(ΜΕΝΔΡΙΝΟΣ Θέμιστοκλής, 40 χρόνια θαλάσσια υπηρεσία)

Η σημερινή γιορτή του Αι Νικόλα, είναι η μοναδική από το ετήσιο εορτολόγιο που με συγκινεί καθώς σ’ αυτόν τονΆγιο απόπαιδί έχω χρεώσει εκατοντάδες θαύματα που αφορούσαν την οικογένειαΜενδρινού και κάθε άλληοικογένεια ναυτικού.Τοπαρακάτω κείμενο θαμπορούσε να το είχε γράψει ο καθένας απ’ αυτούς.

Αντιγράφω από τα Νέα.

Θυμάμαι που είχα φέρει δύο μπουκάλια Coca Cola

και θεωρούνταν τότε κάτι το απίστευτο. Όπως, επίσης, το πρώτοτρανζίστορ είχε κάνειτεράστια εντύπωσ Καθόμουν στο καφενείο

και όλος ο κόσμος με

ρωτούσε

Πρώτο ταξίδι έτυχε ναύλο για το Νότο

(ΜΕΝΔΡΙΝΟΣ Θεμιστοκλής - Στη γέφυρα)

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΩΝΣΤΑΣ , ΤΟΥ ΜΑΝΩΛΗ ΜΙΧΕΛΙΟΥΔΑΚΗ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008

Ο πατέρας μου ήταν δημόσιος υπάλληλος. Μικρό με έπαιρνε στο γραφείο του και

αυτό που έβλεπαάνθρωποι πίσω από γραφεία να κάνουν λογαριασμούς- δεν με ενθουσίαζε. Εγώ ήθελα να πάω σε άλλους τόπους και έτσι αποφάσισα κι έγινα

ναυτικός. Δεν το μετάνιωσα. Άρχισα τα ταξίδια το 1963 σε ηλικία 21 ετών. Δύσκολα χρόνια, κυρίως, από οικονομικής άποψης. Για τους ναυτικούς τα πράγματα ήταν καλύτερα: ως δόκιμος μηχανικός εκείνη την εποχή έπαιρνα πολλά παραπάνω χρήματα απ΄ όσα ο πατέρας μου, που ήταν τμηματάρχης σε δημόσια υπηρεσία.

Πρώτο ταξίδι, έφυγα από Αθήνα και πήγα Νέα Υόρκη. Από εκεί πήρα το καράβι για Ιαπωνία. Εκείνα τα χρόνια ο ναυτικός έμενε για πολύ στο λιμάνι. Τα μέσα φορτοεκφόρτωσης ήταν

πρωτόγονα, τα καράβια έμεναν για 20-30 ημέρες στα λιμάνια και μας δινόταν η ευκαιρία να γνωρίσουμε καλύτερα και τους ανθρώπους και τις ιδιαιτερότητες του κάθε τόπου. Κάθε γωνιά της γης ήταν διαφορετική τότε. Αυτή ήταν η ομορφιά του επαγγέλματος, έβλεπες το διαφορετικό ντύσιμο, τις ξεχωριστές κουλτούρες, τη μουσική του κάθε τόπου, δεν ήταν όλα ομογενοποιημένα, όπως είναι σήμερα, που όπου πας ακούς παντού την ίδια μουσική και βλέπεις τα ίδια ρούχα.

(ΜΕΝΔΡΙΝΟΣ Θεμιστοκλής - Στο τιμόνι)

Το σπίτι, η οικογένεια ήταν πάντα ένα μεγάλο πρόβλημα. Η χαρά τους ήταν μεγάλη κάθε φορά που έφτανα, αλλά και τα δάκρυα ήταν πολλά τη στιγμή της αναχώρησης. Αυτό μετά το είδα και στη μάνα μου και μετά στη γυναίκα και στα παιδιά μου. Έβλεπα στα μάτια τους τη θλίψη κάθε φορά που έφευγα. Γι΄ αυτό, ενώ μου άρεσε να ταξιδεύω, άρχισα να ψάχνω εργασία στην ξηρά για χάρη της οικογένειας.

Ο ναυτικός ήταν ένας Άγιος Βασίλης για την οικογένειά του, αλλά και για τη γειτονιά.

Περίμεναν πώς και πώς την επιστροφή. Θυμάμαι που είχα φέρει δύο μπουκάλια Coca Cola και θεωρούνταν τότε κάτι το απίστευτο. Όπως, επίσης, το πρώτο τρανζίστορ είχε κάνει τεράστια εντύπωση. Καθόμουν στο καφενείο και όλος ο κόσμος με ρωτούσε, ήθελε να μάθει τι γίνεται,

δεν υπήρχε η πληροφόρηση που υπάρχει σήμερα.

