεις γιατί; Γιατί του άρεσε ν’ ακούει καμιά πενιά και δεν το ‘κρυβε, γιατί αγάπαγε το κρασί, γενικά γιατί ήταν άνθρωπος που είχε κάποια μεράκια και καμιά υποκρισία. Μια ζωή, ρε, οι κερχανατζήδες μας μπαφιάσανε, μας γανώνανε το μυαλό πως ήταν ανήθικο ν’ ακούμε μπουζούκι και γενικά ρεμπέτικα τραγούδια, και πολύ περισσότερο να τα τραγουδάμε, διότι ήταν, λέει, τραγούδια της παρακμής και της απαισιοδοξίας. Όλο αισιοδοξία, βλέπεις, ήταν η ζωή μας γενικά, κι έφταιγε η μουσική, να πούμε, που ξεστράτιζε τον επαναστάτη απ’ το σωστό δρόμο … Μας μπαφιάσανε στο καλαματιανό, στο αργεντίνικο ταγκό και στις γλυκανάλατες καντσονέτες. Όλο παράνομα και ζούλα, με χίλιες ενοχές, να ψιλοπιάνουμε κάνα Τσιτσάνη, κάνα Βαμβακάρη … Και πώς να ξεδώσεις, μωρ’ αδερφέ μου, με το Ξένοιαστα παίζανε κρυφτούλι στις ανθισμένες κερασιές, ή με το Σαράντα παλικάρια από τη Λεβαδιά; Πώς να ξεδώσεις και πώς να πεθάνεις χωρίς μεράκι και χωρίς πάθος; Μαλακία, σου λέω, να την κόβεις με το μαχαίρι. Άσε δε άμα σου σηκωνότανε κιόλας, άμα να πούμε είχες και σεξουαλικές ανησυχίες, όπως λένε, ε τότε ήσουνα για να ‘σουνα χαλασμένος πια. Καλά, εγώ μια ζωή όλο ενοχές ήμουνα, γιατί όλα τ’ απαγορευμένα μ’ άρεζαν: οι γυναίκες, το κρασί, οι πενιές … Ρε γαμώτο, ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω πως, να πούμε, ταίριαζε να ΄μαστε επαναστάτες, δηλαδή άνθρωποι που καιγόμαστε από πάθος για τη ζωή, ρομαντικοί, ευαίσθητοι, ερωτευμένοι μέχρι θανάτου με τον άνθρωπο και τη λευτεριά του, να τραβάμε χαμογελώντας για το εκτελεστικό απόσπασμα, να υπομένουμε βασανιστήρια, φυλακές, κακό, και να ΄μαστε νερουλοί, νερόβραστοι, χωρίς φωτιά μέσα μας, σ’ όλη μας τη ζωή χωρίς πάθος, χωρίς ένα φάλτσο, νότες πειθήνιες μέσα στο πεντάγραμμο, που ακούνε μονάχα το μαέστρο. Σκατά.»
Χρόνης ΜΙΣΣΙΟΣ
...καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς.

Στον ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ελπίζουμε όλοι, τελικά.

Μπράβο στη Φωτεινή Πιπιλή ...

Συμφωνώ και γιαυτό αντιγράφω από press-gr
http://press-gr.blogspot.com/2009/10/blog-post_5382.html

Καταγγέλλει το διακομματικό βόλεμα με μονιμοποιήσεις των κολλητών, στα μουλωχτά, στη Βουλή. Τι γράφει σε επιστολή της στον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου.
Ολόκληρο το κείμενο

