Δεν αρκεί να ονειρεύεσαι, πρέπει να αξίζεις τα όνειρά σου.

2η χρονιά έκδοσης εφημερίδας "ΠΕΡΑΙΑ".
Χρόνια Πολλά

Όλες και όλοι έχουμε ακούσει ή έχουμε διαβάσει, πως η βία φέρνει, βία. Αυτές τις μέρες, όμως, το βιώσαμε μέσα από την εξέγερση που μπορεί να φέρει ένας αποτρόπαιος πυροβολισμός. Βιώσαμε μια επανάσταση όχι ως μια δράση αλλά ως μια αντίδραση ελεύθερων ανθρώπων προς την αλλοτριωμένη εξουσία Μια εξουσία η οποία μας επιβάλλει μορφές βίας που εμείς, όντας αλλοτριωμένοι, τις συνηθίσαμε και δεν τις βλέπουμε. Αυτές, όμως, υπάρχουν είναι αυθαίρετες και σίγουρα περιττές.

Έτσι, ανακαλύψαμε ότι η βία δεν ξεχωρίζει ποιότητες. Σκοτώνει. Έρχεται από το μηδέν και θέλει να μηδενίσει. Ανακαλύψαμε ακόμα ότι οι δεκαπεντάχρονοι είναι «αναρχικοί» και ότι θα πρέπει να τους προσέχουμε. Εκείνο, όμως, που δείχνει να μην καταλαβαίνουμε ακόμα είναι ότι οι νέοι είναι το θερμόμετρο και η ζωντανή συνείδηση της κοινωνίας και επομένως, όταν αγανακτούν, σημαίνει πως η “νόμιμη” βία έχει ξεπεράσει τα όρια θερμοκρασίας και αντοχής τους.

Ας προσέξουμε καλά λοιπόν τα παιδιά μας και θα διαπιστώσουμε ότι είναι οι ποιητές της κοινωνικής δράσης, οι άνθρωποι του μέλλοντος, αυτοί που αν και δεν έχουν καλούς τρόπους μας μεταφέρουν το μήνυμά τους: «Όσο η νόμιμη βία θα ονομάζεται δικαιοσύνη, τόσο η δικαιοσύνη των νέων θα ονομάζεται βία».

Και επειδή αρκετά έχουμε εξευτελίσει, εμείς «οι μεγάλοι», τις ζωές μας με ανούσιες συζητήσεις, διδαχές και αναλύσεις τούτο μόνο το όνειρο μάς πρέπει και μάς αξίζει:

Επιστολή των φίλων του Αλέξη

ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ. ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ.
Δεν είμαστε τρομοκράτες, «κουκουλοφόροι», «γνωστοί-άγνωστοι».
ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ.
Αυτοί, οι γνωστοί-άγνωστοι....
Κάνουμε όνειρα - μη σκοτώνετε τα όνειρά μας.
Έχουμε ορμή - μη σταματάτε την ορμή μας.

ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ. Κάποτε ήσασταν νέοι κι εσείς.
Τώρα κυνηγάτε το χρήμα, νοιάζεστε μόνο για τη «βιτρίνα», παχύνατε, καραφλιάσατε, ΞΕΧΑΣΑΤΕ.
Περιμέναμε να μας υποστηρίξετε. Περιμέναμε να ενδιαφερθείτε, να μας κάνετε μια φορά κι εσείς περήφανους. ΜΑΤΑΙΑ.
Ζείτε ψεύτικες ζωές, έχετε σκύψει το κεφάλι, έχετε κατεβάσει τα παντελόνια και
περιμένετε τη μέρα που θα πεθάνετε.
Δε φαντάζεστε, δεν ερωτεύεστε, δεν δημιουργείτε.
Μόνο πουλάτε κι αγοράζετε.
ΥΛΗ ΠΑΝΤΟΥ. ΑΓΑΠΗ ΠΟΥΘΕΝΑ – ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥΘΕΝΑ
Πού είναι οι γονείς;
Πού είναι οι καλλιτέχνες;
Γιατί δε βγαίνουν έξω:
ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΕΜΑΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Υ.Γ.: Μη μας ρίχνετε άλλα δακρυγόνα. ΕΜΕΙΣ κλαίμε κι από μόνοι μας.

Όσο υπάρχουν τέτοιες επιστολές με τέτοια συναισθήματα τόσο θα δικαιώνεται η ρήση του ανθρωπιστή συγγραφέα Αλμπέρ Καμί: «Αρνούμαι μέχρι θανάτου να αγαπήσω αυτόν τον κόσμο, όπου υπάρχουν παιδιά που βασανίζονται». Αρνούμαι να αγαπήσω αυτή τη Δημοκρατία που με θέλει να μην ακούω, να μη βλέπω, να μη νογάω, να μη με φαρμακών' η μπόχα του καιρού μου και να' χω το στόμα βουλωτό.

Στο όνομα όλων εκείνων των παιδιών των οποίων κλέψαμε και συνεχίζουμε να κλέβουμε την παιδική τους ηλικία. ΜΕΝΔΡΙΝΟΣ Ιωάννης Δημοτικός Σύμβουλος