«Σαν θαύμα». Ναυάγιο ευτυχώς δεν είχα ποτέ, αλλά τα δύσκολα περιστατικά πολλά, ένα συγκεκριμένο που το αποδίδω σε θαύμα ή στις προσευχές των μανάδων μας το θυμάμαι ακόμα. Ήταν παραμονές Χριστουγέννων 1967 και ήμασταν κάπου στον Ατλαντικό- θα

φτάναμε στη Νέα Υόρκη. Μας πιάνει μια κακοκαιρία τρομερή. Τυφώνας, κύματα τεράστια

που κάλυπταν το πλοίο από άκρη σε άκρη. Λέγαμε θα καταφέρει να ανέβει το κύμα το βαπόρι, δεν θα τα καταφέρει; Η μηχανή ευτυχώς κρατούσε και ο πλοίαρχος το πήγαινε καλά, ξαφνικά πρέπει να φτάσαμε στο κέντρο του κυκλώνα και ο άνεμος έπεσε, τα κύματα χάθηκαν. Τότε

ξαφνικά σταμάτησε η μηχανή! Αν αυτό είχε γίνει 3 ώρες πριν, θα είχαμε πνιγεί. Μέσα σε μια ώρα την είχαμε φτιάξει και τότε άρχισε και πάλι ο κυκλώνας! Αυτό το περιστατικό δεν μου φεύγει από το μυαλό. Οι θάλασσες και τα κακά ταξίδια είναι πολλά, αλλά για το τέλος ο ναυτικός κρατάει μόνο τα καλά. Είναι σαν τη γυναίκα που δεν θυμάται τους πόνους της

γέννας, αλλά χαίρεται το παιδί της. Το 1969 στο Πορτ Χάρκορτ στη Νιγηρία ήταν πολύ μικρό

λιμάνι τότε, είχαμε πάει καλαμπόκι. Ήταν η εποχή των βροχών και για 8 μέρες έριχνε με το τουλούμι συνέχεια. Δεν μπορούσαμε να ξεφορτώσουμε. Οι μισθωτές όμως του πλοίου που πλήρωναν για την καθυτεστέρηση βιάζονταν. Έφεραν λοιπόν μάγους από τη γειτονική ζούγκλα, που έκαναν τελετές πάνω στην κουβέρτα του πλοίου. Φωνές, κακό. Εμείς τους βλέπαμε και γελάγαμε.

Λίγες ώρες αργότερα σταμάτησε η βροχή και ξεφορτώσαμε το καλαμπόκι.

Έχω δει την Ιαπωνία να ανατέλλει, χώρες όπου η ανθρώπινη ζωή δεν είχε καμία αξία, γνώρισα ανθρώπους. Σκέφτομαι ότι με ευχαρίστηση θα ζούσα στη Λατινική Αμερική.

Ουρουγουάη στο Μοντεβιδέο. Τόσο ωραίο μέρος, ίσως να μπορούσα και να ζήσω εκεί μόνιμα. Το ελληνικό στοιχείο πολύ έντονο. Σε όλα τα μεγάλα λιμάνια υπήρχαν μπουζούκια για τους ναυτικούς. Στο Σάντος της Βραζιλίας υπήρχαν δύο μπουζούκια για τους ναυτικούς, γιατί ήταν γεμάτο ελληνικά πλοία. Αλλά και σε άλλα μέρη της Λατινικής Αμερικής, στις ΗΠΑ, ίσχυε το ίδιο. Εκστασιάστηκα από το κανάλι του Παναμά, ως επίτευγμα της μηχανικής αλλά και ως φυσικό τοπίο, να περνάς με το πλοίο μέσα από τη ζούγκλα είναι κάτι το ιδιαίτερο.

Τις πιο όμορφες γυναίκες τις έβλεπα στο Ισραήλ. Επειδή είχαν μαζευτεί Εβραίοι από όλο τον

κόσμο, ξανθοί Ρώσοι, Άραβες Εβραίοι, μαύροι Εβραίοι αυτοί δημιούργησαν ένα μείγμα πολύ όμορφο. «Μας αγνοούν». Σήμερα, αν ρωτούσες τους εφοπλιστές, θα έλεγαν ότι προτιμούν τους Έλληνες ναυτικούς για τα πληρώματά τους, αλλά τελικά επιλέγουν φθηνότερα χέρια. Δυστυχώς ο Έλληνας ναυτικός δεν έχει την αναγνώριση που θα έπρεπε. Δεν αναγνωρίζουν την προσφορά του Έλληνα ναυτικού, επειδή λείπει πάντα και δεν... ψηφίζει. Όταν βρίσκεται στο βαπόρι δεν αναγνωρίζεται και αγνοείται, ενώ η προσφορά του είναι πολύ σημαντική

διαχρονικά. Με τα εμβάσματα και το συνάλλαγμα που στέλναμε, συμβάλλαμε τα μέγιστα

στην ελληνική οικονομία. Είχαμε το καλύτερο απομαχικό ταμείο της Ευρώπης και αυτήν τη στιγμή αν δεν μας δώσει το κράτος επιχορήγηση, δεν θα πάρουμε τις συντάξεις μας.

Ο κ. Μανώλης Μιχελιουδάκης είναι συνταξιούχος ναυτικός από τα Χανιά.