Επιστολή καταγγελία προς τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου κατέθεσε χθες, αμέσως μετά την ορκομωσία, η βουλευτής της Α’ Αθηνών με τη ΝΔ Φωτεινή Πιπιλή.
Όπως ενημερώνει με ανακοίνωσή της, με την επιστολή καταγγέλλει τη, για μία ακόμα φορά σκανδαλώδη, διακομματική, ρουσφετολογική τακτοποίηση συγγενικών και άλλων προσώπων σε θέσεις μονίμων υπαλλήλων της Βουλής ακριβώς την ημέρα προκήρυξης των εκλογών!
Η Φ. Πιπιλή σχολιάζει αρνητικά το γεγονός ότι με διακομματική συναίνεση, μονιμοποιήθηκαν χωρίς καμιά διαδικασία, άτομα του στενού περιβάλλοντος αντιπροέδρων της Βουλής από ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ. (Γ. Σούρλας, Ελ. Παπαδημητρίου, Αν. Νεράτζης, Φ. Πετσάλνικος, Ι. Δραγασάκης) σημειώνοντας μάλιστα ότι οι μονιμοποιήσεις αυτές έγιναν και από τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη καθώς και άλλων πρώην αξιωματούχων .
Η Φ. Πιπιλή τονίζει στον πρωθυπουργό ότι σύμφωνα με ολοσέλιδο, ενυπόγραφο δημοσίευμα στην εφημερίδα «Καθημερινή» 29-9, είχε και ο ίδιος ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, καταθέσει πρόταση στον π. Πρόεδρο της Βουλής Δημήτρη Σιούφα για μονιμοποίηση σε οργανικές θέσεις, υπαλλήλων του ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Η βουλευτής ζητάει από τον πρωθυπουργό:
α. τον επανέλεγχο της νομιμότητας της απόφασης
β. τη δημόσια καταδίκη ανάλογων διαχρονικά αποφάσεων -3 φορές- επί κυβερνήσεων ΠΑ.ΣΟ.Κ.
γ. την εφεξής -με νόμο- απαγόρευση μελλοντικών.

Ολόκληρο το κείμενο της επιστολής είναι το εξής:


Προς τον Πρόεδρο της Κυβέρνησης κ. Γιώργο Παπανδρέου...

Σας έχω ακούσει επανειλημμένως να διακηρύσσετε την πίστη σας στο πολιτικό ήθος. Επειδή θέλω να πιστεύω ότι το εννοείτε, αναμένοντας να το αποδείξετε στην πράξη, σας θέτω υπ’ όψιν μια σκανδαλώδη διακομματική τακτοποίηση «εκλεκτών» σε θέση μονίμου στη Βουλή των Ελλήνων.
Στη δίνη του προεκλογικού αγώνα, με ολοσέλιδο δημοσίευμα η εφημερίδα «Καθημερινή» το Σάββατο 26.09.09 με την υπογραφή του έγκριτου κοινοβουλευτικού συντάκτη Φ. Καλλιαγκόπουλου, καταγγέλει:
Διορισμοί – εξπρές στη Βουλή προ των εκλογών. Σκάνδαλο ρουσφετολογικών προσλήψεων μετακλητών υπαλλήλων με διακομματική συναίνεση και «συντεχνιακή σιωπή».
Ειδικότερα όπως προκύπτει και από ΦΕΚ της τελευταίας ημέρας πρίν το κλείσιμο της Βουλής (Αρ.387/4.09.09) αλλά και από ΦΕΚ που αναφέρονται στις 3 πρώτες μέρες του Σεπτεμβρίου -σύμφωνα με το δημοσίευμα- σχεδόν το σύνολο των αντιπροέδρων της Βουλής από Ν.Δ., ΠΑ.ΣΟ.Κ. και ΣΥ.ΡΙΖ.Α. (Γ.Σούρλας, Ελ.Παπαδημητρίου, Αν.Νεράτζης, Φ.Πετσάλνικος, Ι.Δραγασάκης) καθώς και εν ενεργεία ή απόμαχοι αξιωματούχοι π.χ. ο Πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ. κ. Γιώργος Καρατζαφέρης, η πρώην Πρόεδρος της Βουλής κα. Μπενάκη αλλά και εσείς προσωπικά ως Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ προχωρήσατε, μετά από πρότασή σας στον τότε Πρόεδρο της Βουλής κ. Δημήτριο Σιούφα, στη μονιμοποίηση των «εκλεκτών» σας εν μια νυκτί!
Μόλις δύο χρόνια ήμουν βουλευτής (2007-2009) και βίωσα αυτή την απαράδεκτη και ανήθικη τακτική της «συντεχνίας των 300» στην οποία αντέδρασα πρώτη και μόνη -αρχικά- σε περιπτώσεις που έπεσαν στην αντίληψή μου όπως π.χ στην επίσης σκανδαλώδη «Ρύθμιση υπηρεσιακής κατάστασης πρώην Βουλευτών» που τακτοποιούσε σε θέση Διευθυντών όλους τους πρώην Βουλευτές, Ευρωβουλευτές, Νομάρχες, Δημάρχους κτλ.
Κύριε Πρόεδρε
Αγανακτώ όταν με τέτοιου είδους πολιτικές συμπεριφορές μπαίνουμε και οι «300 στο ίδιο τσουβάλι». Είμαστε πολλοί όσοι παραμένουμε σταθεροί στις αξίες που προσδοκούν να τηρήσουμε πιστά οι Πολίτες.
Με αυτό το σκεπτικό ζητώ :
α. τον επανέλεγχο της νομιμότητας της απόφασης
β. τη δημόσια καταδίκη ανάλογων διαχρονικά σκανδαλωδών αποφάσεων, οι οποίες ελήφθησαν 3 φορές επί κυβερνήσεων ΠΑ.ΣΟ.Κ. από τον τότε Πρόεδρο κ. Απόστολο Κακλαμάνη
γ. την εφεξής - με νομοθετική ρύθμιση- απαγόρευση μελλοντικών. Οριστικώς και αμετακλήτως!
Μετά τιμής
Φωτεινή Πιπιλή

Εισαγγελική έρευνα για το νερό του Δήμου Θερμαϊκού

Εισαγγελική έρευνα για το νερό 32 σχολείων της Θεσσαλονίκης
Θεσσαλονίκη 14-10-2009
Επείγουσα προκαταρκτική εξέταση για το νερό -δηλητήριο που πίνουν οι μαθητές 32 σχολείων, σύμφωνα με πανεπιστημιακή έρευνα, παρήγγειλε ο προϊστάμενος της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Θεσσαλονίκης, Δημήτρης Παπαγεωργίου. Ζητεί να διακριβωθεί αν συντρέχει περίπτωση κίνησης της ποινική δίωξης για το έγκλημα των άρθρων 279-280 του Ποινικού Κώδικα (δηλητηρίαση πηγών, κλπ) ή για οποιαδήποτε άλλη αξιόποινη πράξη.

Από κοινή έρευνα των εργαστηρίων Χημείας του ΤΕΙ Θεσσαλονίκης, Υγιεινής της Ιατρικής Σχολής και Ιατροδικαστικής - Τοξικολογίας του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου προέκυψε ότι: Τα δείγματα πόσιμου νερού από τις βρύσες 32 σχολείων των δήμων Χαλάστρας, Αξιού, Εχεδώρου, Λαγκαδά, Θερμαϊκού, Αγίου Αθανασίου και Βασιλικών περιείχαν υψηλές συγκεντρώσεις αρσενικού , νιτρικών ιόντων και μαγγανίου. Η ρύπανση του πόσιμου νερού προήλθε από την ρύπανση του υπόγειου υδροφόρου ορίζοντα από αζωτούχα λιπάσματα, απορρίμματα ζώων, βιομηχανικά και αστικά λύματα.

Με ανακοινώσεις, απάντησαν μόνο οι δύο από τους επτά δήμους. Ο δήμος Λαγκαδά αναφέρει: "Εδώ και τρία χρόνια το νερό των συγκεκριμένων δημοτικών διαμερισμάτων είναι άριστης ποιότητας και κατάλληλο για πόση όπως αποδεικνύουν και τα αποτελέσματα των συνεχών δειγματοληψιών που πραγματοποιεί η Δημοτική Επιχείρηση Ύδρευσης Λαγκαδά".

Από την πλευρά του, ο δήμος Αξιού επισημαίνει ότι η έρευνα είναι ανεπίκαιρη, καθόσον πραγματοποιήθηκε το 2005 και η κατάσταση που περιγράφεται δεν έχει καμία σχέση με τη σημερινή πραγματικότητα.

αντιγράφω από ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=92080

Αιχμάλωτη πολιτική

Σε μια σειρά ατέρμονων ρητορικών αναμετρήσεων περί των θεωρητικών κομματικών προγραμμάτων και του πιθανού εκλογικού αποτελέσματος, εγκλωβίζονται για ακόμη μία φορά οι πολίτες, γεγονός που οδηγεί μοιραία στην απουσία παραγωγής πολιτικής. Δεν είναι τυχαίο ότι κατά τη διάρκεια της σύγχρονης προεκλογικής διαδικασίας, ουδείς ενδιαφέρεται ουσιαστικά για τον αγώνα που διεξάγεται σε επικοινωνιακό, πλέον, επίπεδο. Έχουν περάσει οι εποχές «του μπαλκονιού», του στημένου διαλόγου-μονόλογου και του φανατικού οπαδού.
Και όλα αυτά γιατί είναι γνωστό ότι η πολιτική είναι αιχμάλωτη σε σκοτεινές υποθέσεις, σε ιδιωτικά συμφέροντα, σε σκάνδαλα και σε κάστες και αδυνατεί, πλέον, να εκπληρώσει το χρέος της: να υπηρετήσει το συμφέρον του κάθε πολίτη.
Όλα αυτά τα γνωρίζουμε ή τουλάχιστον τα υποψιαζόμαστε. Είμαστε γνώστες της διαφθαρμένης και διαπλεκόμενης πολιτικής. Είμαστε γνώστες του στείρου πολιτικού λόγου, ο οποίος κατάντησε να είναι ένας ρητορικός και μόνο λόγος, που αποσκοπεί στην παραπλάνηση μέσω της ικανότητας του χειρισμού των εργαλείων του.
Παρόλα αυτά είμαστε εδώ. Δηλώνουμε παρόντες σε καθημερινή βάση. Είμαστε εδώ για να στηρίξουμε την αναγκαιότητα και την ουσία της Δημοκρατίας: τη ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ μας στην επίλυση, τοπικών και μη, προβλημάτων και στην ενίσχυση και προώθηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Δε λογαριάζουμε Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες. Αντιμετωπίζουμε το καθετί με γνώμονα την απελευθερωμένη από πάθη συνείδησή μας. Μπορούμε να μη σκύβουμε το κεφάλι και να λέμε «ΟΧΙ».
ΟΧΙ. Μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα. Έχουμε τη δύναμη του μυαλού και της καρδιάς μας. Την ανθρώπινη δύναμη. Θέλουμε όραμα για τον τόπο μας. Θέλουμε ελπίδα για το μέλλον μας.
Δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις, ούτε παντογνώστες, όπως δεν υπάρχει και κατάσταση που δεν ανατρέπεται. Μπορούμε και έχουμε χρέος να προσπαθήσουμε να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα.
Γι’ αυτό συμμετείχα και θα συμμετέχω από κάθε μετερίζι. Με μόνο σκοπό να γίνει πραγματικότητα η συμμετοχική δημοκρατία. Οι πολιτικές μου θέσεις και στάσεις γνωστές. Εμμένω σ’ αυτές. Εμμένω και επιμένω ότι το εκλογικό σώμα μπορεί να αξιοποιήσει την κριτική του ικανότητα. Δε χρειάζεται καθοδηγητή. Ο κόσμος γνωρίζει. Αρκεί να τολμήσει να διαδώσει τις ήδη ανακαλυμμένες αλήθειες, να τις κοινωνικοποιήσει, να τις ζωντανέψει και να επιβάλλει, επιτέλους, την ηθική τάξη.
Εξάλλου, ο άνθρωπος δε χρειάζεται να του πει κανείς τι θα κάνει. Χρειάζεται να απελευθερωθεί και να το κάνει.
ΜΕΝΔΡΙΝΟΣ Ιωάννης

Απολογισμός 2009

Για τρίτη συνεχόμενη χρονιά ο απολογισμός της δημοτικής αρχής καθιστά αναξιόπιστο και μη ικανό το δήμο ως οργανισμό στο να απορροφήσει και να αξιοποιήσει κρατικά και ευρωπαϊκά προγράμματα, καθώς και στο να καθοδηγήσει τον τόπο μας σε αναπτυξιακή πορεία. Και ενώ τις δύο προηγούμενες χρονιές υπήρχε η πίστωση χρόνου και η ελπίδα για αλλαγή πορείας, φοβάμαι ότι έφτασε η ώρα της τελικής κρίσης, αυτής του κόσμου.

Θεωρώ περιττό να αναφερθώ στο τι μπορούσατε να κάνετε και δεν κάνατε, στο τι κάνατε το οποίο δεν έπρεπε να κάνετε, δεδομένου ότι έχω δημοσιοποιήσει τις απόψεις και τις προτάσεις μου, εντός και εκτός του Δημοτικού Συμβουλίου, καθόλη τη διάρκεια αυτών των τριών χρόνων. Θα σταθώ μόνο στην ανεπάρκειά σας στο να δώσετε λύση στο πρόβλημα της σχολικής στέγης στο Δήμο μας, και ιδιαίτερα, στους Νέους Επιβάτες για τους οποίους , αξίζει να σας υπενθυμίσω, ότι προεκλογικά είχατε κιόλας δημιουργήσει δημοτικό σχολείο, καθώς και στο καυτό θέμα της ασφαλούς πρόσβασης των παιδιών στο Λύκειο.

Τα παιδιά μας βρίσκονται στο δρόμο!

Όταν, λοιπόν, εσείς ως διοίκηση και ως μεγάλοι και ως σκεπτόμενοι δεν ενδιαφέρεστε επαρκώς για την παιδεία και την ασφάλεια των παιδιών, τα οποία κατά γενική ομολογία είναι το μέλλον του κόσμου, τι άλλο θα μπορούσαμε να αναφέρουμε σε αυτή την συνάντησή μας ως σημαντικό και ελπιδοφόρο. Φοβάμαι πως τίποτα πια.

Κύριε Πρόεδρε,

Προηγήθηκε διαβούλευση της Αντιπολίτευσης για την περίπτωση διαμαρτυρίας και αποχώρησης από τη διαδικασία. Διαμαρτυρία με την οποία και συμφώνησα. Είμαι εδώ όμως για να απολογηθείτε. Να σας ακούσω στηρίζοντας τον θεσμό που σας αναγκάζει να δώσετε λόγο έστω και χωρίς να τον πιστεύετε. Είμαι εδώ για ν’ ακουστεί μια άλλη φωνή. Είμαι εδώ για να ενισχύσω την ΠΟΛΙΤΙΚΗ σε αντίθεση με σας που συνειδητά ή ασυνείδητα την οδηγείτε σε κρίση.

Σας παρακαλώ τελικά να δοθεί ο λόγος στους πολίτες του Δήμου μας. Αρκετά τους κουράσατε.

Ευχαριστώ.

ΜΕΝΔΡΙΝΟΣ Ιωάννης

100 ημέρες;

φίλοι μου καλοί, νομίζω ότι 100 ημέρες είναι αρκετές σε σας εκεί κάτω για
ν' αλλάξετε .......
Είμαι μαζί σας.
Καλή δύναμη.

Η εξουσία λειτουργεί για το δημόσιο συλλογικό συμφέρον

Πραγματική Αλλαγή

Πραγματικά συγχαρητήρια αξίζουν στους υποψήφιους βουλευτές μας (ΠΑ.ΣΟ.Κ) που έδωσαν τον αγώνα τους για τις αξίες και τις αρχές του κινήματός μας και συντέλεσαν μέσα από τον καθαρό προεκλογικό τους αγώνα στο ν’ αλλάξει πορεία ο τόπος, να βρει επιτέλους η πατρίδα μας ένα νέο προσανατολισμό που της αξίζει, ν’ αποκτήσει πολιτικό πολιτισμό.
Συνεχίστε το δρόμο που βαδίζετε κι εμείς όλο και περισσότερο θα επενδύουμε την εμπιστοσύνη μας πάνω σας.
ΜΕΝΔΡΙΝΟΣ Ιωάννης
Δημοτικός Σύμβουλος
Δήμου Θερμαϊκού